Wypić kawę z Górą

Piliście kawę z Górą? Nie na górze, obok góry lub pod górą. Nie??? To spróbujcie. To zupełnie ciekawe doświadczenie. Wiecie zaproszenie kogoś na kawę bądź herbatę, spędzenie z nim kilkunastu, kilkudziesięciu minut twarzą w twarz, tworzy więź.

Kawa tworzy więź

Nawet jeśli pije się kawę z współpasażerem w pociągu, osobą dopiero co poznaną w dworcowej knajpce, to ta chwila poświęcona drugiemu człowiekowi staje się cenna, niezwykła. Z Górą jest podobnie. Siadacie u jej szczytu, wyjmujecie termos i ... no właśnie to jest czas dla Was. Może Góra nie odpowie na Wasze pytania, ale w ciszy pozwoli Wam zebrać myśli, skupić się na przyjemności obcowania z pięknem i smakiem kawy, a jeśli dacie jej dojść do głosu to usłyszycie szum gałęzi, świegot ptaków, czy, tak jak ja krakanie kruków. To niesamowite, że nawet na Górze towarzyszyły mi trzy pary majestatycznych czarnych ptaków.

Górska ścieżka

W góry poszłam bez planu, choć może niezupełnie, bo wzięłam termos parującej kawy, batonik i aparat fotograficzny. Chciałam wejść wyżej, gdzie śniegu jest znacznie więcej i zrobić ładne zimowe zdjęcia. Nogi same zaprowadziły mnie sarnimi i jelenimi ścieżkami na Blizbor, a potem na górny asfalt i jeszcze wyżej na rozdroże "Pięć Dróg".

Wybrałam najkrótszą i najbardziej stromą drogę. Jedną z tych, którymi da się iść tylko zimą, gdy wysokie chaszcze ugną się pod ciężarem śniegu, biały puch zasypie koleiny po ciężkim sprzęcie, lód skuje płynące tu i ówdzie strumyczki.
Pogoda była idealna. lekki mróz, prawie bezwietrznie, niebo z licznymi malowniczymi chmurami podświetlonymi słońcem, które stało już nisko nad widnokręgiem.
Góry były zupełnie puste. choć deptałam po śladach jelenia, a wokół pełno było tropów saren i lisów, to nie spotkałam żadnego zwierzęcia. Pojedyncze ludzkie ślady zobaczyłam dopiero na rozdrożu. Ktoś przede mną był tu. Szedł od Płoki na Sępią Górę. I tyle.
Tylko ja i góry. Cisza. Biel. Bezczas.





A potem zaczęłam schodzić. Oczywiście łatwiejsza trasą, choć dłuższa. Każdy turysta wie, że łatwiej się wchodzi niż schodzi. Zwłaszcza zimą, gdy można pośliznąć się na oblodzonych kamieniach. Gdy dotarłam do swojej łąki, ukryta była już w cieniu Góry, Ostatnie promienie słońca lizały szczyty drzew w Księżym Lesie oraz opierały się na Kuflu. Za chwilę i te miejsca zbłękitniały. Pod Blizborem skończył się dzień. Już kiedyś pisałam, że w grudniu dni są tu wyjątkowo krótkie. Słońce widzimy zaledwie pięć godzin, a w niektórych miejscach doliny nawet krócej.