Zima jak z dziecięcych wspomnień

Kilka minut po wschodzie słońca

Czasem, gdy ktoś mnie pyta, czy nie boję się izerskich zim, opowiadam, jak w dzieciństwie przyjeżdżaliśmy do Gierczyna, chaty widać nie było, zamiast drogi dojazdowej do ośrodka kolonijnego był tunel, a gdy wsiadło się na sanki pod Kuflem, to lądowało się przy owczarni. Piękne to były czasy... 

Plany wycieczkowe

Ślady na górnym asfalcie

Tegoroczna zima może nie dorównuje tamtej, ale trwa już miesiąc i jest niezwykle urokliwa. Korzystając ze sprzyjającej aury, postanowiłam sprawdzić, jak prezentuje się wyżej na szczytach Kamienickiego Grzbietu. Ubrałam się odpowiednio: wygodne mocne buty, narciarskie spodnie, koszulka, koszula flanelowa, sweter i cienka kurtka. Tak wyekwipowana ruszyłam w górę. Szybko okazało się, że moje założenie, że wyżej dotarła choć jedna odwilż i śnieg będzie zmrożony i mocny było błędne. Ledwo weszłam w las, zaczęłam przy każdym kroku zapadać się po kolana. Mimo to szłam przed siebie, bo pomyślałam, że na górnym asfalcie droga będzie albo odśnieżona (tak jak rok temu) albo choć widać będzie jakieś koleiny. Nim jednak do asfaltu dotarłam, zdążyłam się nieźle zmachać.

Wędrówka zimowym lasem

Przeszkoda na drodze

Ku mojej radości nie pomyliłam się: na drodze trawersującej Dłużec i Barwną widać było ślady dwóch pojazdów: szerokie koleiny tworzone przez sprzęt leśny oraz wąskie ślady skutera śnieżnego lub kładu. Skręciłam w prawo. Widziałam już, ze ambitne plany wejścia na Kamienicę należy odłożyć na inny czas, chciałam jednak dotrzeć na Pięć Dróg. Wędrówka górnym asfaltem dłużyła się niemiłosiernie (chyba nigdy nie polubię pieszo pokonywać tej trasy). W połowie drogi natrafiłam na potężną przeszkodę w postaci zwalonego drzewa. Udało się na szczęście obejść (skuter też jakoś tam się przecisnął, a ślady ciężkiego sprzętu były wcześniejsze)

Panorama Gierczyna

Chwilę później znalazłam się na rozstaju dróg i ku mojej radości okazało się, że drogą ku Sępiej Górze przejechał jakiś pojazd. Idąc koleiną doszłam do niebieskiego szlaku łączącego Rozdroże Izerskie z Sępią Górą. W kierunku Sępiej śnieg był całkowicie dziewiczy.

Niebieski szlak

Nie było na nim ani śladów ludzkich, ani zwierzęcych. Ruszyłam więc w stronę Pięciu Dróg, gdzie póki co widać było nadal koleiny. Na widoki nie miałam co liczyć, gdyż ścieżka prowadzi lasem, ale zaśnieżony las sam w sobie jest urokliwy.

Tędy prowadzi droga?

Przedzieranie się przez zaspy

Poniżej szczytu Barwnej pojazd skręcił do Świeradowa, a mnie nie pozostało nic innego niż przedzierać się dalej przez zaspy. A te były coraz głębsze. Z każdym krokiem zapadałam się już nie po kolana, ale po uda i wygrzebywałam z białego puchu. W końcu pozostało mi już tylko wędrowanie na czworaka i gdy zobaczyłam dosyć głęboką zwierzęcą ścieżkę, zrezygnowałam z niebieskiego szlaku i weszłam w las. Niestety nie byłto dukt jeleni czy saren, lecz szeroki trakt wydeptany przez dziki 

Zimowy gąszcz

Dlaczego niestety? Bo chwilami prowadził pod nisko wiszącymi gałęziami trzeba było się czołgać w śniegowym tunelu. Pies biegł przodem, czasem zawracał, zatrzymywał się i patrzył z wyrzutem, że pańcia się tak grzebie. A pańcia była naprawdę zmęczona... Wreszcie stanęłam na brzegu jednej z leśnych dróg prowadzących z powrotem na górny asfalt. Należało porzucić dziczy trakt i znów wpadając po pas w śnieg zejść do cywilizacji. Teraz, siedząc już w cieple, zastanawiam się, dlaczego, nie zjechałam tym białym prostym szlakiem na kurtce. Widać w tamtej chwili zamarzały nie tylko rękawice, ale i mózg.

Spotkanie przed domem

Wreszcie po niewiarygodnie długim czasie stanęłam na twardym podłożu i po własnych śladach zeszłam do wsi. Prze pierwszymi zabudowaniami zobaczyłam jeszcze ślady kogoś, kto miał taki plan jak ja, tylko szybciej zrezygnował. Już na swojej łące przekonałam się, że dobrze domyśliłam się ktosia: z Kufla machał mi Paweł, Izerski Włóczykij.

Zaprosiłam go na herbatę i po chwili siedzieliśmy przy kuchennym stole wymieniając się wrażeniami tego nie do końca udanego dnia.

Na zwierzęcej ścieżce

Może nie dotarłam tam, gdzie chciałam, może zczochrałam się i umęczyłam, ale tam na szczytach jest po prostu bajecznie pięknie, tylko trzeba być doświadczonym turystą, dobrze znać góry i swoje możliwości.

Góry są dla rozważnych!

Gdy czasem na forach czytam, że ktoś będzie pierwszy raz zimą w górach i pyta, czy szlaki są odśnieżone, ogarnia mnie przerażenie. Niestety nie zawsze udaje się doświadczonym wędrowcom górskim odwieść tego i owego od szalonego pomysłu przedzierania się przez wielocentymetrowe zaspy, co kończy się tragicznie ( co roku czytam o nierozważnych turystach wybierających się zimą w góry w adidasach, bez odpowiedniego wyposażenia, co kończy się interwencją GOPRu)

Zimowy las

Góry zimą są piękne, ale niebezpieczne. Uczą pokory, cierpliwości, wytrzymałości fizycznej i psychicznej (w dzieciństwie miałam zimą w górach atak paniki, o czym czasem przypomina mi kuzynka. Tamta sytuacja nauczyła mnie jednak, że nigdy nie możemy być pewni własnych reakcji)

I co dalej?

Izerska zima