Jarmark Bożonarodzeniowy w Görlitz

Święta zbliżają się wielkimi krokami, o czym przypominają reklamy, sklepowe półki i przede wszystkim zapachy unoszące się w mojej kuchni. Już od października planowałam, że w tym roku w adwencie wybierzemy się na bożonarodzeniowy jarmark.

 Początkowo myślałam o odwiedzeniu dziewczyn we Wrocławiu, ale w końcu wymyśliłam, że skoro do granicy mamy zaledwie kilkadziesiąt kilometrów, a z Rębiszowa jeździ bezpośredni pociąg do Görlitz, to warto pojechać na niemiecki jarmark. Jak wymyśliłam, tak zrobiliśmy. W niedzielny poranek zostawiliśmy samochód pod stacją kolejową w Rębiszowie i wsiedliśmy do pociągu. Z zaskoczeniem obserwowałam Ślubnego, który zachowywał się niczym dziecko- wlepiał wzrok w szybę i patrzył na przesuwające się przed naszymi oczyma krajobrazy. Dlaczego? Ano to ja jestem stałą bywalczynią wszelkich składów kolejowych najróżniejszych spółek, Ślubny zazwyczaj podróżuje jako kierowca samochodu i jazda pociągiem była dla niego atrakcją samą w sobie. Po 70 minutach podróży wysiedliśmy na stacji Görlitz.

Miasteczko zachwyciło mnie od pierwszego spojrzenia. Świeżo odrestaurowane kamienice, czyste, szerokie chodniki, widać dbałość gospodarzy o estetykę miasta. Zgodnie z logiką ruszyliśmy w kierunku historycznej części miasta, tam, gdzie większość pasażerów naszego pociągu. Kilka minut później naszym oczom ukazała się świąteczna brama Schlesischer-Christkindelmarkt. Byliśmy u celu. Jarmark był dokładnie tym, czym być powinien. Lodowisko  i stanowisko do curlingu bawarskiego, stragany z ozdobami i zabawkami świątecznymi, budy z piernikami i owocami w czekoladzie oraz co najważniejsze: grzane wino i grog ( najważniejsze dla Ślubnego, bo z Rębiszowa samochodem wracałam ja) Wędrowaliśmy między stoiskami, zerkając na świąteczne propozycje, które niczym nie wyróżniały się o d tego, co widujemy na polskich kiermaszach. Nie ma się czemu dziwić- większość wystawców pochodziła z Polski i Czech. Jedzenie też było wybitnie międzynarodowe, a tym samym bardzo różnorodne. Od typowo niemieckich bratwoursztów i słodkich krepli, przez pomorską fiszbułę po polski bigos i węgierskie langosze.

W planach mieliśmy degustację, więc zaczęliśmy od tradycyjnego Glühwein. Na szczęście wiele stoisk serwowało wersje bezalkoholowe grzańców, więc nie musiałam czuć się pokrzywdzona.
Od cudownych zapachów zrobiliśmy się głodni. Wybór jedzenia był zaś tak ogromny, że trudno było się zdecydować. Aż do chwili, gdy zobaczyliśmy piekarnię, w której na bieżąco wyrabiane było chlebowe ciasto z żytniej mąki. Powstawały z niego spore buły nadziewane serem i szynką. Danie nie tylko prezentowało się apetycznie, ale i wyśmienicie smakowało (była też wersja ze szpinakiem, ale akurat ja się nie załapałam) Obeszliśmy wszystkie stoiska, posłuchali dziecięcych występów (prezentowała się sympatyczna grupa wokalna w świątecznym repertuarze z Niemiec i Polski). Pospacerowaliśmy uliczkami, zadzierając co chwila głowy, by wypatrzyć jakiś ciekawy detal. Duże wrażenie zrobił na nas kościół pw. Piotra i Pawła w stylu gotyku kamiennego, jakże inny od znanego nam pomorskiego gotyku ceglanego. Na pełne zwiedzanie miasta umówiliśmy się jednak w jakiś ciepły dzień, gdy nie będzie świątecznego tłoku.

Na zakończenie dwugodzinnej wizyty Ślubny zjadł fiszbułę, ja pączusie i ruszyliśmy z powrotem na dworzec. To była dobrze zagospodarowana niedziela. Przy okazji zauważyłam, że kilkukrotne wizyty w Niemczech procentują pewnym osłuchaniem językowym. Potrafię zamówić jedzenie i prawidłowo zareagować na podstawowe zwroty. Nie mniej strasznie mi żal, że nie mam zdolności językowych i nie udało mi się języka niemieckiego nauczyć (dobrze, ze choć trochę po angielsku się komunikuję, bo Ślubny ma jeszcze gorzej,  on jedynie gawarit pa ruski)