Bobrzy Księżyc i świt nad Fersztlem

-Nie mogę spać...- Ślubny skarży się tak z niesamowitą regularnością co 28 dni. Gdy tylko nadchodzi czas pełni Księżyca, mój mężczyzna kołacze się po domu niczym Marek po piekle. Nie pomagają wiedźmowe napary, dzięki którym ja przesypiam pełnię niczym dziecko, choć dawniej miewałam po nieprzespanej nocce podkrążone oczy.

Księżyc listopadowej pełni jaśnieje tak, że tworzy cienie, a świat za oknem staje się magiczny, wręcz baśniowy.

Miałam ogromną ochotę sfotografować to niezwykłe zjawisko, niestety, mój aparat buntuje się przeciwko nocnym zdjęciom. Żeby mieć w miarę ładne fotki, muszę czekać na świt. A o świcie po pełni świat pokryty był mleczną mgłą, więc nie udało się uchwycić Księżyca.
Taka okazja nadarzyła się dopiero dzisiaj. Nie namyślałam się długo i gdy tylko na wschodzie miedzy drzewami zamajaczyła łuna jutrzenki, poszłam w kierunku Leśnego Kurortu. Opierając aparat o belkę (nie dorobiłam się jeszcze statywu), pstryknęłam pierwsze księżycowe fotki.

Potem jeszcze kilka w lesie. A potem przez chwilę spacerowałam granicą łąk i lasu, obserwując zmiany na wschodnim niebie. Nad Dłużcem ciągnęła się ciemna chmura, ale Tłoczyna odcinała się od coraz jaśniejszego nieba. Na horyzoncie zabarwiały się różowo i żółto nieliczne chmurki, a w dolina ścieliły się poranne mgły.

Nie czekałam na wschód słońca, bo przenikliwy wiatr zniechęcał do siedzenia w jednym miejscu. Wróciłam na swoją stronę górki, gdzie zachwycił mnie widok własnej chatki z Księżycem powyżej.
Nim słońce wyszło zza lasu, zdążyłam wypuścić i nakarmić zwierzęta, a nawet zjeść śniadanie.
Zapowiada się piękna, choć wietrzna niedziela, a ja zamierzam dziś trochę podziałać. Czekajcie na efekty mojej dzisiejszej pracy.