Sylwestrowa wędrówka szlakiem zapomnianych izerskich atrakcji

Choć prognozy pogody pokazywały przejaśnienia w ostatnim dniu roku, to poranek obudził się pochmurny i trochę przymglony. Temperatura oscylowała w granicach zera, ale odczuwalnie była wyższa ze względu na całkowity bezruch. Zgodnie z ułożonym dzień wcześniej planem, jeszcze przed świtem wstawiłam pranie, nakarmiłam zwierzaki i wypiłam kawę. Chciałam z wszystkimi obowiązkami uporać się do dziewiątej, by przed dziesiątą wyjść w góry. Tradycyjnie to 1 stycznia spędzam na wycieczce, ale to co pokazywały mapy pogodowe nie wróżyło niczego dobrego, więc postanowiłam swoją wycieczkę podsumowująco-planującą przyspieszyć.

Plany

Początkowo chciałam iść na Kamienicę, jednak kiepska widoczność zniechęciła mnie. Wybrałam trasę symboliczną, sprawiającą, że zamknęłam rok wycieczkową klamrą. Rok temu 1 stycznia kręciłam się po Grzbiecie Kamienickim, by dotrzeć do Stuletniej Wody. Wówczas był to najdalszy punkt wycieczki. Jeśli nie pamiętacie tamtej wyprawy, to zapraszam tu: Noworoczna wyprawa do Stuletniej Wody Tym razem Stuletnią Wodę też postanowiłam odwiedzić.

Do Stuletniej Wody

Do Wolframowego Źródła szłam jednak najkrótszą drogą. Z Domku pod Orzechem w kierunku lasu na Blizborze, tam skręciłam w lewo w las i doszłam do szutrówki na Górny asfalt, ale nie szłam nią, tylko ulubioną ścieżką leśników, jak nazywam dróżkę obok ambony. Potem droga kończy się, a zaczyna zwierzęca ścieżyna, o tyle ciekawa, że po prawej mamy młodą buczynę, a po lewej szkółkę jodłową, oba zagajniki rozdziela modrzewiowy szpaler. A potem między świerczkami wychodzi się na górnym asfalcie.


Tu czekało mnie pierwsze zaskoczenie tego dnia. O ile ślady butów miały już kilka dni, o tyle głęboko wyryte w śniegu ślady kół były świeże. Kilkadziesiąt metrów dalej zobaczyłam pojazd, do którego te koła należały- sporych rozmiarów koparka czyściła rów odwadniający. Przywitałam się z operatorem koparki, który na chwilę przerwał pracę, by mnie i psa przepuścić. Zarówno rów, jak i wszystkie suche latem strumyczki pełne były wody, co niezmiernie mnie raduje.

Z zachwytem przyglądałam się strugom, które spływając z góry wtłaczały się w stare koryto, przypominając sobie jego meandry i wyżłobienia albo szukały dla siebie dróg nowych, rozlewając się po lesie i żłobiąc w miękkiej ściółce świeże koryto. Woda! Oby jej latem nie zabrakło!

Tam, gdzie górny asfalt skręca ostro w prawo i w górę, ja poszłam prosto mokrą drogą. To na niej pierwszy raz zobaczyłam słońce oświetlające szczyty przede mną. Z mokrej drogi, która jak wiadomo schodzi na dwa mostki, skręciłam w górę w leśny dukt prowadzący do szutrowej drogi, którą poprowadzono ostatnio zmienioną trasę żółtego szlaku. Tu było znacznie więcej ludzkich śladów niż poprzednio, żadne jednak nie były świeże. Nie zakładałam spotkania z ludźmi na szlaku.

Ze sporym zdziwieniem przyjęłam więc widok dwóch biegaczek, które minęły mnie, gdy rozkładałam swój majdan na ławce na wprost Wolframowego Źródła. Ta ławeczka to jeden z plusów nowego przebiegu szlaku. Teraz można pić kawę i jeść ciastka, patrząc na Stuletnią Wodę.

Ja posiliłam się pierniczkami i kawą, piesek dostał smaczki. 

