Noworoczna wyprawa do Stuletniej Wody

Moją noworoczną tradycją jest spędzenie tego dnia aktywnie. Może wiać, lać albo mrozić, ja wychodzę z domu. Przez ostatnie 10 lat chyba tylko raz warunki były tak ekstremalne, że zatrzymały mnie w domowych pieleszach. Na Wybrzeżu robiłam kilkadziesiąt kilometrów rowerem, w Izerach najczęściej idę w góry.
Zatem, aby tradycji stało się zadość, po obejrzeniu fajerwerków na Pogórzu (siedzieliśmy na ławce na Kuflu sącząc w ramach toastu ciemne piwo) poszłam spać, by obudzić się rano rześką i wyspaną.
Kilka minut po dziewiątej byłam już w drodze. Trochę wiało, zwłaszcza, gdy podchodziłam na Kufel zaintrygowana stadem kruków. 5 par kołowało nad szczytem. Nigdzie jednak nie zauważyłam padliny.

W lesie zrobiło się już spokojnie i całkiem przyjemnie. Mając porządne buty mogłam pozwolić sobie na marsz sobie tylko znanymi ścieżkami, na co dzień uczęszczanymi raczej przez zwierzęta niż ludzi. Szybko znalazłam się na górnym asfaltem i idąc jego brzegiem dotarłam do ścieżki, która kiedyś prowadziła o Stuletniej Wody. Kiedyś. Dawno. Nawet bardzo dawno. Teraz w znanym mi miejscu płynął strumyk, potem droga zamieniała się w grzęzawisko i nawet ekstra buty na niewiele by się zdały, gdybym wpadła po kolana w zimną błotną maź. poszłam więc na przełaj, lasem w górę do kolejnej wyasfaltowanej drogi, która zaprowadziła mnie do skrzyżowania pod Kowalówką. Tu niemile się zdziwiłam, gdy zobaczyłam, że miejsca, gdzie jeszcze latem zbierałam jagody porozjeżdżane są ciężkim sprzętem. Zrywka drewna tuż przy tablicy nadleśnictwa: "ostoja zwierząt wstęp wzbroniony" Ironia losu, czy znak czasów? :(

Na rozdrożu skręciłam w lewo w szutrową drogę, oznaczoną żółtym szlakiem turystycznym. Zgodnie z mapą i moja pamięcią szlak powinien zaprowadzić mnie do drogi biegnącej przy źródle, które było celem mojej wędrówki. Gdy na wysokości Domku pod Orzechem śniegu nie było, tu w górach jeszcze trochę go było, a ścieżki lśniły lodem. Ostrożnie schodziłam szlakiem, który prowadził stromo w dół. Bez przygód dotarłam do Rozdroża pod Starą Jodłą, miejsca, w którym kiedyś stało ogromne drzewo. Pamiętam jego ogromny, łysy pień. Teraz została tylko nazwa. Raźnie ruszyłam drogą wysypaną bazaltowym tłuczniem. Trochę mnie to zaskoczyło, bo nie tak pamiętałam szlak. Jeszcze większym zaskoczeniem było źródło. Nie, nie... nic się nie zmieniło! Tylko jego położenie względem drogi i otoczenie jakby z zupełnie innego miejsca. Pamiętałam zagajnik i malinowe zarośla oraz wygodną, kamienistą leśną drogę. Teraz stałam na szerokiej drodze dojazdowej do wyrębu w środku wysokiego lasu... Dobrze, że źródło było takie jak dawniej. Tak jak widzicie, to co miejscowi nazywają Stuletnią Wodą, to znane w Izerach Wolframowe Źródło lub Źródło św. Wolfganga. Rozumiecie już zapewne, dlaczego korzystam z ludowej nazwy?
Usiadłam na kocyku, wyjęłam ciastka i kawę. Piknik trwał w najlepsze, gdy... zobaczyłam ludzi!

Byłam zaskoczona. No magia! Prawdziwa magia! Ktoś podobnie jak ja wybrał się na spacer właśnie tu! Nie na uczęszczane szlaki, ale właśnie nad Stuletnią Wodę! Pozdrowiliśmy się serdecznie, zamienili kilka słów o górach i zmianach w otoczeniu. Dowiedziałam się, że poniżej żółty szlak zawalony jest wiatrołomem, ale zejść można szutrową drogą w stronę Przecznicy, skąd właśnie przyszli moi rozmówcy. Początkowo miałam w planie wejście na Jelenie Skały, jednak odpuściłam, wiedząc, że do domu mam jeszcze kilka kilometrów. Schodziłam rozglądając się dookoła, próbując przywołać wspomnienia z dzieciństwa i czasów, gdy wędrowaliśmy tu z małymi dziećmi. Wygodną drogą zeszłam prawie do Radoszkowa i traktem nad wsią dotarłam do łąk pomiędzy Przecznicą i Gierczynem. Idąc zapomnianą drogą ze zdziwieniem stwierdziłam, że wokół stoi pełno ruin!

Wyobrażałam sobie, jakże ludna i gwarna musiała być ta droga sto lat temu, gdy stały przy niej jeden przy drugim kamienne domy z ogródkami, kurami w zagrodach, dziećmi utytłanymi w błocie. Gdy na pobliskich łąkach pasły się krowy, owce, kozy... I takie rozmyślania towarzyszyły mi aż do domu. A wieczorem obserwowaliśmy wschód Księżyca w pełni.