Sylwestrowy wjazd na Ślężę

Radość po wjeździe

Co robią wariaci na co dzień? No przecież, że szaleństwa. A jak ktoś jest rowerowym wariatem i choruje na zaawansowaną cyklozę, to szaleństwa zwykle są rowerowe. I tak zaczęło się już w Boże Narodzenie – kilkadziesiąt kilometrów dziennie po górach. Wiatr, błoto i upadek. Później, po powrocie do Wrocławia i do pracy nie było odpuść – deszcz, nie deszcz, ciemno, nie ciemno – jadę. Cel był jeden – ukończyć The Rapha #Festive500, czyli rowerowe wyzwanie polegające na przejechaniu 500 km w okresie od Wigilii do Sylwestra.

Na ostatni dzień roku został mi dystans niedługi, ale ze względu na podjęte nieco wcześniej plany – wymagający. Postanowiłam mianowicie wjechać na Ślężę w ramach wydarzenia organizowanegoprzez Bartosza Huzarskiego. Od pół roku mieszkam we Wrocławiu, a jeszcze nie zdobyłam świętej góry Słowian, kręciłam się w okolicy, ale nigdy nie podjęłam się drogi na górę. I wiem, że nieprędko wyczyn ten powtórzę, przynajmniej rowerem.

Na wieży widokowej

Początkowo w planach miałam wyruszyć wczesnym rankiem z Wrocławia i rowerem dojechać na miejsce, a później znów na dwóch kółkach wrócić do domu. W międzyczasie jednak w rozmowie z kolegą z pracy zdradziłam swoje plany i ów – równy zapaleniec dwóch kół – stwierdził, że wchodzi w to, ale ze względu na zamiłowanie raczej do jazdy w terenie i wybrany na ten wyjazd sprzęt wyruszyliśmy z Wrocławia samochodem. Ja wprawdzie najpierw przejechałam 10 km do miejsca spotkania, gdzie załadowaliśmy rower do auta i pojechaliśmy do Sobótki. Podróż samochodem minęła nam na żartach i rozmowie, na którą później nie koniecznie był czas i...oddech.

Widok z wieży widokowej

Gdy dojechaliśmy, na miejscu zbiórki kręciło się już kilkudziesięciu rowerzystów, kolejni wciąż dojeżdżali. Następni mieli także dołączyć w jednym z punktów trasy – tuż przed ostatecznym podjazdem ku szczytowi. Wypakowaliśmy się spokojnie z samochodu, poskładaliśmy rowery i ustawiliśmy się w grupie. Machina kolegi wzbudzała duże zainteresowanie – Krzysiu postanowił bowiem przywieźć ze sobą fatt bikea – rower na bardzo szerokich oponach – istny czołg. Trasa w górę liczyła ok 12,5 km i na tym dystansie aplikacja zanotowała ponad 650 m przewyższenia. Jechało się więc wolno, żmudnie rzeźbiąc kolejne metry w górę. Ale ileż było w tym radości! Na górę dotarłam zmachana, ale przeszczęśliwa – umazana na twarzy błotem i szeroko uśmiechnięta. Stanęłam sobie z boczku, by spokojnie wyrównać oddech i poczekać na kolegę, któremu wjazd na szerokich oponach zajmował trochę więcej czasu. Ale nie dane mi było specjalnie wypocząć. Zanim zdążyłam na dobre ochłonąć udzieliłam jeszcze...krótkiego wywiadu dla jednej z telewizji. Zaraz potem dojechał Krzysiu. Ogarnęliśmy się trochę – założyliśmy dodatkowe warstwy ubrań – rozgrzani podjazdem mogliśmy na górze łatwo zmarznąć i skierowaliśmy się najpierw ku wieży widokowej. Nie weszliśmy wprawdzie na górę, ale nawet z jej podstawy roztaczał się przepiękny widok.

Radość na podjeździe
fot: Anka Aries Baran 

Wróciliśmy na dół i udaliśmy się do ogniska. Dawno kiełbaska tak mi nie smakowała! Atmosfera była niesamowita – zdecydowaną większość tych ludzi widziałam pierwszy raz w życiu, a czułam się, jak wśród starych kumpli – niemal wszyscy z błotem na twarzach i szerokimi uśmiechami.

Selfie time!

Na powrocie rower Krzysia pokazał swoje możliwości – ja zjeżdżałam bardzo asekuracyjnie na hamulcach, wciąż pilnując, by koła nie wpadły w poślizg na błocie i kamieniach, on mógł pognać niemal na złamanie karku w dół, powodując przy tym tak niesamowity hałas, że wszyscy piechurzy usuwali się mu z drogi. Od przełęczy Tąpadła wracałam do Sobótki już szosą. W błocie byłam cała, łącznie z tym, że wpadło mi ono...pod okulary. Zanim więc wróciliśmy do samochodu opłukaliśmy rowery na myjni. Wraz z dziesięciokilometrowym powrotem do domu wyprawa na Ślężę dokładnie wypełniła brakujące do 500 kilometry. Jednym wyjazdem osiągnęłam dwa cele. I przepięknie zakończyłam poprzedni rok – wśród podobnych sobie zapaleńców. W Nowy Rok na szosach było ich trochę mniej, ale nadal więcej niż mijam na co dzień wyruszając w drogę. Było pięknie.