Ruda w świecie filiżanek

Bolesłąwieckie Święto Ceramiki było jedną z tych imprez, które chciałam odwiedzić i nigdy mi się nie udało. Do teraz.

Po raz pierwszy spędzam w Gierczynie drugą połowę sierpnia, więc mogliśmy pojechać na ten największy w Polsce ceramiczny targ.

Początkowo wybieraliśmy się w sobotnie popołudnie, ale po piątkowych atrakcjach i upale wszyscy byli wymęczeni. Podjęliśmy więc decyzję, że pojedziemy w niedziele przed południem, tak, by skorzystać nie tylko z jarmarcznej atmosfery, ale także takiegoż jedzenia.

To była świetna decyzja! Dzień obudził się pogodny i raczej spokojny. Bez pośpiechu wpakowaliśmy się do samochodu i bocznymi drogami dojechaliśmy do Bolesławca. Ponieważ większość zwiedzających pojawia się dopiero po południu, nie mieliśmy problemów z zaparkowaniem samochodu.

Ruszyliśmy w górę, w stronę rynku, intuicja podpowiadała, że to włąśnie tam odbywa się impreza. Jakoż chwilę później oglądaliśmy już pierwsze stoiska. Na razie wystawiali się zbieracze staroci, bo Giełda Staroci była jedną z imprez towarzyszących. Czegoż tam nie było... porcelana obok przedwojennych okuć, płyty winylowe przy kolekcji broni, archaiczne narzędzia rolnicze obok plastikowych zabawek, z których ktoś wyrósł. Wśród masy rupieci wszelakich znalazła się nawet... armata!

Giełdę obeszliśmy raczej pobieżnie, bo przecież nas, a dokładnie mnie interesowała ceramika bolesłąwiecka, którą bardzo lubię.

Cały rynek zastawiony był stoiskami z ceramiką. Znalazły się tu zarówno typowe dla Bolesławca kobaltowe zdobienia z kilkunastu chyba manufaktur, jak i wszelkiego rodzaju kamionki, wyroby garncarskie czy ceramika artystyczna. Każdy zwiedzający znalazł tu coś dla siebie: użyteczne wielkie gary na ogórki i kapustę, kubki, filiżanki, całe zastawy stołowe, wazoniki, butelki na nalewki, przyprawniki. Dla wybredniejszych klientek była biżuteria, bibeloty i wszelakie „durnostojki”.

Z okazji rocznicy ślubu Ślubny postanowił zrobić mi prezent i mogłam go sobie wybrać. Nie miałam łatwego zadania, bo wszystkie filiżanki krzyczały do mnie : „weź mnie!”. Ja jednak była twarda i postawiłam tym razem na funkcjonalność- wybrałam uroczą cukiernicę z zakładu ceramicznego w Siekierczynie.

Wojtek, bratanek Ślubnego, którego zabraliśmy w góry na wakacje tez wybrał drobiazgi dla swoich kobiet: mamy i siostry. Myślę, że spodobają im się prezenty.

Powoli snuliśmy się w kierunku stanowisk z jedzeniem. Jednak nim na dobre rozsiedliśmy się przy stole, postanowiliśmy jeszcze zajrzeć do „Wioski garncarskiej”. Miejsce przygotowane z myślą o najmłodszych przyciągało nie tylko adresatów. Dorośli także z uwagą przyglądali się pracy kilku garncarzy, którzy wspólnie z dziećmi przygotowywali wybrane przez maluchy naczynia- wazoniki, talerzyki, kubki. Potem takie naczynku Maluch mógł sobie samodzielnie udekorować farbami i zabrać do domu. Tuż obok rozstawiony był warsztat tkacki miejsce, przy którym ja przystanęłam na dłużej, bo praca krosien potrafi mnie zahipnotyzować. To niesamowite, jak z pojedynczych włókien tworzy się barwna tkanina!

Dalej kowale wykuwali proste kształty, a powroźnik skręcał linę. Przy wyjściu (lub wejściu) ustawiło się stanowisko malowania wzorów bolesławieckich na twarzy. W efekcie spora część pań i dzieci wychodziła wyglądając jak filiżanka.

Na obiad każdy wybrał , to na co miał ochotę golonka, zapiekanki, pajdy ze smalcem...

Zrobiło się popołudnie. Tłum gęstniał niemiłosiernie, a z północy nadciągała wielka ciemna chmura. Zrezygnowaliśmy z reszty atrakcji, myśląc tylko o tym, by przede deszczem znaleźć się w samochodzie. Udało się! Pierwsze krople spadły , gdy ruszałam z parkingu.

W drodze powrotnej dyskutowaliśmy o tym, jakie naczynia kupimy na jarmarku za rok, gdzie zatrzymamy się, by narwać nawłoci, która właśnie spektakularnie zakwitła oraz... gdzie przebiegała granica między Śląskiem a Łużycami. Z naszych obserwacji na trasie wynikało, że miejscowości na prawym brzegu Kwisy mają człon Śląski, a te na lewych Łużycki, co jednoznacznie wskazywało, ze granicą jest Kwisa. Po powrocie sprawdziłam w internecie- mieliśmy rację- granica między Śląskiem a Łużycami biegła wzdłuż Kwisy i Bobru, choć sprawa tego podziału nie jest wcale taka prosta, jak mogłoby się wydawać. Na forum historycy.orghistorycy.org trafiłam na niezwykle ciekawą dyskusję na ten temat.

Tak czy siak Gierczyn leży w historycznych granicach Śląska, więc ja Ślązaczka znów jestem u siebie.