Pojechała baba do urzędu

Korzystając ze sprzyjającej aury (mgliście, ale bezwietrznie), zdecydowałam się pojechać rowerem do kilku urzędów, aby załatwić sprawy wymagające już załatwienia. Wydawało mi się, że:
a) umiem czytać ze zrozumieniem
b) w miarę biegle korzystam z internetu
c) wiem, gdzie i co mam o załatwienia.

No właśnie, WYDAWAŁO mi się. Co z tego, że dokłanie przeczytałam, jakie dokumenty mam przygotować i gdzie je zawieźć? Już na początku okazało się, że deklarację śmieciową to ja jednak mam zostawić w urzędzie miasta, a nie w PSZOK ( i niepotrzebnie pojechałam na opłotki Mirska) do urzędu jednak nie weszłam, bo pewnie wpadłabym na pomysł, żeby przy okazji jeszcze zajść to tu to tam, a mnie czekała przyjemna wycieczka rowerowa do Ubocza. Bo w Uboczu znajuje się ARiMR, a tam chciałam złożyć pewien dokument. Pojechałam sobie przez Karłowiec i Wieżę, bo droga tam malownicza i nie tak ruchliwa jak przez Krzewie. Do Gryfowa nadjeżdża się widząc przed sobą malowniczą dolinę Kwisy, która chwilę dalej zamienia się w dwa piękne jeziora (niestety w lekkiej mgle nie widać było całego uroku miejsca). Minęłam Gryfów i za mostem kolejowym znalazłam się pod urzędem (dobrze, że to na wjeździe do Ubocza, bo z mojej letniej eskapady pamiętam wieś jako długą i dosyć rozległą) Weszłam do budynku, no i się zaczęło.
- Żeby złożyć wniosek, należy najpierw uzupełnić inny wniosek. - tu przemiła urzęniczka wyjęła kilkustronicowy dokument i zaczęła pokazywać rubryczki.- a tu konieczny jest popis... męża.
 -Fajnie.- pomyślałam.- przecież Ślubny w domu koziarnię buduje, więc trzeba kartki do Gierczyna zabrać.
- I dopiero z tymi dwoma wnioskami przyjechać, a potem czekać, aż odpowiedź przyjdzie pocztą.- kontynuowała swoje wywody urzędniczka.-  A potem, jak już będzie pani miała młode kozy, to przyjedzie pani znowu.
 - O nie. - przerwałam z satysfakcją- na waszej stronie internetowej jest napisane, że mogę to wszystko zrobić przez internet, więc nie będę tu musiała przyjeżdżać.
- Będzie pani musiała. spokojnie stwierdziła moja rozmówczyni.- bo żeby móc komunikować się z nami przez internet, musi pani złożyć u nas wniosek, że pani tego chce.
- To ja go złożę od razu.- zadeklarowałam naiwnie, bo przecież nie mogę teraz złożyć tego wniosku, bo najpierw muszę dostać odpowiedź na moje poprzednie wnioski. Uff... dobrze, że ja mam tyle czasu... bo gdybym ja była prawdziwym rolnkiem, któremu krowy czy świnie w oborze płaczą, a ziemia czeka na zaoranie, to chyba by mnie w tym momencie krew zalała (ale o tym tylko pomyślałam, na głos wyraziłam radość, że mi panie zaplanowały przynajmniej dwie wycieczki rowerowe). Zaopatrzona w plik kartek pojechałam do Gryfowa. W tamtejszym urzędzie postanowiłam uwierzytelnić swój podpis, czego wymaga się przy zakładaniu profilu zaufanego. A tem potrzebny mi jest, żebym z każdym świstkiem nie musiała o Mirska jechać.

Trochę się martwiłam, jak odnajdę się w Urzędzie Miejskim w Gryfowie. Niepotrzebnie. Dobrze wyeksponowane logo Profilu Zaufanego pozwoliło mi od razu trafić do odpowiedniego biura. Tym razem bez zbędnych formalności złożyłam podpis pod dokumentem. Żadnego czekania, żadnych papierków pocztą polską. Powidomienie o weryfikacji podpisu od razu pojawiło się w skrzynce mailowej. Żegnajcie wizyty w urzędzie! Teraz to ja sobie deklarację przez e-urząd wyślę :) Niesamowicie zadowolona ruszyłam w drogę do domu. Nie mogłam jednak pojechać trasą, jaką sobie zaplanowałam, bo Ślubny przypomniał sobie, że mam w Krzewiu kupić ogromny worek do beczki. I tu w Krzewiu dopadły mnie... święta. Przez moim ulubionym sklepem ogrodniczym choinki i choineczki. w środku...

- Ło matulu, żeby tylko Last Christmas nie zagrali, bo przegram grę!  Nagle znalazłam się w fantasmagorycznym świecie świąt i świętego Mikołaja. Na wszystkich półkach i półeczkach bombki, świeczki, łańcuchy, dekaracje domu i ogrodu. Skrzaty, Mikołaje, sanki, lampki. Wszystko w tonacji srebrno-szaro- białej. No! To już wiem, jaki kolor świąteczny w tym roku jest modny. Chcesz mieć modny dom, udekoruj go na srebrno-biało! Żadnych czerwieni, zieleni czy błękitów! Zimna szarość z równie zimną bielą. Już wiem, że bedę miała kiczowato niemodny świąteczny dom. Oszołomiona wyszłam ze swoim plastikowym workiem. I jeśli myślicie, że to koniec przeżyć, jesteście w błędzie. Już kilkadziesiąt metrów dalej znów moje emocje zostały podgrzane- oto trasie między Krzewiem  a Proszówką wycięto wszystkie wielkie drzewa. Wiem, wiem... po dwóch kolejnych wichurach kilka drzew zwaliło się na drogę, ale żeby zaraz wyciąć wszystko w pień? Nieważne, że to topole, drzewne chwasty, ale topole o średnicy metra! Dziwnie jechało się przez ogołocony z drzew pejzaż.
W Mirsku zrobiłam tylko małe zakupy (bo ile zmieści się w plecaku?) i już bez przygód dojechałam do Gierczyna. Gdy podjeżdżałam na Fersztel, właśnie zaczął sypać śnieg. Do wieczora pokrył bielą całą górkę.