"Wichrowe Wzgórza"- powieść na jesienną słotę

Na lekturę tej książki wybierałam dni deszczowe lub wietrzne, gdy pogoda za oknem choć trochę nawiązywała do mrocznej atmosfery jedynej powieści Emily Bronte. Wędrowałam po moim maleńkim wrzosowisku, wsłuchując się w świst wiatru w drzewach, próbując wyobrazić sobie tamte wzgórza i aurę, jaka towarzyszyła tragicznej historii miłosnej.

Jednak nim opowiem o powieści, którą poprzednim razem czytałam w młodości i nadszedł czas na jej odświeżenie, kilka słów o autorce, gdyż jej życiorys, choć krótki, czyta się z wypiekami na twarzy.

Emily i jej siostry wychowały się z dala od miasta, mając za towarzystwo jedynie brata i ojca, który czuwał nad ich edukacją. Swoją inteligencją i wyobraźnią wychodziły znacznie poza epokę, w której przyszło im żyć, zamiast więc zażywać sławy i pieniędzy, jakie przynieść mogło im pisarstwo, pracowały jako guwernantki lub zajmowały się domem. Pierwsze wydania ich powieści sygnowane były męskimi pseudonimami, gdyż nikt nie wydałby książki napisanej przez kobietę.

I o ile starsza Szarlotta, autorka „Dziwnych losów Jane Eyre” doczekała się sławy i uznania, o tyle Emily zmarła nim doceniono jej geniusz.

„Wichrowe Wzgórza” to doskonały przykład powieści romantycznej, choć jej wydanie przypada już na schyłek tego okresu w literaturze. Znajdziemy w niej elementy gotyckiej powieści grozy, chociażby w opisach posępnych mieszkańców 'Wichrowych Wzgórz” oraz zwidach głównego bohatera.

Nastrojowość i napięcie budowane jest za pomocą opisów przyrody, które na szczęście zwięzłe i krótkie świetnie oddają tajemniczość wzgórz otaczających dwa sąsiadujące ze sobą majątki.

Postulat tajemniczości, tak charakterystyczny dla romantyzmu realizowany jest tu przez nieznaną przeszłość przybłędy Heathcliffa oraz pochodzenie jego późniejszego majątku. Postać ta jest jednocześnie tajemnicza i egzotyczna - dziecko znalezione przez poczciwego Earnshawa mogło być Cyganem bądź Hindusem, z jego ciemną cera i czarnymi włosami.

Tematem, jak przystało na powieść doby romantyzmu jest oczywiście nieszczęśliwa miłość.

Myli się jednak ten, kto uważa, że to temat oklepany i nie wart uwagi. Emily Bronte stworzyła postaci tak charakterystyczne i wplątała je w niesamowicie zawiłą, pełną bólu intrygę, że swoją jedyną powieścią zapisała się na zawsze w historii literatury światowej.

Bo też „Wichrowe Wzgórza” to jedna z najpiękniejszych i jednocześnie najtragiczniejszych historii miłosnych jaką napisano.

Narratorem powieści jest dzierżawca Drozdowego Gniazda, który po przybyciu do nowego miejsca postanawia odwiedzić swojego chlebodawcę. To co widzi w majątku Wichrowe Wzgórza napawa go wstrętem i odrazą pomieszaną ze strachem. To jednak nie on opowie o tragicznej miłości Katarzyny Earnshaw, Heatcliffa i Edgara Lintona, lecz Nelly- służąca na obu dworach, naoczny świadek dramatycznych wydarzeń na przestrzeni 20 lat.

Mamy zatem narrację pierwszoosobową w rodzaju męskim i w rodzaju żeńskim.Żaden z narratorów nie jest jednak bohaterem pierwszoplanowym.

Dwór w Wichrowych Wzgórzach poznajemy w jego schyłkowym momencie, zamieszkany przez istoty nienawidzące się nawzajem ujarzmione przez Heartcliffa, człowieka, porywczego i złego niczym sam szatan, jak często nazywa go Nelly. Dzięki jej opowieści dowiadujemy się, że mężczyzna ten, choć od młodości krnąbrny, dumny i uparty, nie zawsze był jednak złym człowiekiem. Choć znajda, wychowywał się i dorastał w dworze razem z dziećmi właściciela, hołubiony przez niego i doceniany. Sytuacja zmieniła się po śmierci jego dobrodzieja, którego syn szczerze nienawidził bohatera, widząc w nim konkurenta do ojcowskiej miłości. Po śmierci ojca bezkarnie mógł gnębić i znieważać sierotę, przy okazji znęcając się nad własną młodszą siostrą Katarzyną. Wspólne nieszczęście bardzo zbliżyło do siebie młodych, nie na tyle jednak, by Katarzyna odważyła się na mezalians. Poświeciła swoją młodzieńczą namiętność na rzecz dobrobytu i wygody w Drozdowym Gnieździe i bez miłości wyszła za mąż za Edgara Lintona. Ta decyzja zaważyć miała na losach nie tylko trojga młodych ludzi, ale i na obu rodach w tym i kolejnym pokoleniu.

Więcej nie napiszę, by nie ujawniać za wiele z tej brawurowej historii, którą powinien znać każdy miłośnik literatury.

"Słońce zachodziło za Drozdowym Gniazdem, gdy skręcaliśmy na wrzosowiska. Sądząc z tego była godzina szósta" #bookstagram #book #książka #czytam #czytambolubie #wichrowewzgórza #wutheringheights #wrzosowisko #autumn #jesień #bibliotekanarodowa

Post udostępniony przez Anna Kruczkowska (@akacja68) Paź 14, 2018 o 10:43 PDT