Dorota z "Winnego Wzgórza"

Mamy wakacje, więc kolejna wakacyjna lektura :) Jakoś tak się złożyło, że ostatnio wpadają mi w ręce książki pisarzy promujących Pomorze Zachodnie. Dopiero co pisałam o nowej powieści Hermana, gdy nadszedł czas na jeszcze ciepłą i pachnącą nowością powieść Doroty Schrammek: "Winne Wzgórze. Wiara"(będą jeszcze dwie książki w tym cyklu)

Zdecydowanie mogę powiedzieć, że w mojej opinii to najlepsza pozycja tej autorki.
Akcja rozgrywa się w niewielkiej miejscowości Pojezierza Drawskiego, nieopodal malowniczego Czaplinka.
Główna bohaterka przeprowadza się do domu po dziadkach w wyniku nieszczęść, jakie spadły na jej rodzinę- wypadek męża- Arka i jego długa rehabilitacja znacznie pogorszyły sytuację finansową rodziny, a życie na wsi zda się tańsze od miejskiego. Gdy dodatkowo w Czaplinku okazyjnie jest do kupienia restauracja ( o której mąż bohaterki marzył) klamka zapada.
Początkowo wszystko układa się pomyślnie: Dorota dostaje pracę w bibliotece, restauracja rozwija się, synowie zaakceptowali zmianę miejsca zamieszkania. Bohaterka, a my razem z nią, powoli poznaje kolejnych mieszkańców, ich losy, radości i problemy.
Ponieważ jednak w życiu nic nie układa się cały czas dobrze i na tę rodzinę spadają kolejne kłopoty. Jakie? A to już trzeba powieść przeczytać.
Fabuła fabułą, ale co jest walorem tej powieści? Myślę, że przede wszystkim autentyczność. Pisarka urodziła się na tych terenach, w powieści widać, że pisze o nich z czułością i niesamowitą dbałością o detale. Opisy miejsc są barwne i wiarygodne. Spokojnie można by wybrać się z tą książką na spacer po Czaplinku i nie zgubić się!
 Kilka lat temu spędziłyśmy w Czaplinku kilka godzin, próbując maksymalnie wykorzystać czas, więc teraz czytając odświeżałam swoje wspomnienia, odtwarzałam w pamięci miejsca, które wówczas zobaczyłam (wspomniana wizyta opisana jest tu:Szlakiem jezior ).
Drugim walorem są barwne i żywe postaci kobiece. Nie tylko Dorota, ale także Liliana opiekująca się swoją babcią, Sabina- samotna matka ledwo wiążąca koniec z końcem, czy bohaterki epizodyczne. Nieco blado wypada przy nich femme fatale- Karolina, ale myślę, że ona nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa.
I jeszcze jedno. Pisarka przyzwyczaiła już swoje czytelniczki, że w każdej powieści trzeba dotknąć trudnego tematu, coś jak misja społeczna, uczyć bawiąc. Tym razem autorka zabiera Liliannę do hospicjum i stara się pokazać to miejsce z tej jaśniejszej strony. Udowadnia, że nie jest to "umieralnia" jak może wydać się niektórym, lecz do, gdzie jest miejsce i na płacz i na śmiech, czy radość z każdego przeżytego dnia.
Powieść przeczytałam z przyjemnością w ciągu jednego popołudnia i wieczora.

Recenzja się tworzy... Czy wiesz, @dorotaschrammek , że dedykację odkryłam dopiero po przeczytaniu powieści?! Zrobiło mi się ciepło koło serca 😄 Niby drobny gest a ile radości. Dziękuję.#dedykacja #książka #czytam #terazczytam #czytambolubie #bookstagram #book

Post udostępniony przez Anna Kruczkowska (@akacja68) Lip 16, 2018 o 8:30 PDT