"Wyprawa po rogi", czyli spacer z nastolatkiem

-Puk, puk, puk- woła Gui, wykonując ruch stukania do nieistniejących drzwi. Stoi u szczytu omszałych schodków na jednej z wielu fersztlowych ruin. Kończymy wycieczkę po zboczach Stożka. Jest mglisto, zaczyna siąpić, ale nas nie opuszczają dobre humory. Dlaczego? Bo w nogach mamy kilka kilometrów, a głowy pełne wrażeń.

Po zeszłotygodniowej porażce z próbą wyciągnięcia Wojtka na spacer po górach, tym razem zmieniłam taktykę, zamiast oglądania sztolni padło hasło: „idziemy szukać jelenich rogów” i to był chwytliwy slogan. Mój nastolatek bez szemrania wyszedł z ciepłego domu, porzucając pasjonującą rozgrywkę na smartfonie. Z tej pierwszej „wyprawy” wróciliśmy z zdjęciami wiatrołomu na Stożku i... mocno nadgryzionym rogiem koziołka sarny.

Przy okazji oczywiście obejrzeliśmy starą sztolnię, choć ze względu na ilość wody, nie udało nam się podejść do okratowanego wejścia. Wojtek uczył się rozpoznawania drzew po zeschłych liściach, budowie korony, czy korze.

Na kolejną wycieczkę już go nie trzeba było namawiać, zwłaszcza, że tym razem towarzyszyła nam Gui, która po obronie pracy inżynierskiej (tak, tak, Gui jest już inżynierem budownictwa) postanowiła odpocząć w Domku pod Orzechem. Tym razem nie poszliśmy na polanę szczytową, tylko od razu zagłębiliśmy się w gęsty mieszany las na północnym zboczu. Pretekstem było oczywiście poszukiwanie rogów, bo po owym pierwszym znalezisku wyobraźnia Wojtka zaczęła intensywnie pracować. Szedł rozglądając się dookoła. 

Wycieczkę wykorzystaliśmy do obserwacji mieszkańców lasu. Wojtek już na samym początku dostrzegł stado saren, biegnących przez las. Widzieliśmy liczne bobki saren i jeleni. Pod korzeniami drzew wypatrywaliśmy jam lisów i drobnych gryzoni, a w koronach drzew- ptasich gniazd. Sprawdziliśmy budowę mchu płonnika, próbowaliśmy „odczytać” zapis kornikowych ścieżek w korze suchych drzew. Gui opowiedziała o spoistości gruntu przy okazji podziwiania ogromnego korzenia wyrwanego z ziemi przez ostatnią wichurę. W płynącym dnem naszej doliny bezimiennym potoku znaleźliśmy młode, niezwykle aromatyczne pędy rukwi wodnej, a w zboczu ślady po kanale odwadniającym sztolni.

Wracaliśmy dawną aleją biegnącą zboczem Stożka. Teraz stoi tu tylko jeden dom, którego właścicielkę odwiedziliśmy po drodze. Potem, przedzierając się przez krzaki, liczyliśmy dawne domostwa, po których pozostały ledwo widoczne ruiny. Po jednym gospodarstwie pozostały właśnie schodki prowadzące do nieistniejącej sieni i dalej do równie nieistniejących izb. Gdy Gui pukała w niewidziane drzwi przez mgnienie oka zdawało mi się, że słyszę skrzypienie starych drewnianych wrót, pomalowanych brązową farbą olejną.

Idąc ową aleją, można było uwierzyć w dawną świetność Fersztla.

A wieczorem usiedliśmy przy ognisku, piekąc kiełbaski.