Zimowy spacer nad strumień

W Izery przyszła zima. Taka prawdziwa. Ze śniegiem, lekkim mrozem, snującymi się to tu, to tam mglistymi tumanami. Po pierwszym zachłyśnięciu się białym puchem, ulepieniu bałwana, wybudowaniu śniegowego zamku i pierwszych kilometrach na nartach biegowych nadszedł czas spokojnego delektowania się pobielonymi pejzażami i spacerów bez drogi, bez celu.

Z Domku pod Orzechem wyszłam przed południem, by pospacerować zboczami Stożka i Blizbora. Przeszłam obok Leśnego Kurortu i przez wąski pas lasu doszłam do łąk na wschodnim zboczu Stożka. Pokłoniłam się majestatycznej Tłoczynie, która jeszcze broniła się przed mglistym obłokiem, jaki zakrywał już sąsiednie wzgórza. Pejzaż wyglądał niczym naszkicowany ołówkami o różnej twardości. Biel i wszystkie odcienie szarości. Niczym czarno-biała fotografia sprzd lat. 

Początkowo śledziłam ślady terenowego samochodu, który zauważyłam dzień wcześniej, gdy skręcał w las. Byłam ciekawa, dokąd zmierza w ten zimowy dzień ciemne auto. Okazało się, że ślady prowadziły górniczą drogą do Przecznicy.

 Ja nie zamierzałam tam iść. Miałam ze sobą dwa psy, więc kręcenie się przy zabudowaniach wioski nie wchodziło w rachubę. Zamiast tego wspólnie z psami podążyliśmy śladami saren i jeleni łąkami wzdłuż stoku w kierunku ciemniejącego na zboczach Dłużca lasu. Byłam ciekawa, gdzie zwierzęta przekraczają strumień i gdzie zatrzymują się na popas. Sądziłam, że schodzą w dól doliny łąkami, okazało się jednak, ze one dążyły najkrótszą drogą do lasu i dopiero tu, gdzie strumień płynie głębokim i wąskim wąwozem schodzą do wody. Część przekracza ją, inne wędrują dalej brzegiem wąwozu i dopiero kilkadziesiąt metrów dalej wchodzą w płytkie rozlewisko.

O ile na otwartej przestrzeni łąk ślady zwierząt były rozstrzelone na sporej połaci i widać było, ze zwierzęta biegną to ku pojedynczym drzewom i krzewom, to próbują spod śniegu wykopywać kępki przymarzniętej trawy, to czym bliżej ściany młodnika, ślady skupiały się tworząc jedną dobrze widoczną ścieżkę i jedno za drugim wchodzą w las. Tu dróżka rozwidla się na dwie- węższą i niższą- dla saren praz szerszą i wyższą dla jeleni. Zwierzęcymi drogami doszłam do strumienia. Dalej nie śledziłam ich trasy, gdyż chciałam brzegiem potoku dotrzeć do mojego małego kąpieliska.

Od mojej ostatniej, jesiennej jeszcze bytności miejsce trochę się zmieniło- w miejscu, gdzie schodzę na swoją mikroskopijną plażę leżało powalone niewielkie drzewo. 

Przekroczyłam je i znalazłam się na dziewiczym śniegu na brzegu sadzawki. Wyjęłam z plecaka koc i ręcznik, zdjęłam buty, skarpety i spodnie. Pierwszy kontakt z lodowatą wodę zawsze powoduje lekkie wzdrygnięcie, ale potem po nogach przelatują niezliczone ukłucia niczym igiełkami. Chwilę brodziłam po uda w wodzie. Nie odczuwałam już zimna tylko przyjemne mrowienie. Wytarłam się do sucha, ubrałam i usiadłam na kocu, pijąc gorącą kawę z termosu. Uśmiechnęłam się do siebie. Nie była to jeszcze kąpiel w przeręblu, ale kolejny krok na mojej drodze do morsowania został zrobiony. Psy w tym czasie bawiły się wesoło w zaroślach.

 Na chwilę zza drzew wyjrzało nawet słońce. Do domu wróciłam w sam raz na obiad.