Kamienne wały na Blizborze

Za oknem... lepiej nie pisać. Zabiorę więc Was na króciutką wycieczkę powyżej Domku pod Orzechem w jeden z tych słonecznych październikowych dni.

Mając dzień zapełniony krzątaniną wokół domu (kozy, liście, ogródek), wygospodarowałam półtorej godziny w południe, by pospacerować po zachodnim zboczu Blizbora.Wzięłam aparat i mimo rosy poszłam w górę, testując przy okazji pewne buty z czerwonymi sznurówkami. Kolejny raz zachwyciły mnie trójwymiarowe pajęczyny skrzące się w słońcu milionami kropelek rosy oraz mnóśtwo barwnych liści. NIm się obejrzałam stałam w miejscu, doktóego zmierzałam.  Teren jest tam niezmiernie ciekawy, choć niedawno w sposób wandaliczny  przeprowadzono wycinkę drzewa, niszcząc spory kawałek cudownego, ocalałego z klęski ekologicznej lasu z starymi bukami i świerkami.
To, co jednak przyciąga mnie w to miejsce to regularne kamienne wały usypane w równych odległościach od siebie, tworzące kwadratowe place. Przez dłuższy czas nie zwracałam na nie uwagi, gdyż kamienne usypiska są na naszych łąkach czymś zupełnie naturalnym. W ten sposób niemieccy gospodarze czyścili swoje pola z kamieni i wrzucali je w jedno miejsce.
Gdzieniegdzie wały takie są pozostałością po wyrobiskach kopalnianych. Co zatem sprawiło, że zaczęłam interesować wałami w lesie? Otóż są one wykonane dokładniej, precyzyjniej i są znacznie wyższe. Ich przeznaczenie mogło być inne niż tych w niższych partiach. W obrębie kamiennych ciągów znaleźć można pozostałości po prawdopododobnie studni lub piwnicy, regularne wgłębienia, kamienie graniczne.
Czy wały wyznaczały kwartały pastwisk? A może i tu mieściły się podziemne sztolnie? Studnie? Czy ich pochodzenie jest równie tajemnicze i równie stare jak wałów w Kopańcu?
Pewnie nie otrzymam już odpowiedzi na swoje pytania, pozostaną tajemniczymi budowlami w lesie.
Boli jednak, że las wokół rozjeżdżają ciężkie traktory, niszczone są naturalne źródliska strumieni i siedliska rzadkich roślin.