Rower znaczy wolność

Wiem,wiem... tytuł banalny do bólu zębów. Mogłabym napisać: "Kółko wokół Rębiszowa", ale: po pierwsze, kto wie, gdzie leży Rębiszów? (Zaraz się odezwie Inkwi, że znów jej nie odwiedziłam i Paweł, że wie i że był, no i to by było na tyle.) Po drugie,ileż można pisać o tym, że zjechało się z górki w stronę Mlądza, i dalej do Rębiszowa? . No właśnie. Dlatego mamy tytuł,jaki mamy.

A ja naprawdę sobie to pomyślałam, gdy skręcałam w boczną drogę obok rębiszowskiego cmentarza, prowadzącą do Gajówki. Bo droga tam malownicza i pusta, dlatego ją lubię. Planowałam objechać Gajówkę, zajrzeć ludziom do ukwieconych ogródków (u mnie dopiero nieśmiało trawa wychodzi) i wrócić do Rębiszowa inną drogą.

 Tylko potem asfalt poprowadził mnie na wiadukt nad linią kolejową Jelenia Góra- Gryfów Śląski, za którą cywilizacja się skończyła. Skoro jednak nadal ujeżdżam speca, bo trek smętnie wisi na strychu i obrasta kurzem, to wjechałam w polny dukt, który to był cudowną drogą, to błotnistym bajorem i nim dotarłam do lasu. Las, jak to las. Szumiał,pachniał, zaczynał się zielenić. Tylko że pogórskie lasy kryją mnóstwo tajemnic. I tak jadąc sobie leśną drogą pożarową dojrzałam grupę niewielkich skał.Zatrzymałam się i zrobiłam sobie przerwę. Byłoby uroczo, gdyby nie drwale, którzy akurat w pobliżu zaczęli ciąć wielkie pnie na mniejsze klocki, hałasując przy tym zawzięcie.  Dukt prowadził mnie w kierunku Grudzy,jednak zamiast biec kierunku wioski,skręcił gwałtownie w prawo, z górki na pazurki. Zjeżdżałam, rozbryzgując błoto.
Wreszcie znalazłam się na szosie w pobliżu tablicy "Rębiszów". Nie chciałam jeszcze wracać. Skręciłam na Grudzę, ale nie dojechałam do wsi, bo... na granicy lasu i pół jest dróżka. Kiedyś, spotkany tubylec na komarku proponował mi bym na szosówce pojechała tamtędy, gdy mój ulubiony zjazd do Rębiszowa był zamknięty z powodu ścinki drzewa. Wówczas nie skorzystałam, gdyż wąskie oponki przystosowane są do dobrych asfaltów a nie wertepów. Teraz jednak mogłam sobie na kolejną błotną kąpiel pozwolić. Warto było: dzięcioł, sarny, przejazd kolejowy... same atrakcje.I gdy już myślałam, że mnie nic więcej ciekawego nie spotka, zobaczyłam coś. Walcowata ceglana  budowla pośrodku niczego... Ślubny uważa, że mogła być rodzajem bunkra z drugiej wojny światowej.
W pobliżu znajdują się dwa zbiorniki wodne i ciek z pozostałościami po przepustach i urządzeniach hydrologicznych. Chwilę później wyjechałam z lasu prosto na drogę z Kłopotnicy na opłotkach Rębiszowa. Na skrzyżowaniu miałam dylemat: podjechać do Inkwi, czy wracać do domu.Rzut oka na zegarek rozwiał moje wątpliwości- trzeba było się spieszyć na obiad. Na dziurawej drodze do Gierczyna minęło mnie kilka ciężkich samochodów, teraz już pustych, bo ich budzący wątpliwości ładunek został właśnie wysypany w nieczynnej kopalni.
Przed domem stanęłam punktualnie o 15.00, w sam raz, by podać pierogi.