Czy wy się przeprowadziliście?

To pytanie coraz częściej pojawia się w moim  oknie dialogowym messengera i w komentarzach. Coraz rzadziej widuje się na blogu wpisy z Bałtykiem w tle, częściej za to pogórskie pejzaże. Chyba czas już napisać o tym, co wydarzyło się w 2017 r. Zapraszam na bardzo osobiste zapiski i przemyślenia.

Depresja? Niemożliwe!

Zacznę jednak od początku. Rok zaczął się całkiem spokojnie. Zamknięte zostały sprawy, które należało zamknąć, by móc zacząć tworzyć nowe. Ślubny spędzał zimę w Trzebiatowie i miał okazję widzieć, to, czego ja nie zauważałam. A działo się, choć samemu trudno widzieć drobne zmiany. Rzadziej się uśmiechałam, z pracy przychodziłam zmęczona i zniechęcona, po południu siadałam w salonie i... siedziałam. Coraz trudniej było mi się zebrać, wyjść z jakąś inicjatywą. Gdy tylko mogłam wymigiwałam się od spotkać ze znajomymi, trudność sprawiało mi wywiązanie się z zawodowych i prywatnych zobowiązań. Gdzieś na początku lutego wróciłam z pracy wyjątkowo zdenerwowana. Ja, oaza spokoju i przykład pozytywnego myślenia, zaczęłam wrzeszczeć, wpadłam w prawdziwą histerię. Ślubny patrzył na mnie ze zdumieniem, po czym sięgnął po telefon i umówił mnie na wizytę u lekarza. W ten sposób dowiedziałam się, że dopadło mnie nie wypalenie zawodowe, o które zaczęłam się podejrzewać, a o wiele gorsza, bo podstępna depresja.

Wychodzenie z depresji

Kolejne tygodnie i miesiące spędziłam wywiązując się z lekarskich zaleceń 8 godzin ruchu na świeżym powietrzu dziennie i dawka antydepresantu. To wtedy zaczęłam jeździć rowerem po chaszczach, bo ... treningowe przemierzanie asfaltu szosówką też mnie nie cieszyło. Uprawiałam ogródek, pokonywałam kilometry, spacerując z przyjaciółką. Ale sama myśl o wejściu do szkoły była nie do zniesienia. Pojawiałam się tam raz na miesiąc i to w  takich godzinach, by nie było już uczniów. I choć lekarz przekonywał, że z czasem zatęsknię za szkołą, ja siedząc pod orzechem czułam, że coraz mniej mam ochotę na powrót do szkolnego zgiełku. I tak od wakacji praktycznie zamieszkaliśmy w Izerach. Życie tu toczy się spokojnym rytmem zmiany pór roku, mnóstwo czasu spędza się na świeżym powietrzu i jest... cicho. Bardzo cicho. Nadal nie korzystam radia, nie słucham muzyki. Telewizję oglądam tylko wtedy, gdy emitowane są skoki narciarskie.

Z miasta na wieś

 Powoli opróżniamy z rzeczy trzebiatowskie mieszkanie, złożyłam deklarację śmieciową, zostałam hodowcą kóz (nadano mi odpowiedni szereg cyfr jako hodowcy ). Chyba wszyscy kurierzy wiedzą już, jak podjechać pod nasz dom albo jak się z nami umówić, gdy zasypie drogę. Zwierzaki są tu szczęśliwe. Mogę więc napisać, że się przeprowadziliśmy do Domku pod Orzechem, spełniając tym jedno z naszych największych marzeń. Czeka nas jeszcze mnóstwo pracy,  więc na euforię i świętowanie jeszcze przyjdzie czas.
Co ciekawe, przeprowadzki nie ominęły także naszych dzieci: Gui z Maciejem kupili mieszkanie i wyprowadzili się z wynajmowanej dziupli do przestronnego, uroczego lokum na obrzeżach Wrocławia. Chuda opuściła Trzebiatów i... zajęła dziuplę Gui. Piotr i Agatka przenieśli się z kawalerki do dwupokojowego mieszkanka w Szczecinie. Zatem tak, wszyscy się przeprowadzaliśmy w 2017 r. Co przyniesie 2018? Ano, zobaczymy. Nauczyłam się, że warto mieć marzenia, ale z planami bywa różnie ...