Tu, gdzie kiedyś płonęło ognisko

- Prześlij mi zdjęcia Polany. - poprosiła znajoma na fb. Polana... niewielki bezdrzewny , prawie płaski obszar na szczycie Stożka. Miejsce zarośnięte malinami i młodymi brzózkami, rozjeżdżone kołami traktorów ściągających drewno. Można przejść obok obojętnie, niezauważając go prawie (no chyba, że akurat jest lato i chcemy nazbierać malin, którymi kuszą dorodne krzaczki). Dlaczego ktoś chce zdjęcia tego akurat miejsca w Gierczynie? Wokół tyle ciekawszych widoków. A jednak takiej prośbie nie mogłam odmówić, więc zrobiłam kilka fotek w czasie spaceru na Prochową, o której pisałam niedawno (klik)

Żeby zrozumieć tę prośbę trzeba cofnąć się o jakieś 30-50 lat. Gdzieś od końca lat pięćdziesiątych XX w. dawne niemieckie schronisko Forstelbaude stało się Domem Kolonijnym KWK Marcel.

Podejrzewam, że w Radlinie nie ma 40-60- latka, który choć raz nie byłby tu na koloniach. A co można było robić na kolniach na takim odludziu? Ano chodziło się nad strumyk albo na polanę. A gdy padał deszcz, spędzało się czas na świetlicy, rozległej leżalni albo w pokojach (jak ktoś miał szczęście i nocował w pokoju, a nie na leżalni) Raz w ciągu trzytygodniowego pobytu organizowano wycieczkę autokarową (np. na Chojnik), raz cała kolonia pieszo wędrowała do Świeradowa Zdroju. Największą atrakcją był jednak przyjazd kina objazdowego i zabawy taneczne organizowane w niewielkim drewnianym budynku przy basenie. Tak, tak basen też był, ale nie wszyscy mieli szczęście, by się wykąpać, bo nie zawsze była w nim woda.

Większość czasu spedzaliśmy na świeżym powietrzu. Zaczynało się o poranku apelem na sporym placu apelowym. Codziennie echo niosło po górach hymn: "Wszystko co nasze Polsce oddamy". Potem śniadanie i zajecia w grupach kolonijnych. Na zmianę łaziliśmy nad Przecznicki Potok, gdzie budowaliśmy tamy lub wylegiwaliśmy się na szarych kocach ( późniejsze roczniki miały koce w czerwono-niebieską kratę) Nad strumieniem mieściła się jedna, w porywach dwie grupy, reszta zatem szła na Polanę. Tu można było pograć w piłkę czy lotki, uczyliśmy się piosenek, ćwiczyli skecze, przygotowywali przebrania na Dzień Kolonisty.
Największą atrakcją Polany były jednak ogniska przygotowywane zazwyczaj w ramach Dnia Kolonisty. Wszystkie grupy pokazywały przygotowane przez siebie przedstawienia, śpiewały piosenki i prezentowały stroje. Potem piekliśmy kiełbaski, a stary las (tak, tak, wtedy rósł tu stary las) rozbrzmiewał dziecięcym śpiewem i śmiechem.
Robiło się coraz ciemniej, coraz bardziej nastrojowo. Śpiewaliśmy harcerskie piosenki o ognisku, ale na mnie nawiększe wrażenie robiło zawsze "Szerokie pole".
Tak... Polana dla nas radlinioków była miejscem niezwykłym. Tu nawiązywały się przyjaźnie i pierwsze miłości, tu spędziliśmy piękne chwile swojego dzieciństwa.
Szkoda, że teraz leży taka opuszczona. Na szczęście sam budynek Domu Kolonijnego ma się doskonale. Po generalnym remoncie stał się klimatycznym hotelem, w którym można spędzić miły weekend (strona Leśnego Kurortu)

Z tamtego okresu ( na koloniach w Gierczynie byłam dwukrotnie) zachowało mi się jedno jedyne zdjęcie. Był rok 1976, skończyłam pierwszą klasę i rodzice wysłali mnie do Gierczyna. Początkowo czułam się trochę zagubiona wśród obcych dzieci, ale jako stała bywalczyni Gierczyna ( do Domku pod Orzechem jeździłam od 4 lat) znałam miejsca nieznane innym. Dodatkowo rodzice zadbali, by miał kto nade mną czuwać- pracownikiem gospodarczym był mój ukochany wujek Roman, kuzyn taty. Mimo to miałam do rodziców żal, że wysłali mnie samą na kolonie zamiast wspólnie przyjechać do Domku, w którym razem z kuzynką i babcią tak dobrze się zawsze bawiłyśmy. Dopiero dużo poźniej dotarło do mnie, że rodzice chcieli oszczędzić mi widoku coraz słabszej, chorującej mamy.