Tłoczyna

Teraz trzeba było podjąć decyzję, co dalej. Miałam sporo czasu, zatem zdecydowałam, że odwiedzę polanę po Byczej Chacie i Tłoczynę. W ten sposób w ciągu jednej wycieczki zaliczę wszystkie atrakcje tej części Kamienickiego Grzbietu. Ledwo uszliśmy z Gringo kilka kroków, gdy... spotkaliśmy kolejnych ludzi i psa! Kilka minut później znaleźliśmy się na polanie z miejscem po Byczej Chacie. Tu podobnie jak wiele lat temu (myślę, że prawie 20) skręciłam w stronę Tłoczyny. Wtedy szłam z trójką małych dzieci. Z trudem pokonywaliśmy gołoborze niedawno obsadzone sadzonkami świerków. Teraz szłam dwudziestoletnim lasem świerkowym, mając pod nogami mokry śnieg, liczne ślady lisów i pojedyncze, zaspane ślady człowieka. Zgodnie z mapą ścieżka wchodzi na sam szczyt Tłoczyny i tak się urywa. I faktycznie tak jest. Stanęłam na szczycie, który oznaczony jest słupkiem, rozejrzałam wkoło i zaczęłam zastanawiać w którą stronę lasu iść.
Gdybym była latem, może zdecydowałabym się skręcić w prawo, w stronę Proszowej, jednak dziś należało pamiętać, że dzień jest krótki. Poszłam więc przecinką na północ, gdyż to tam powinien być drugi z Tłoczynowych wierzchołków, poniżej którego piętrzą się Jelenie Skały.
O tym, że zbliżam się do skałek świadczyły coraz częstsze spore buki oraz brzeziny porastające piargi dookoła skał. Stojąc na ledwo zaznaczonym drugim szczycie góry, usłyszałam głośne rozmowy i nawoływania. Na Jelenich Skałach też byli ludzie! Faktycznie, gdy ostrożnie, trzymając psa na smyczy doszłam do skałek zobaczyła sporą rodzinkę lub nawet dwie.

Przywitałam się i zaczęłam schodzić do Ciemnego Wądołu. Zrezygnowałam z ścieżynki wytyczonej do skał, gdyż obawiałam się kolejnego spotkania z ludźmi, a trzymanie psa na uwięzi w czasie schodzenia stromym zboczem jest mało komfortowe.

Chwilę szłam kamiennym duktem, odkrytym w czasie jednej z zimowych wycieczek, a potem zeszłam do doliny Mrożynki. Tu zaplanowałam drugi postój. Zeszłam poniżej mostku i... poszłam pomoczyć nogi. Myślę, że rodzinka schodząca właśnie z Jelenich Skał nieźle się zdziwiła, widząc, jak szykuje się do kąpieli ;)

Słońce nad Radoszkowem

Dlaczego Radoszków opustoszał?

panorama Gierczyna

Do domu wracałam starym Radoszkowem i myślę, że odkryłam tajemnicę wyludnienia tej części gęsto zabudowanej niegdyś wsi. Wśród ruin pojawiłam się godzinę po zenicie, a słońce właśnie zachodziło za Dłużec. Przypuszczam, że w najkrótszym dniu roku mieszkańcy Radoszkowa nie widzieli słońca w ogóle. Żyjąc w cieniu, czuli się źle i powoli opuszczali wioskę podobnie jak mieszkańcy Budnik, którzy słońca nie oglądali przez całą zimę. 

Gdy stanęłam powyżej Leśnego Kurortu u nas też było już po zachodzie słońca. Ostatnie promienie oświetlały jeszcze Kufel, ale Domek pod Orzechem okryty był już cieniem góry. Dla nas dzień się kończył Należało przez zmierzchem wprowadzić kozy do zagród, nakarmić je oraz kury, zebrać pranie, wywieszone o poranku i przygotować szybki posiłek.

Sylwestrowe popołudnie i wieczór

Sprzed domu ulatniał się dym- to Ślubny przygotował ognisko, które płonęło potem do późna w nocy. Przygotowałam na nim pieczone w woku pierogi i późny obiad, a potem kolację zjedliśmy przed domem, pijąc najpierw barszcz z termokubków, a potem racząc się grzanym piwem. Siedząc przed domem obserwowaliśmy dalekie wystrzały fajerwerków, ciesząc się, że u nas jest cicho, a pies nie reaguje na te dalekie huki. A on, zmęczony kilkugodzinną wycieczką usadowił się na ławce między nami i ogrzewał nas swoim ciałem.