Rowerem na Piknik Historyczny do Lwówka

Wyjazd rowerowy do Lwówka na Piknik Historyczny z okazji 800-lecia miasta planowałam od sierpnia, gdy tylko o imprezie się dowiedziałam. Jednak kapryśna pogoda stawiała wycieczkę pod znakiem zapytania. W tygodniu wiało paskudnie, na szczęście sobota zapowiadała się z lżejszym wiatrem i wysoką temperaturą.

W sobotni poranek ściągnęłam ze strychu czarnotkę, która wisiała pod dachem od maratonu, naoliwiłam łańcuch i ruszyłam przed siebie. Wybrałam trasę przez Radoniów, Lubomierz i Pławną. Jechało się cudnie- wiatr wiał w plecy, słońce przygrzewało coraz mocniej (jeszcze przed Lubomierzem, na szczycie Miodowych Wzgórz, zdjęłam nadmiar ubrań) Nim się spostrzegłam byłam w Pławnej i ścieżką rowerową, biegnącą po nasypie nieczynnej trasy kolejowej śmignęłam do Lwówka. Dopiero teraz, jadąc wycieczkowo, zauważyłam, że od Pławnej Górnej aż do Lwówka Śląskiego droga biegnie cały czas w dół. W Lwówku znalazłam się akurat w chwili, gdy burmistrz miasta czytała list do potomnych, umieszczony w kapsule czasu. Samą kapsułę zamontowano przy wejściu do Ratusza. Byłam ciekawa grup rekonstrukcyjnych, których obozy miesciły się wzdłuz murów obronnych. Niestety było jeszcze wczesnie i część grup dopiero się urządzała. Byłam trochę zawiedziona, bo spodziewałam się bogatego jarmarku, wielu obozów i atmosfery święta. Na razie jednak dopisały przede wszystkim lwóweckie szkoły, które miały stoiska ze słodkościami, a dzieciaki poprzebierane były (mniej lub bardziej udanie) w stroje z różnych epok.

Zjadłam kawałek pysznego ciasta, na stoisku z biżuterią kupiłam miedziany komplet- kolczyki i pierścionek, przeszłam się między obozowiskami. Na dłużej zatrzymałam się przy czerwonoarmistach, którzy z nudów odegrali scenkę zaanektowania niemieckiego roweru na potrzeby armii (czyli mojego treka) , chwilę porozmawialiśmy (grupa przyjechała z Warszawy), po czym zdecydowałam się na powrót. Do Lubomierza jechałam tą samą drogą- wzdłuz Szwajcarii Lwóweckiej i ścieżką do Pławnej. W samej Pławnej zauważyłam stary pomnik na wzniesieniu. Podejrzewałam, że w górze może być poniemiecki cmentarz. Znalazłam ledwo widoczną ścieżkę przez chaszcze i... znalazłam się u stóp Góry Kalwaryjskiej! O tym , że w Pławnej wśród licznych atrakcji (pisałam o nich tu: Pławna- arka rozmaitości) jest i Droga Krzyżowa wiedziałam, natomiast zaskoczył mnie brak drogowskazu i zaniedbanie. Przeszłam w górę, odkrywając kolejne stacje.

Stanęłam na szczycie Golgoty, skąd rozciągał się piękny widok na okolicę. Miejscowi nieopodal trzech krzyży zrobili sobie dzikie miejsce biesiadne z wszelkimi tego konsekwencjami. Schodząc stromymi schodami, słyszałam dźwięki cywilizacji, dobitnie słychać było przekleństwa spod sklepu, które tu na wysokości Drogi Krzyżowej brzmiały fałszywa nutą. Jadąc ścieżka poszukiwałam pozostałości po kolei: fragmentów peronów, słupków. Ścieżka kończy się na dawnej stacji kolejowej Pławna Dolna ( na budynku widać pozostałości po niemieckiej nazwie Schmottseifen). Jadąc już dalej drogą ogólnodostępną, śledziłam przebieg kolejowego duktu, żałując, że ścieżki nie poaciągnięto aż do Lubomierza i dalej Gryfowa ( mogę się jednak zrozumieć taką decyzję- droga nr 297 Lwówek- Pławna jest bardzo ruchliwa, bo prowadzi do Jeleniej Góry, odcinek Pławna- Lubomierz jest rzadko uczęszczany)

Do Lubomierza nie wjeżdżałam, bo przed centrum skręciłam na Wojciechów. Zaplanowałam sobie przejazd przez Janice i Grudzę, bo chciałam jeszcze zajrzeć na dożynki do Gajówki. Nadal było cudnie ciepło, droga wiła się malowniczo wśród domów, łąk, lasów i pól. Zjechałam do Pasiecznika i stamtąd wąską smużką asfaltu pokręciłam w stronę Janic. Zatrzymałam się jeszcze po drodze przy krzewach dzikich róż, by zerwać pięknie czerwieniejących owoców. Z Janic dojechałam do Grudzy, podziwiając panoramę Gór Izerskich i lekko zamglonych Karkonoszy. Podjazd w Grudzy wydał mi się tym razem krótszy i mniej stromy. Nim się spostrzegłam stałam na skrzyżowaniu w Rębiszowie. Przede mną była droga do Gajówki ( ale o dożynkach napiszę później).