Z krótką wizytą na Kwisonaliach w Gryfowie

Nie mieliśmy sprecyzowanych planów na weekend. Oczywiście różnych pomysłów miałam sporo, ale wszystkie rozbijały się o upalną pogodę i niechęć Ślubnego do ruszania się przy tej pogodzie spod orzecha. Istniała obawa, że albo pojadę gdzieś rowerem sama, albo utkniemy na górce leżąc na zmianę w hamaku. Plakat z zaproszeniem na XVIII Kwisonalia do Gryfowa, a na nim informacja o warsztatach piwowarskich i możliwości delektowania się piwami kraftowymi uratował nam niedzielę.

 Początkowo był plan, że pojedziemy w sobotnie popołudnie, jednak Ślubny zajął się renowacją starego wieszaka do łazienki i chciał tę pracę skończyć, przez moment zastanawiałam się, czy nie zapisać się na maraton MTB wokół Jeziora Złotnickiego, koniec końców do Gryfowa pojechaliśmy w niedzielę wczesnym popołudniem.

Zazwyczaj jest tak, że przyjeżdżamy na imprezę masową, gdy jeszcze jest pustawo, a wyjeżdżamy, gdy robi się tłoczno. Ma to swoje plusy i minusy: z jeden strony bez kolejek dostajemy to, co chcemy, z drugiej nie uczestniczymy w koncertach "gwiazd wieczoru". Oboje nie lubimy tłumów, a lubimy kiermasze (zwłaszcza ja), zatem to stragany nas interesują a nie koncerty.
Podobnie było i tym razem. Zamiast głośnej muzyki występy przedszkolaków, a zamiast tłumów, pustki (o tym, że tłumy przewinęły się przez bulwary nad Kwisą świadczą zdjęcia na lokalnych portalach)
Pobyt w Gryfowie rozpoczęliśmy od... znalezienia naszej znajomej Inkwizycji, która miała swoje stoisko z pysznymi przetworami (polecam!) I praktycznie to rozmowa z koleżanką była głównym naszym zajęciem, choć nie do końca...
Z małych lokalnych browarów wystawiał się w niedzielę tylko browar Miedzianka, więc nektarem tego browaru częstował się Ślubny (mnie pozostało patrzenie (i trzy butelki piwa w kartoniku do wypicia w domu), bo wracałam jako kierowca.
Dla mnie największą atrakcją było spotkanie z...

Ale po kolei. Po powitaniu z Inkwizycją ruszyliśmy na spacer wzdłuż stoisk. Z daleka wypatrzyłam stoisko rowerowe i do niego mnie ciągnęło.Jednak to nie rowery okazały się tu najważniejsze. Zaraz obok rozstawiło się Nadleśnictwo Lwówek Śląski, a przy nim Zespół Szkół ogólnokształcących i Zawodowych z Gryfowa. Szkoła prowadzi klasę o profilu technik leśnik i to uczeń tej klasy, a raczej jego nietypowi przyjaciele wzbudzili moje żywe zainteresowanie.  Zastanawiacie się, z kim zaprzyjaźnił się ten młody człowiek? Tak, widać to na zdjęciu! Młody leśnik hoduje dwa węże: boa dusiciela i pytona diamentowego. Węże mają cudownie miękką skórę i są miłe w dotyku, nie omieszkałam więc pogłaskać obu gadów, a gdy okazało się, że pytona można nawet przytulić (a raczej on się przytuli) to i z tej możliwości skorzystałam.
Jasne, można się zastanawiać, czy miejsce węży egzotycznych jest na festynie. Myślę jednak, że po za oczywistą atrakcją i promocją szkoły, ich udział mógł zmienić poglądy wielu osób na polskie węże i może ocalić życie kilku zaskrońcom, żmijom czy maleńkim padalcom (tak wiem, padalec to nie wąż tylko beznoga jaszczurka)
Po mizianiu węży ruszyliśmy dalej wzdłuż stoisk z rękodziełem, smakołykami i ziołami. Stoisko z ziołami było niesamowicie bogate w różne gatunki roślin w doniczkach. Wzbogaciłam swoją kolekcję ziół w ogrodzie o dekoracyjna bazylię sałatową i równie piękną pietruszkę kędzierzawą.
Z takimi łupami wróciliśmy do Inkwi. Jeszcze chwile jej potowarzyszyliśmy i gdy plac zaczął się zapełniać ludźmi, wróciliśmy pod orzech, gdzie mogłam w spokoju delektować się złocistym napojem z Miedzianki.