Jesienny objazd Kamienickiego Grzbietu- pomysł na wycieczkę rowerową po Górach Izerskich

Mapy pogody pokazywały, że to jeden z ostatnich suchych i słonecznych dni października. W odróżnieniu od kilku poprzednich wiatr miał już ustać i jedynym mankamentem mogła być nieco gorsza widoczność. Ale czy to jest ważne, gdy chce się jechać przed siebie?

Wjazd rowerem na Sępią Górę

Wjeżdżając na górny asfalt, nie miałam sprecyzowanej trasy, na wcześniejsze pytanie Ślubnego odpowiadałam: "tam", pokazując ręką góry. 

Na asfalcie skręciłam w prawo, gdyż powoli kiełkowała we mnie myśl o objechaniu Kaminieckiego Grzbietu, pomiędzy Sępią Górą  a Kowalówką. Jechałam zboczem Barwnej i Sępiej góry. Do ostatniego skrzyżowania pod Sępią dotarłam od zachodu. Po prawej stronie miałam krótki acz bardzo stromy podjazd na szczyt zwieńczony Białym Kamieniem. Poprzednim razem w najbardziej stromym miejscu koła ześliznęły  mi się na mokrej trawie i musiałam kilkadziesiąt metrów rower pchać. 

Tym razem było sucho więc próba zdobycia Sępiej Góry zakończyła się sukcesem. Ucieszyłam się, bo nie byłam pewna siły swoich nóg. 

Potem ostrożny zjazd ze szczytu i już kręciłam w stronę Pięciu Dróg i dalej nad Płokę. Nie zatrzymałam się na Płokowym Mostku tylko zjechałam na Rozdroże Izerskie. Po drodze zobaczyła skutki ostatniej wichury- moją drogę rowerową nr 22 przegradzało ogromne zwalone drzewo. Złapałam rower i jakoś udało mi się pokonać tę przeszkodę.

Miłe spotkanie na trasie

U wylotu duktu spotkałam dwóch rowerzystów z Czech, uprzedziłam ich o przeszkodzie, więc zdecydowali się jechać górnym traktem, towarzysząc mi przez kilka kilometrów. I choć mówiliśmy dwoma różnymi językami, ucięliśmy sobie pogawędkę o rowerach, grzybach  i jakości szlaków rowerowych po polskiej stronie Gór Izerskich.
Moich towarzyszy pożegnałam na skrzyżowaniu z duktem, którym niegdyś poprowadzony był żółty szlak pieszy. Niestety obecnie trudno dopatrzyć się tam uczęszczanej ścieżki.

Zmiany przebiegu szlaków w Górach Izerskich

Zastanawiam się nawet, czy na jakieś uaktualnionej mapie ten szlak nie został już inaczej puszczony, podobnie jak było z niebieskim. Początkowo jechałam zarastającą drogą, później dukt choć nadal widoczny nie nadawał się już do jazdy i trzeba było rower pchać. Co jakiś czas zerkałam w lewo, szukając śladu ścieżki na Kamienicę, jednak niczego takiego się nie dopatrzyłam.

 Owszem, jakby się uprzeć, to jakaś przecinka by się znalazła, ale nie chciało mi się wnosić roweru po wykrotach i dalsze poszukiwania postanowiłam kontynuować innym razem.

Porośniętym sitowiem wspomnieniem ścieżki dotarłam do miejsca, które odwiedziłam kilka miesięcy wcześniej. Wtedy jednak trawersowałam Kowalówkę od północy, teraz przybyłam od południa. Mogę zatem stwierdzić, że pieszo w czasie suszy da się obejść oba przytulone do siebie szczyty. 

Jeszcze jakieś dwa kilometry rower prowadziłam, przenosiłam przez wykroty, pchałam. Wreszcie znalazłam się na szutrowej drodze dochodzącej do Czterech Dróg. Stamtąd już moim ulubionym asfaltowym zjazdem zjechałam spod Kamienicy w stronę domu. 

To była kolejna sympatyczna rowerowa przejażdżka po Izerach. Zrobiłam 30 kilometrów w spokojnym turystycznym tempie. 

Przypominam inne wycieczki w tej okolicy: 

Na szutrowych duktach

Wędrówka w starym stylu

Rowerowo-piesza eskapada na Kamienicę