VIA Dolny Śląsk oczyma Blondynki - podsumowanie sezonu

Tegoroczny sezon startów przeciągnęłam do granic możliwości. Bo, jak niektórzy pewnie wiedzą, w tym roku poza supermaratonami i paroma imprezami spoza cyklu startowałam także w cyklu wyścigów szosowych VIA Dolny Śląsk rozgrywanych - jak sama nazwa wskazuje - na Dolnym Śląsku. 

Cykl rozpoczyna się kultowym już w środowisku kolarskim "Ślężańskim Mnichem", a kończy "Rundą Spadających Liści". Obie te imprezy rozgrywane są w Sobótce, podobnie jak Visegard Race w trakcie sezonu. Ponadto cykl zawitał też do Miękini, Szklarskiej Poręby, Żmigrodu i Milicza i Grodowca. Część imprez organizowana była, jako Szosowe Klasyki, część była tworem autorskim. Wszystkie rozgrywane na dwóch dystansach - pro i fun, z których pro rzadko przekraczało 100 km, a fun miewało kilkakrotnie nawet poniżej 35 km. Starty z sektorów kategoriami (u panów) i start z sektora ogólnego (u pań). Tempo zupełnie inne, niż to, do którego przywykłam z maratonów. 

Godzina, półtorej na trasie i koniec. Jazda w trupa, do bólu, ale krótko - zupełnie nowe dla mnie doświadczenie. Podobnie jak jazda przy zamkniętym ruchu - zwykle na trasie mijały mnie tylko auta techniczne organizatora - żadnych kretynów wyprzedzających na trzeciego, trąbiących na wszystko co się rusza władców dróg - coś pięknego. 

Organizacyjnie - pozapinane na ostatni guzik. Odbiór pakietu z numerem na pierwszej imprezie, ten sam numer już do końca cyklu, na kolejnych wyścigach odbiór pakietu - jak znajdę chwilę. Przed, po, wszystko jedno. W pakiecie zawsze coś - kubek, bidon, skarpetki, koszulka..., żel (okropny!), isotonik w saszetce, butelka wody i produkt Sonko. Z tych ostatnich Krzyś się śmiał, a ja miałam płatki na dwa tygodnie :D 

Początkowo w planach nie miałam startów w tym cyklu, a tylko towarzyszenie Krzysiowi. Okazało się bowiem, że na dłuższe dystanse nie bardzo mogę się zapisać, bo przy formie z początku sezonu mogłabym nie wyrabiać się z jego przejechaniem przed zamknięciem mety, a nie bardzo widziałam sens jazdy dystansów krótkich. Wystartowałam jednak na Ślężańskim Mnichu, który dla wielu kolarzy-amatorów jest wyznacznikiem początku sezonu startowego na szosie i...tak już poleciało z górki. 

Z ośmiu imprez w ramach cyklu wystartowałam w sześciu. Szklarską Porębę odpuściliśmy, gdyż była dzień po Nietążkowie, a gdy rozgrywany był Żmigród...pracowałam. Poza tym jednak pojawiłam się na sześciu wyścigach, na dwóch z nich udało mi się nawet wskoczyć na najniższy stopień podium, co uważam za niemały sukces. Wyniki z pięciu najlepszych przejazdów pozwoliły mi także znaleźć się na trzecim miejscu w klasyfikacji generalnej w kategorii. Poza pucharem za generalkę dostałam także parę drobiazgów i bon na zakupy - fajnie!

Brakowało mi trochę pamiątkowych medali po każdej z imprez (były chyba tylko na dwóch wyścigach), zamiast nich na pamiątkę zostały jednak tematyczne gadżety z pakietów startowych. Cykl ma co najmniej kilku sponsorów, z których niektórzy dorzucali "swoje 5 groszy" do pakietów, czy nagród w generalce. Sam fakt możliwości konkurowania w ramach własnej kategorii jest fajny - to dla mnie właściwie coś nowego. Starty dały mi sporo - zarówno w kwestii formy, jak i nastawienia - po Mnichu zdecydowałam się na zmianę opon na węższe i "łyse", w czasie sezonu dorosłam również do decyzji o zakupie roweru szosowego. Mam nadzieję, że ten zamiar zrealizuję już niedługo.

Szkoda mi trochę, że to już koniec. Wydaje się, że nie tak dawno przechadzaliśmy się z Krzysiem pomiędzy stoiskami sponsorów na Ślężańskim Mnichu - zrobiliśmy selfie z Bartkiem Huzarskim, spróbowaliśmy soku z wyciskarek Hurom, obejrzeliśmy rowery i akcesoria Nexelo... To był bardzo dobry sezon - nauczyłam się, że mogę jeszcze więcej, niż mi się wydaje - że jazda przez niemal dwie godziny ze średnim tętnem powyżej 180, to w sumie spoko, że średnia prędkość 30 km/h to rzecz do zrobienia. Poznałam parę naprawdę fantastycznych osób, znalazłam się w innym, niż dotychczas, kolarskim towarzystwie. 

Za rok sezon zaczyna się 7 kwietnia w Sobótce, jak zapowiedział Bartek Huzarski w podsumowaniu tego sezonu.  Także... Ślężański Mnichu - szykuj się, za pół roku się widzimy!

(dobra, dobra - widzimy się pewnie trochę wcześniej, jak wpadnę na pętelkę na trening)