Cień wielkiej góry

Dawno temu Karkonosze i Góry Izerskie nazywano Górami Olbrzymimi. Może to brzmieć zaskakująco, zwłaszcza gdy porówna się je do Tatr, czy nawet Beskidu Wysokiego. Jednak jeśli jednak porówna się wysokości względne, zrozumiemy skąd taka nazwa.

Góry pojawiają się nagle. Wyrastają z lekko pofałdowanego pogórza i piętrzą się na wysokość 1603 m.n.p.m. (Śnieżka).

Za kilka minut zza lasu wyjrzy słońce

Nas jednak interesować będą szczyty niższe i bliższe. Gierczyn położony jest na wysokości ok. 420 m.n.p.m., Kufel mierzy już ponad 600 m.n.p.m, a Grzbiet Kaminicki to wysokości od 800 do prawie 1000 m.np.m., co oznacza, że od podstawy gór do szczytów jest w pionie pół kilometra! Do tego, każdy, kto wdrapywał się na Tytoniową Ścieżkę wie, że podejście jest krótkie i bardzo strome. I ta stromizna sprawia, ze góry wydają się wyższe niż są w rzeczywistości.
Teraz zima, gdy dni są krótkie, a słońce wznosi się nisko nad horyzontem jest to szczególnie odczuwalne.

Cień wielkiej góry o wschodzie

Kiedyś wspominałam, że w grudniu izerskie dni liczą zaledwie kilka godzin, bo Słońce wychodzi zza zbocza Blizbora ok. dziewiątej, a zachodzi krótko po czternastej. Sąsiedzi z domu pod lasem nie widują słońca przez przez ponad dwa miesiące!
Wczoraj nad ranem kolejny raz mogłam podziwiać moment, gdy słońce zaczyna oświetlać Pogórze Izerskie. Gryf skąpany jest już w czerwonej poświacie, powoli błyska wieża kościoła w Rębiszowie, ale sama wieś nadal jest w cieniu.
Potem nasza gwiazda wita się z kolejnymi pogórskimi wioskami, zahacza o wieżę kościoła w Gierczynie, my natomiast nadal jesteśmy przed wschodem. Wreszcie pierwsze błyski pojawiają się na Kuflu.
Wczoraj, nim Słońce oświetliło Kufel, czy jeszcze przed naszym wschodem, nagle zobaczyłam niezwykle rzadkie zjawisko. Oto nad lekko zamglonym, różowiejącym Pogórzem rozbłysła tęcza! Nie widziałam Słońca, ale tęczę tak!
Na zdjęciach widać też jeszcze zacienione podnóże gór.
Po południu mogłam obejrzeć, jak schowana już za Sępią Górą złota kula oświetla jeszcze dalekie miejscowości.

U nas już po zachodzie 

W takich chwilach łatwiej zrozumieć naszych przodków, którym te niosące cień góry, musiały wydawać się wielkie, niedostępne i groźne (a do tego pełne legend o duchach i bogactwach przez duchy te pilnowanych).
Będąc kobietą niewielkiego wzrostu, lubiłę patrzeć na coś z góry i teraz, stojąc na Kuflu za każdym razem odczuwam niesamowitą radość i ciągle tak samo się tym widokiem, który mam u stóp ekscytuję. 

tęcza