U źródeł Czarnotki w Górach Izerskich

Kufel i panorama Pogórza Izerskiego

Niebo pokryte było ciemnymi gęstymi chmurami, zarysy wzgórz na widnokręgu siniały i szarzały na zmianę. Hen nad Niemcami widać było tumany mgły bądź śnieżycy. Ale tu na stoku Blizbora panowała idealna cisza, której nie przerywał nawet szelest wiatru w gałązkach.

Niedzielny plan wycieczkowy

Po kilku dniach mgieł i śnieżyc o poranku zobaczyłam Pogórze Izerskie w tak przejrzystym powietrzu, że zimowy widok mnie oszołomił. Szybko nakarmiłam zwierzęta i po śniadaniu wyszłam na spacer, chcąc wykorzystać sprzyjającą aurę. 

Widok na dolinę Czarnotki

Wymyśliłam sobie, że przejdę się źródliskami Czarnotki i sprawdzę wodę w strumieniach zasilających gierczyńską rzeczkę. Poprzednio byłam tu w czasie suszy i ku swej rozpaczy obserwowałam suche koryta. Wówczas jednak nie udało mi się przejść do ostatniego strumienia, gdyż wysokie chaszcze zagradzały drogę.

Dobre, mocne buty to podstawa

Zimowe wyposażenie

Zimą o wiele łatwiej przejść po bezdrożach w dorzeczu Czarnotki, gdy część podmokłych terenów pokrywa lód, a nieprzebrana gęstwina paproci, jeżyn i malin leży przygnieciona przez śniegowe czapy. Nawet jednak i w takiej sytuacji należy być przygotowanym na niespodzianki i odpowiednio się ubrać. Choć wiedziałam, że nie będzie mnie w domu jakieś dwie godziny założyłam mocne górskie buty, w których nie straszne są mi strumienie i bagna oraz lekką, ale ciepłą kurtkę.

Wyposażona dodatkowo w aparat fotograficzny i telefon, mogłam wyjść w góry.

Śladami leśnych zwierząt

Szłam zboczem Blizbora poniżej ścieżki, którą zazwyczaj wchodzę na szczyt, drepcząc po jelenich tropach. Weszłam w bukowy zagajnik, latem będący jedną wielką plątaniną liści gałęzi, teraz jednak dający się przejść.

Las na Blizborze

zając?

Po chwili byłam już w lesie powyżej Gierczyna, mając po lewej stronie brzezinę, po prawej modrzewiowy zagajnik. Lasy na Blizborze są niezwykle urozmaicone. Po tym, jak Góra wyłysiała, postawiono na różnorodność. W efekcie obok siebie widzimy kwartały buczyn, wysokich świerków, brzezin (rosnących na najtrudniejszych terenach, gdzie zaniechano planowej gospodarki leśnej), młode jedlin, modrzewiowych zagajników i sporadycznie pojawiające się uratowane z klęski ponad stuletnie dęby, buki i modrzewie. Między zagajnikami widać śródleśne polanki z paprociami lub porosłe sitowiem bagienka.

Dzikie uroczyska

Wedrowałam, zachwycając się tą różnorodnością i choć wiedziałam, że las był sadzony ludzką ręką, to pozostawiony sam sobie dziczał i tworzył prawdziwe uroczyska. Moja siostra twierdzi, że twórcy horrorów mieliby tu pole do popisu.

Ja jednak nie myślałam o spotkaniach z wyimaginowanymi stworami, uważałam raczej, by nie wleźć w drogę żadnemu dzikowi, jak miało to miejsce poprzednim razem lub nie stanąć na trasie wędrówki stada jeleni. Póki co obserwowałam lekko przyprószone ślady buchtowania i nie ośnieżone miejsca, gdzie zwierzęta odpoczywały. Najwyraźniejsze tym razem ślady należały do lisów i zajęcy.

Leśne ostępy

Leśne strumienie

Wreszcie doszłam do pierwszego ze strumieni. Jego źródeł należy szukać gdzieś na przełączce między Blizborem a Dłużcem. Latem na dnie ledwo ciurkała woda. Teraz słyszałam radosny plusk wody i podziwiałam lodowe konstrukcje na gałęzi świerku zwisającej bezpośrednio nad wodą.

Kolejne strugi były równie zasobne w życiodajny płyn. Ciekły po ściółce, żłobiły nowe koryta, gdyż stare zdążyły latem zarosnąć lub na trasie strumienia znalazło się nagle powalone wichurą drzewo.

Lodowa kompozycja

Wreszcie dotarłam do głównego cieku Czarnotki. O tym, że to on traktowany jest jako początek rzeczki świadczy fakt, że został w dalekiej przeszłości uregulowany i płynie w wyłożonym kamieniami korycie. Szłam jeszcze kilkaset metrów zboczem Barwnej, mając jej szczyt powyżej.

Spotkanie w lesie

W pewnym momencie znalazłam się na leśnym dukcie, wytyczonym tylko po to, by ściągać drewno. I wtedy je zobaczyłam. Biegły gdzieś spod szczytu Barwnej skosem w dół na zbocza Zamkowej. Pierwszy szedł spory rogacz, potem drugi, trzeci, czwarty... stado liczyło kilkanaście osobników. Stałam z rozdziawionymi ustami i nim pomyślałam, by je sfotografować, zniknęły w gęstwinie lasu.

Ostatni biegł... Gringo. Zawołałam psa, a ten posłusznie wrócił. Po chwili usłyszałam strzały. Chyba gdzieś trwało polowanie, należało więc zawrócić, by nie stać się przypadkową ofiarą.

Zapomniany mostek

Tu kiedyś był mostek

Wracałam nieco wyżej swoich śladów, zaledwie kilkadziesiąt metrów poniżej asfaltu, prawie równolegle do niego. Minęłam spore rozlewisko i stanęłam na powrót nad Czarnotką, która tu płynie nieco głębszym korytem, choć do wąwozów Mrożynki czy Przecznickiego Potoku jej daleko. Szukając dogodnego przejścia dostrzegłam kamienną ścianę, mogącą być przyczółkiem nieistniejącego mostku. Po chwili stałam w miejscu, gdzie dawni mieszkańcy wybudowali most. Dwa jego przyczółki dzieliło jakieś pół metra, a do dna rzeczki było jakieś półtora do dwóch metrów. Stanęłam na brzegu i przeskoczyłam.

Przeszkoda

Rozlewisko

Nim Znalazłam się znów na zboczu Blizbora, musiałam przejść jeszcze jedno rozlewisko utworzone w miejscu, gdzie koryto strumienia przestało istnieć w sposób gwałtowny po ostatnich wichurach- na drodze wody stanęły olbrzymie korzenie wyrwane siłą podmuchu. Strumień musiał poszukać sobie alternatywnej trasy, rozlewając się szeroko.

Gdybym wybrała się w lekkich traperkach, teraz miałabym wodę w butach. A tak mogłam śmiało wejść na nasączone wodą mchy, słuchać chlupotu wody, mając pewność, że nogi nadal pozostaną suche.

Do domu wracałam łąkami, śledząc ślady stada, które podglądam czasem o świcie z Kufla.

Zapraszam na inne opowieści o Czarnotce:

Gierczyńskie strugi

Gdzie są wszystkie izerskie strumienie?

Gringo-bohater drugiego planu