Krajobraz po wichurze - Kowalówka i Dłużec

wschód słońca

Dzień wstał spektakularnie. Niebo zaczerwieniło się i rozpaliło świat za górą. Wyszłam przed dom i spojrzałam z zachwytem, ale i lekkim rozczarowaniem- wiało. Nawet mocno wiało, a ja miałam rowerowe plany. Na szczęście, gdy słońce wyszło już poza granicę drzew wiatr ustał i zgodnie z planem mogłam pojechać w góry.

Rowerem po Górach Izerskich 

W planach miałam przejazd po głównych duktach wokół Tłoczyny, Kowalówki i Kamienicy, licząc, że tam leśnicy uporali się już z wiatrołomem. Naiwna... trzeba było wjechać na Stóg Izerski...

kocham rower

Początkowo wszystko układało się po mojej myśli. Znajomy czekał powyżej pensjonatu i ruszyliśmy pod górkę do górnego asfaltu. Potem w lewo w kierunku Tłoczyny. Po tej stronie gór nawet nie było źle. Jakoś nie rzuciły nam się powalone drzewa. Owszem po obu stornach lasu tu i ówdzie widać było sterczące korzenie, ale droga była przejezdna.
Pierwsze tragiczne skutki halnego, który przeszedł nad Izerami we wtorek zobaczyliśmy na zboczach Tłoczyny, jednak ślady armagedonu zaskoczyły nas już na zboczach Kowalówki. Po obu stronach lasu leżały dziesiątki połamanych i wyrwanych z korzeniami świerków. Początkowo droga była przejezdna, a drzewa na niej uprzątnięte. Byliśmy zdziwieni i mile zaskoczeni, że leśnicy tak szybko sobie poradzili. Niestety do czasu...

wiatrołom

Zmiana przebiegu żółtego szlaku

Gdy do Kromnowskiej Jamy zostało nam naprawę niewiele, drogę przegrodziło kilka wielkich drzew. Chcąc nie chcąc, musieliśmy zawrócić. Zdecydowaliśmy się pojechać nowo wytyczonym żółtym szlakiem obok polany po Byczej Chacie oraz Wolframowego Źródła. Mam mieszane uczucia co do nowej wersji szlaku. Z jednej strony rozumiem, że przemawiają za nią względy ekonomiczne, gdyż leśne rogi należą do nadleśnictw, więc PTTK nie musi o nie dbać.

tu stała Bycza Chata

Żółty szlak prowadzący z Rozdroża Izerskiego do Przecznicy biegł dotychczas malowniczo wchodząc  stromo prawie na Kamienicę a potem równie stromo z niej schodząc. Szlakiem tym rocznie pewnie szło 10 osób albo mniej, więc utrzymywanie go było w sumie bez sensu. Z drugiej strony dzięki nowej wersji turyści i rowerzyści, którzy tu się czasem pojawiają otrzymali nowe miejsca odpoczynku w postaci ław i stołów (niestety niezadaszonych), a także trasę przebiegającą obok historycznych miejsc, czyli Byczej Chaty oraz Wolframowego Źródła.

Bycza Chata (archiwum prywatne)

Myślę, że warto byłoby postawić obok tabliczki informacyjne, by turyści nie przegapili ich. W czasie poprzedniego przejazu tą drogą nie byłam pewna, czy polanka, któą mijałam to miejscepo Byczej Chacie. Teraz jestem już pewna, że po urokliwej Byczej Chacie pozostało tylko wspomnienie...
Potem ostry zjazd (nieodmiennie schodzę tam z roweru, by nie przewrócić się na ruchomych kamieniach i mokrej trawie) i znów byliśmy na górnym asfalcie.

Wiatrołomy na Tytoniowej Ścieżce

Czasu mieliśmy nadal sporo, więc zdecydowaliśmy się na pojazd po Kamienicę i przejazd przez Tytoniową Ścieżkę... Przejazd... No cóż. Najpierw nawet jechaliśmy, choć tu i ówdzie pojawiły się kałuże... Potem było już gorzej, bo rowery trzeba było przenosić, przepychać pod, obok i nad drzewami zagradzającymi szlak. Choć trasa zrobiła się trudna, to humory nas nie opuszczały, Tytoniową Ścieżkę pokonywałam w tym roku chyba z piąty raz, więc to ekstremalne przedzieranie się przez wiatrołom przyjęłam jako miłe urozmaicenie. Przyznam jednak, że z ulgą przyjęłam Pięć Dróg i fakt, że zjazd na górny asfalt był całkiem przejezdny.

wiatrołom na Tytoniowej Ścieżce

Do Domku po Orzechem dotarłam punktualnie na obiad. A potem podobnie jak rok temu odwiedziliśmy oba gierczyńskie cmentarze. Na katolickim było już prawie pusto, na grobach płonęły jednak setki zniczy. Ewangelicki był jeszcze bardziej zaśmiecony niż rok temu. A potem rozhulał się halny i zaszło słońce.

zachód słońca