Nieoczywisty spacer po Jeleniej Górze

Centrum Jeleniej Góry zna chyba każdy odwiedzający tę część Sudetów. Zdjęcie przy tramwaju na rynku czy przy jelonku są obowiązkowym elementem zwiedzania miasta. Nie będę więc Was zadręczać pokazywaniem Jeleniej Góry, którą być może znacie. Zapraszam na nieoczywisty spacer po mieście.

Z PSEM DO KAWIARNI?

Gdy Gui zaproponowała wspólną wypad do Jeleniej Góry, by odwieźć ją na dworzec kolejowy, przystaliśmy od razu. Wahaliśmy się tylko, czy zabrać ze sobą Gringo. Jednak po jego ostatnich wyczynach i zjedzeniu kawałka drzwi, postanowiliśmy ruszyć z psem. Zapięty pasem i szczęśliwy, że może leżeć u nóg swojej pańci, zachowywał się przez całą drogę. Problem pojawił się, gdy chcieliśmy napić się kawy. Zaparkowaliśmy na dachu galerii Nowy Rynek i okazało się, że z tego dachu z psem się nie wydostaniemy!. Trzeba było zjechać. Wysiadłyśmy z psem, a mąż wrócił na dach galerii. Spotkaliśmy się przy kawiarni Sowa, gdzie podają pyszne słodkości i dobra kawę. Na szczęście było ciepło, więc rozsiedliśmy się w kawiarnianym ogródku. Gringo zachowywał się tak grzecznie, ze sami byliśmy zdziwieni. 

W POSZUKIWANIU ZIELENI

Nie chcieliśmy naszego psa stresować, więc na spacer wybraliśmy ścieżkę wzdłuż kanału Młynówka. Wygodny trakt pieszo rowerowy był o tej porze prawie pusty i gdyby nie sporo śmieci na brzegach i brak woreczków na psie kupy w pierwszym napotkanym dystrybutorze, to byłoby świetnie. Zrewitalizowany niedawno kanał i dukt spacerowy aż proszą się, by iść przed siebie.  Słońce przeświecało przez gałęzie a my spacerowaliśmy w stronę Bobru. Trzeba przyznać, że miasto od tej strony wygląda zupełnie inaczej. Nowoczesne bloki powstają w sąsiedztwie secesyjnych kamienic, schludne podwórka graniczą z zaniedbanymi gruzowiskami. Ścieżka zaprowadziła nas do zwodzonego mostku prowadzącego do niewielkiej elektrowni wodnej. Dalej płynął już Bóbr. 

BOCZNYMI ULICZKAMI DO CENTRUM

Powoli robiliśmy się głodni, więc postanowiliśmy skierować się do centrum. Wybrałam ulice Drzymały, gdyż pamiętałam, że całkiem niedawno ją odnawiano. Teraz, w blasku słońca pokazała nam się w całej swojej urodzie. Za mostem kolejowym nie skręciliśmy jednak w stronę kościoła, choć ta droga wyglądała na zadbaną i często uczęszczaną (zwłaszcza po mszy w niedzielę), wybraliśmy jakąś boczna uliczkę, która przyciągała dziwnym urokiem. Szliśmy wzdłuż zrujnowanego zakładu, obok krzywego drewnianego płotka, jakiś ruin i nagle... znaleźliśmy się w reprezentacyjnej części miasta na deptaku. 

GDZIE ZJEŚĆ

Planowaliśmy zjeść pierogi w "Ppierogarni z gitarą i piórem", jednak ku naszemu rozczarowaniu była zamknięta. "Kwestia smaku",  którą też bardzo lubimy, była dla nas za daleko, a panujący zazwyczaj pod arkadami tłok nie odpowiadałby naszemu psu. Zdecydowaliśmy się więc na ogródek restauracyjny w Pizza Hut. I tu mile zostałam zaskoczona, gdyż kelnerka najpierw obsłużyła... psa, przynosząc mu miskę z wodą! O tym, jak smakowała pizza nie będę mówić, bo przecież to każdy wie (my lubimy)

W OCZEKIWANIU NA POCIĄG

 Do odjazdu pociągu zostało jeszcze trochę czasu, więc w poszukiwaniu zieleni udaliśmy się do parku Paulinum. Po szumnej nazwie spodziewaliśmy się zadbanych alejek z ciekawymi gatunkami drzew i krzewów oraz ławeczkami. Znaleźliśmy się zaś w miejscu zupełnie zapuszczonym z zaśmieconym jeziorkiem na środku i kilkoma równie zaśmieconymi kamieniami. Jedynym jasnym akcentem tego miejsca były mini plakaty przygotowane przez dzieci w ramach jakieś akcji i nawołujące to porządku. Nikt się chyba jednak do nich nie stosował. O ile park wyglądał nędznie, o tyle osiedle domków jednorodzinnych na Górze Bohaterów wyglądało czysto i ciekawie. Architektom niektórych budynków trzeba przyznać, ze mieli bardzo bujną wyobraźnię projektując dachy, daszki, tarasy wkomponowane w strome zbocze. 

Niestety tego, że mijamy Cmentarz Żydowski nie doczytaliśmy i tego miejsca, które mieliśmy o krok, nie odwiedziliśmy, nad czym ubolewam. 

CZAS DO DOMU

Ostatnim punktem wycieczki był oczywiście dworzec kolejowy, na którym pożegnaliśmy Gui i wróciliśmy  Domku pod Orzechem. Obawialiśmy się tej wycieczki, nie wiedząc, jak zachowa się nasz wiejski pies w środku miasta. Okazało się, że Gringo był nad wyraz spokojny. Owszem zatrzymywał się często obwąchując każdy krzaczek, jednak nie obsikiwał wszystkiego wokół, nie szczekał na psy i ludzi (no może z jednym wyjątkiem) a w kawiarni i w restauracji leżał posłusznie obok stołu nikomu nie przeszkadzając. 

Na zakończenie zapraszam do lektury innych jeleniogórskich postów:
Poprzedni spacer ulicą Drzymały
Wzgórze Bolesława Krzywoustego
Lapidarium przy kościele Podwyższenia Krzyża Św.