Blogerskie spotkania w Domku pod Orzechem

 Mieszkam na odludziu. No, o tym wszyscy doskonale wiecie, wystarczy spojrzeć na zdjęcia z Domkiem pod Orzechem w roli głównej. I choć lubię tę swoją głuszę, to raz na jakiś czas także i ja potrzebuję towarzystwa innego niż tylko Ślubny.

Sąsiedzkie wizyty

Najczęściej odwiedzam wówczas sąsiadów, zwłaszcza, gdy mają dzieci, bo jednak powoli i kontakt z dziećmi znów jest mi potrzebny. O ile rok temu zdarzało mi się „pożyczyć sobie” dwie dziewczynki z pensjonatu, z którymi chodziłam na spacery i jeździłyśmy na sankach, o tyle w tym roku towarzyszę zabawom małej Zosi spod lasu i wspólnie z jej mamą bawimy się zarówno w domu , jak i na dworze.

Teraz, gdy spadł śnieg wspólnie wybudowałyśmy zamek ze śniegu no i oczywiście ulepiłyśmy bałwana. ( rodzice Zosi prowadzą biuro turystyczne, szukacie niebanalnego sposobu na spędzenie czasu w Kotlinie Jeleniogórskiej i okolicy? Szukajcie ich tu: Discover Silesia )

Izerski Włóczykij

Prawdziwym świętem są jednak dla mnie mini spotkania blogerskie, jakie zdarzają się w Domku pod Orzechem co jakiś czas.

Moimi gośćmi są blogerzy podróżnicy, włóczykije sudeccy. I tak kilka tygodni temu odwiedził nas Izerski Włóczykij. Nasza blogowa znajomość rozwijała się już od kilku miesięcy, więc zupełnie naturalnym wydawało się, że czas ja przenieść na płaszczyznę realistyczną. I choć mój gość jest w wieku moich dzieci, to kolejny raz okazało się, że w przypadku pasjonatów wiek zupełnie nie ma znaczenia. Co ciekawe, nieufny zazwyczaj Gringo został obłaskawiony prawie natychmiast i chyba pierwszy raz nie szczekał na nieznajomego. O efektach naszych pogaduszek przy kawie i cieście możecie przeczytać na blogu Izerskiego Włóczykija.

Krzysztof i Jan

Ostatni weekend stał pod znakiem innej blogowej znajomości. Oto po rocznej przerwie zawitali a naszych progach Krzysztof z Janem (tzn, Krzyś po rocznej, Jaś po dwuletniej, bo rok temu zmogła go choroba)

Spotkania z tymi dwoma wędrowcami sudeckimi przeszły już chyba do tradycji. Z Krzysiem widujemy się regularnie od kilku lat umawiając się na zmianę latem w Ustroniu Morskim, gdzie stacjonuje jego lunapark, zimą w Domku pod Orzechem.

Tegoroczne spotkanie miało jednak odmienny charakter, bo po wielu namowach udało się przekonać Krzysia, żeby nie zrywał się ze snu niedzielną nocą , by dotrzeć na świt w Izery, lecz po ludzku przyjechał w sobotę i przenocował. I tak w sobotni wieczór dwaj wędrowcy zawitali w nasze progi: wysoki Krzysztof, dla którego nasz domek jest nieco za niski i znacznie niższy Jaś. Panowie różnią się nie tylko wzrostem, ale także temperamentem i ich przyjaźń zawsze mnie zadziwia.

O ile Krzyś jest niezwykle poważnym człowiekiem o filozoficznym nastawieniu do świata, o tyle Jaś to rodzaj figlarza facecjonisty, który przysłowiami, cytatami i anegdotami wszelakimi sypie jak z rękawa.
Przyznacie, że z takim duetem nie da się nudzić, a czas biegnie niesamowicie szybko.

Zatem sobotni wieczór minął nam niepostrzeżenie. W niedzielę panowie wybrali się w góry, podziwiać Tytoniową Ścieżkę oraz widoki z Kamienicy, o czym przeczytacie na ich blogach, a ja przygotowałam obiad. Popołudnie znów upłynęło nam na pogaduchach i gdy przyszedł czas pożegnania, strasznie ciężko było się rozstać.

O tym, jak ciekawie mijał nam czas niech świadczy fakt, że żadne z nas nie pomyślało o zrobieniu choć jednego wspólnego zdjęcia! Po prostu nie było na to czasu.

Menu

Na spotkania z Krzysiem i Jasiem staram się zawsze przygotować coś na wskroś mojego. Dania, których nie znajdzie się w żadnej innej kuchni.

W tym roku na sobotę przygotowałam zupę krem z białych warzyw, czyli pasternaku i topinambura oraz deskę serów, wędliny własnego wyrobu i warzywa (część jeszcze z przydomowego ogródka)

Na niedzielę był gulasz warzywno-mięsny wołowo-wieprzowy oraz szare kluski kładzione i czerwona kapusta. Do tego ziołowa herbatka oraz na deser murzynek.

Jeśli wcześniej nie kliknęliście w odnośniki do blogów, to teraz zróbcie to koniecznie!

Blog Izerskiego Włóczykija

Blog Krzysztofa

Blog Jana