Depcząc po świeżych śladach

Większość śladów było już przyprószonych stale padającym śniegiem. Jeśli trafiało się na trop świeży z widocznymi jeszcze kuleczkami zbitego śniegu , jaki tworzy się w trakcie biegu po mokrym puchu, to należało przypuszczać, że zwierzę przebiegło chwilę przed nami. Najczęściej te świeże ślady należały do moich psów. W pewnej chwili jednak psy zniknęły między drzewami. Szłam zwierzęcą ścieżką zastanawiając się, kiedy szedł właściciel nóg zakończonych racicami, głęboko zapadającymi się w mokrym świeżym śniegu. Przyglądałam się ledwo co utoczonym maleńkim śnieżkom otaczającym ślady oraz wydłużonej pociągłej rysie, która wskazywała na kierunek marszu. Nagle podniosłam głowę i …

Ale zacznijmy od początku...

Nadzieja na białe święta znikała wraz z podmuchami halnego wiatru i topniejącymi burymi łachami szreni.

Niespodziewanie w noc poprzedzającą Wigilię Bożego Narodzenia zaczęły sypać drobne śniegowe płateczki, powoli zabielając łąki. Nie był to jeszcze wielki opad, ale zrobiło się nastrojowo. W ciągu dnia napadało jeszcze trochę i do Wigilii siadaliśmy, mając za oknem wszechobecną biel.

Temperatury oscylowały w granicach zera, więc śniegu na przemian ubywało i przybywało. Potem zaczęło wiać i tu i ówdzie potworzyły się zaspy.

Mimo uciążliwego wiatru zdecydowałam się wejść na Blizbor, mając nadzieję na urokliwe widoki. Domyślałam się też, że wśród drzew wiatr będzie słabszy.

Nie pomyliłam się, gdy tylko dotarłam do pierwszych drzew wiatr zelżał a wędrówka stała się przyjemną. Zachwycałam się ośnieżonymi gałązkami brzóz i czapami puchu na świerkach. Fotografowałam „polukrowane” listki i porosty, wdychałam czyste, chłodne powietrze i rozkoszowałam się nieprawdopodobną ciszą.

Szłam po dziewiczym śniegu, gdyż młody puch przykrył wszystkie ślady. Czasem szłam po powierzchni lodoszreni, czasem zapadałam się głęboko, gdyż w lesie utrzymywał się jeszcze poprzedni śnieg.

Spotkanie

 Ślady świeże pojawiały się rzadko. Przyglądałam się ledwo co utoczonym maleńkim śnieżkom otaczającym ślady oraz wydłużonej pociągłej rysie, która wskazywała na kierunek marszu. Nagle podniosłam głowę i … stanęłam oko w oko z … szaro-burym właścicielem tropów. Miałam przed sobą dzika. Staliśmy naprzeciwko siebie, oboje zdumieni i zaskoczeni obecnością tego drugiego. Potem dzik ruszył dalej w jedną a ja w drugą stronę. 

Dopiero po chwili wróciły zziajane i szczęśliwe psy. Na gruzowisku szczytowym Blizbora nie było żadnych śladów. My byliśmy tego dnia pierwsi. Stałam chwilę, przypatrując się chwiejącym się na wietrze i uginającym pod podmuchami brzozom, zaskoczona bezruchem niższych choinek. Stojąc na szczycie, byłam całkowicie osłonięta od wiatru. Magia Góry.

Schodziliśmy przecinką. Najpierw psy, potem ja. Przecięłam drogę gruntową na górny asfalt i poszłam na łąki poniżej. Tam czekało mnie jeszcze jedno niespodziewane spotkanie...

I podobnie jak poprzednio najpierw zgubiłam gdzieś psy, które pewnie pobiegły do Przecznickiego Potoku, którego szemranie dochodziło do moich uszu ze sporą intensywnością.

Kruki

Głośniejsze jednak od szumu wody było intensywne krakanie. Zaczęłam rozglądać się po niebie w poszukiwaniu źródła dźwięku, gdy nagle między gałązkami brzozy, ostatniej jaka dzieliła mnie od otwartej przestrzeni łąk pod Stożkiem zobaczyłam żerujące stado kruków. Majestatyczne, piękne ptaki były zaledwie kilka kroków ode mnie. Jeszcze nie zostałam przez nie spostrzeżona i mogłam podziwiać czarne sylwetki na śniegu. Jak na złość, aparat zbuntował się pod wpływem zimna i wilgoci. Udało mi się zrobić tylko kilka ujęć, a tych ostrych wyszło naprawdę mało.

W końcu kruki dostrzegły mnie i wzbiły się w powietrze. Usiadły na pobliskich drzewach i czekały, aż intruz się oddali. Poczekałam na psy, gdyż malutki Riko wyglądał na skonfundowanego obecnością wielkich ptaszydeł. Ptaki odprowadziły nas aż do asfaltu, a potem wróciły na łąki. My zaś skierowaliśmy się do Leśnego Kurortu, by odstawić zmęczonego spacerem psa i życzyć sąsiadom wesołych świąt.