Świąteczny rower w górach

Boże Narodzenie w Domku pod Orzechem przebiega wolno i spokojnie. W wigilijne południe odwiedzili nas sąsiedzi z Domku na Górce, zapraszając na wieczorne kolędowanie. Potem odwiedziliśmy kozy i podzieliliśmy się z naszymi zwierzętami opłatkiem. Po południu przygotowaliśmy się do wigilijnej kolacji, która zgodnie z tradycja rozpoczyna się wraz z pojawieniem się pierwszej gwiazdki ( w tym roku gęste chmury uniemożliwiły obserwację nieba, ale przepastny internet poinformował, o której powinna zalśnić).
Do wieczerzy zasiedliśmy w troje z Ślubnym i Chudą. Chwila z prezentami i raźnym krokiem ruszyliśmy pod górę do sąsiadów, gdzie spędziliśmy radosny wieczór, śpiewając kolędy i rozmawiając. Za to pierwszy dzień świąt każdy spędzał tak, jak lubi. Po uroczystym i obfitym świątecznym śniadaniu 

Ślubny wylegiwał się na kanapie, Chuda, gdy tylko słońce wyjrzało zza góry ruszyła na długą wycieczkę rowerową. Kręciła się po Pogórzu i Grzbiecie Kamienickim, zahaczając m.in. o Bobrowe Skały.
Ja wyprowadziłam kozy na pastwisko, dzień zapowiadał się całkiem przyjemny, więc mogły spokojnie się paść, będąc przy okazji lokalną atrakcją dla spacerowiczów. Gdy słońce oświetliło naszą górkę i ja zjechałam do wsi. Nie miałam planu. Żadnego konkretnego miejsca, do którego chciałabym dotrzeć. Skręciłam w lewo na Krobicę. Między Gierczynem a Kotliną zauważyłam parę kruków. Leciały nisko, śledziłam ich lot aż do momentu pikowania prosto na środek asfaltu. Żerowało tam już kilka innych par. wyjęłam aparat, by zrobić zdjęcie nim spłoszą się mim widokiem. Udało się je sfotografować, nim poderwały się do lotu.

Na drodze została padlina- rozszarpane zwłoki sarny. Ściągnęłam truchło na pobocze, było jeszcze ciepłe. Widać niedawno, ktoś uderzył w nią samochodem. Teraz moje ulubione kruki będą żerować bezpieczniej.
W Krobicy, nadal bez plany skręciłam do Orłowic i dalej w kierunku na Czerniawę. Minęłam zabudowania kamieniołomu i kopalni łupków serycytowych. I wtedy zobaczyłam drogę w lewo. Bez zastanowienia wjechałam w nią. Pięła się w górę tak, jak lubię, dosyć stromo, ale nie tak, by przyspieszać mój oddech. Byłam ciekawa, gdzie mnie zaprowadzi. Odpowiedź nadeszła szybciej niż się spodziewałam. Na rozstaju dróg zobaczyłam nieznane mi dotąd oznakowanie szlaku: stylizowane S i dwa kółka. Zaraz, zaraz... dwa koła- rower, S- single track, Zajęcznik!

 Przecież jestem na zboczach Zajęcznika! I tak, zupełnie przypadkiem znalazłam się na słynnym świeradowskim single tracku. Byłam go bardzo ciekawa, licząc na świetną zabawę i odrobinę adrenaliny. No cóż... zaczęło się nawet nieźle kładka nad bagienkiem, ale potem już same rozczarowania. Nachylenie trasy niewielkie. Trochę hopeczek, kilka skrętów, ale wszystkie łagodne, żadnych wystających korzeni, kamieni. Cała trasa wysypana szutrem... Jeśli ktoś chce jeździć po lesie i nigdy nie był w górach, to może tu się poczuć dobrze, ale jeśli na co dzień pokonuje się leśne bezdroża i nieużytki, to single track wydaje się... nudny. Najpierw wznosił się powoli aż do malowniczych skałek, potem znów łagodnie zaczął opadać. Żadnej ekstremalnej jazdy. Nic, co stanowiłoby dla mnie jakiekolwiek wyzwanie.

Po kilku kilometrach kręcenia się czerwonym szlakiem wyjechałam na drogę. Zgodnie zamieszczoną tu tablicą informacyjną, trasa, którą przejechałam była... umiarkowanie trudna. No cóż... chyba muszę sprawdzić trudną, jeżeli chcę przeżyć fajną przygodę. Drogą Łupkową zjechałam do drogi łączącej Świeradów i Czerniawą i przez Krobicę wróciłam do domu. Wycieczkę, choć łączyła się z pewnym rozczarowaniem mogę uznać za udaną, bo mimo niesprzyjających prognoz niebo było pogodne, wiatr ustał i sama jazda dawała ogromną frajdę!
Outlet w bikeneo aż do 50% taniej!
Sprawdź teraz!