Teraz albo nigdy czyli jak zostałam morsem

Weekend zaskoczył nas cudowną zimową pogodą, była to kwintesencja zimy: lekki mróz, ostre słońce, brak wiatru i migocący na słońcu zmrożony śnieg. Idealne warunki na wszelką aktywność na świeżym powietrzu. O ile w piątek i sobotę spacerowałyśmy z sąsiadką z domku pod lasem i jej dziećmi, o tyle niedzielę postanowiłam uczcić w sposób wyjątkowy.

Spacer po zmrożonym śniegu

Spakowałam się wyjątkowo starannie- termos z gorącą herbatą, koc, ręcznik, aparat fotograficzny i kamerka gopro. Tak, tak... nawet z kamerą się przeprosiłam!

Celem mojego spaceru był niewielki wodospad i zatoczka na Przecznickim Potoku. Taki wybór spowodowany był chęcią wykorzystania słońca i wędrówką osłonecznionymi i ośnieżonymi łąkami.

Gdy wyszłam z lasu, najpierw usłyszałam radosny śmiech, to na przeciwległym stoku szczęśliwa gromadka zjeżdżała z górki na sankach. Szłam po migotliwym śniegu, rozkoszując się rozległymi widokami na góry i pogórze. Tylko dalekie Kaczawy widać było jak przez mgłę- nie była to jednak zwykła mgła- ciśnienie sprawiło, że wszystkie pyły osadzały się nisko nad ziemią otulając wioski i miasteczka smogiem i zaciemniając pejzaż podgórski.

Zima w Górach Izerskich

Obserwowałam zwierzęce tropy. W świeżym śniegu idealnie można było rozpoznać ślady jeleni, saren, dużych i małych psów. W zaroślach dochodziły do tego ślady zajęcy, lisów i malutkie ślady mieszkańców koron drzew, prawdopodobnie wiewiórek.

Najciekawsze jednak okazały się znaki pozostawione przez moje ulubione ptaszydła. Samych kruków dziś nie widziałam, ale pozostawione przez nie wiadomości były arcyciekawe. Na śniegu odbiły się nie tylko trójkątne znaczki ich łapek, ale także długie potrójne krechy pozostawione przez ocierające o śnieg wystające pióra skrzydeł. Szybko zorientowałam się, że oglądam zapis polowania. W miejscu, gdzie dopadły ofiarę wykopany był sporej wielkości dołek, nie myślałam, że goniąc zdobycz potrafią wryć się tak głęboko w zmarzniętą przecież ziemię. Pamiętając taniec kruków, jaki obserwowałam kilka tygodni wcześniej w tym samym miejscu próbowałam w wyobraźni odtworzyć ich ruchy i całą akcję.

Kruki to naprawdę niezwykłe ptaki.

Przygotowanie do pierwszego morsowania

Dotarłam do mojej zatoczki. Jesienią bardzo dokładnie sprawdziłam jej dno i posprzątałam mini plażę, by teraz móc swobodnie przygotować się do wejścia do wody. Rozłożyłam koc, ubrania powiesiłam na najbliższym drzewku i w sportowej bieliźnie weszłam do lodowatej wody. Choć... nie. Nie była lodowata, bo przecież powietrze, mimo słonecznych promieni prześwitujących przez nagie gałęzie miało temperaturę ujemną, a woda płynęła, więc była od powietrza cieplejsza.

Weszłam do strumienia i zaczęłam się zanurzać. Spodziewałam się, ze będzie zimniej, bo gdy brodziłam początkowo czułam miliony igiełek. Tym razem poczułam przyjemne łaskotanie. Na pierwsze zanurzenie to wystarczyło. 

Ostrożnie balansując po mulisto-kamienistym dnie wyszłam z wody. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że nie trzęsę się z zimna ( a tego obawiałam się najbardziej). Wręcz przeciwnie. Jest mi ciepło i mogę bez problemu dokładnie wytrzeć się ręcznikiem i założyć suche ubrania. Po nałożeniu wszystkich warstw sięgnęłam po termos, który przyjemnie grzał mnie w dłonie i zgodnie z zaleceniami wypiłam gorącą herbatę z miodem.

Potem dokończyłam pakowanie i nie spiesząc się wróciłam do domu na obiad.

Jak zostać morsem

Gdyby kilka lat temu ktoś zaproponował mi zimową kąpiel w Bałtyku, pewnie bym go wyśmiała. Potrzebowałam czasu, by oswoić się z myślą, że w lodowatej wodzie wcale nie jest nieprzyjemnie. A kąpiel w Bałtyku może przynosić radość o każdej porze roku.

Pamiętam wielkanocny spacer nad morzem w towarzystwie Chudej, Syna i Synowej (zapraszam na ich blog: http://www.przyra.pl/). To wtedy za  przykładem Agaty zdjęłam buty i w płaszczu, ale boso szłam brzegiem morza. Fakt, dzień był słoneczny i dosyć ciepły (jak na wczesną wiosnę) . Potem dowiedziałam się, że Agata morsuje i to chyba stało się impulsem, który sprawił że moje pojedyncze próby biegania boso po balkonie zamieniłam na bardziej regularne spacery. Dopiero jednak zamieszkanie w Izerach i fakt, że śnieg ma się zaraz za progiem pozwoliły mi na regularne bose spacery. Ale do kąpieli przygotowywałam się mentalnie cały rok i wpisałam ją do postanowień noworocznych.

Zatem to pierwsze postanowienie noworoczne mogę już odhaczyć. Jestem MORSEM.

Jeśli dotarliście aż tutaj i nie jest Wam zimno, zapraszam na wirtualny spcer zapisany kamerką gopro.