Z wizytą w Jeleniej Górze

Gdy półtora miesiąca temu zabieraliśmy Gringo ze schroniska, zobowiązaliśmy się wrócić, aby go wykastrować (post o wizycie w schronisku). Ponieważ pies już się w pełni zaaklimatyzował w Domku pod Orzechem i czuje się tu bezpiecznie, zdecydowaliśmy, że poddamy go zabiegowi.  Zgodnie z umową stawiliśmy się w czwartek w schronisku. Oddaliśmy psiaka pod opiekę pani Ani i schroniskowego weterynarza. Od tej chwili mieliśmy 4 godziny do zapełnienia (bo przecież bez sensu byłoby jeździć w te i we wte).

Po odstawieniu samochodu na parking zdecydowaliśmy się na spacer w Wzgórze Bolesława Krzywoustego i stojącą ne jego szczycie wieżę widokową.  Zwiedzanie tego miejsca planowaliśmy już od dawna, ale zawsze coś stwało na drodze do realizacji. Tym razem też niewiele brakowało, by się nie udało (ale o ty za chwilę).

Ruszyliśmy spod galerii Nowy Rynek, bo tam zostawiliśmy auto. Przejściem podziemnym przedostaliśmy się na druga stronę ruchliwej drogi i zgodnie z drogowskazem poszliśmy w kierunku wzgórza. Przeszliśmy przez malowniczy mostek i po kilku minutach "wspinaczki" znaleźliśmy się u stóp wieży.
Budowla całkiem okazała, przywodząca na myśl nasze latarnie morskie, była otwarta, więc wdrapaliśmy się na szczyt. Kręte schody z otwartą klatką schodową są tym co po przełamaniu lęku przestrzeni bardzo lubię. Gorzej ze Ślubnym, który dopiero po powrocie do domu przyznał się, że choć widok był oszałamiający, to nie czuł się na odkrytej galeryjce zbyt pewnie (a ja nie mogłam zrozumieć, gdzie mu się tak spieszy, gdy dał hasło do zejścia w czasie, gdy ja jeszcze chciałam popatrzeć zrobić zdjęcia i prowadziłam ciekawą konwersację ze spotkanym przy wieży rowerzystą) .

Jak wspomniałam widok z wieży jest rozległy i ciekawy, niestety my nie trafiliśmy z pogodą i wszystko było lekko zamglone.  Mimo tego warto było się tu wdrapać.
Otoczenie punktu widokowego trochę mnie rozczarowało. Jak głosi tablica informacyjna to z tym miejscem wiąże się początki Jeleniej Góry. Wydaje się więc, że warto byłoby to miejsce zagospodarować. Stojak na rowery i kilka ław to za mało, by przyciągnąć turystów. Teren wokół jest nieuporządkowany, z zalegającymi tu i ówdzie pozostałościami po libacjach. Szkoda. Bo jest to miejsce z potencjałem.
Schodząc jeszcze mieliśmy ładne słońce, ale chwilę później zaciągnęło się i już do końca naszego pobytu padał deszcz. Gdybyśmy nie zaczęli od spaceru, to znów nic byśmy nie zobaczyli. Resztę czasu wypełniliśmy zakupami w markecie budowlanym  oraz dyskoncie spożywczym i wizytą w kawiarni.
Ze zdumieniem zauważyłam, że o ile jeszcze niedawno zostawiłabym Ślubnego i ruszyła w rajd po galerii handlowej, o tyle teraz bez emocji patrzyłam na wystawy sklepowe. Ot, taka zmiana postrzegania potrzeb.
A Gringo po zabiegu już czuje się nieźle, ale o tym posłuchajcie na You tube.