Skałki na Prochowej

Niedziela powitała mnie śniegem, wiatrem i lekkim mrozem. Mogłam zapomnieć o planowanej wycieczce rowerowej. Nie zamierzałam jednak siedzieć w domu. Koniecznie chciałam wyjść. Pomyślałam, że dawno nie byłam na Prochowej i tam też się wybrałam.

Słońce wyszło ponad Dłużec i pięknie świeciło, topiąc śnieg na południowych stokach (północne nadal były zbielone) Minęłam Stożek i ruszyłam ścieżką prowadzącą szlakiem górnictwa Pogórza Izerskiego, jednak jest to droga dobra na rower a nie do myszkowania po okolicy, szybko więc skręciłam w ledwie widoczny dukt. Znalazłam się  poniżej szczytu Prochowej na pozostałościach danej drogi prowadzącej pewnie do kopalni Maria Anna. Pomiędzy drzewami przemknęło stadko jeleni. Nim jednak zdążyłam wyjąć aparat, zniknęły w gąszczu.

Wędrując wśród rosłych buków, klonów, dębów, lip, sosen i świerków, zastanawiałam się, dlaczego twórcy ścieżki dydaktycznej nie wykorzystali tej historycznej drogi, tylko poprowadzili szlak nudną drogą przez las. Gdy się nią jedzie, czy idzie widzi się tylko las, nie widać z niej tego, co znajduje się kilka metrów poniżej, a jest co podziwiać. Nagle z nikąd wytastają skały, niby nieduże, ale malownicze, poszarpane łupki poprzerastane kwarcem i innymi minerałami, na co wskazuje rude zabarwienie skał. Pas skalnych wychodni ciągnie się przez kilkaset metrow i dochodzi do kopalni. Ja już do kopalni nie dotarłam, bo zwiedzałam to miejsce kilka lat temu, a teraz wolałam poszwędać się po malowniczych skałkach. Niestety słońce schowało sie za grubymi ciemnymi chmurami i sypnęło śniegiem. Trzeba było wracać do domu.

Szłam kolejnym zapomnianym duktem poszukując pozostałości drogi, granitowych słupków  granicznych i rozmyślając, jak to miejsce wyglądało te sto, może dwieście lat temu. Wyobrażałam sobie pola uprawne i łaki w miejscach brzozowych zaganików. Wozy konne na kamiennej drodze, piechurów idących z Querbachu na Foerstel i dalej do Kesselschlossbaude. Wszak w XIX i na początku XXw miejscowości te cieszyły sie ogroną popularnością.
Przeszłam świeżo porytą przez dziki drogą prowadzącą  lasem na Stożku, znalazłam się na jego skraju. Spojrzałam w prawie pustą doliną bezimiennej strugi. Kolejny raz wypatrywałam pozostałości jakże licznych niegdyś gospodarstw. Uśmiechnęłam się na widok dymu zniewielu pozostałych już teraz kominów. Sąsiedzi pewnie odpoczywają, a mój Ślubny chyba też wstał. Czas do domu na kawę... Z tego dwugodzinnego spaceru powstaną pewnie jeszcze dwie notki, bo nie zdradziłam dziś wszystkich swoich refleksji i odkryć. Niektóre miejsca pokaże dopiero gdy dokopię się do swojego archiwum zdjeciowego :)