Zwykły zimowy dzień w górach

Z okna w niebieskiej kuchni widać już tylko zaspę.

Budzi mnie zaskakująca jasność za oknem. Wstaję z przeświadczeniem, że jest już stosunkowo późno. Jeszcze zaspana wchodzę do kotłowni sprawdzić ogień w piecu i zmienić ustawienia temperatury. W korytarzu stoją już wszystkie domowe zwierzęta. 4 pary oczy wpatrują się we mnie z niemą prośbą (no nie zupełnie niemą, bo Frida swoje niezadowolenie z braku śniadania wyraża głośnym miauczeniem). Do wszystkich miseczek wkładam porcję jedzenia. Koty na zmianę mruczą, miauczą i warczą, wyrywając sobie co lepsze kąski.

Dlaczego tak jasno?!

Otwieram drzwi do kuchni, zapalam światło. Zegar dalej stoi wskazując niezmiennie od kilku dni godzinę szóstą. Włączam ekspres i słucham cudownej melodii młynka do kawy. W oczekiwaniu na pobudzający napój snuję się po domu. Zapalam światło w izbie, spoglądam na zegar... 5.43... Mrugam oczami zaskoczona, ale jak? Przecież na dworze jest jasno! Jeszcze raz wyglądam przez okno. Jest podejrzanie biało. Bardzo biało... Dopiero teraz dociera do mnie, że widzę śnieg i zalegającą wokoło mgłę, w której jaśnieje rozproszone światło księżyca i poblask naszych lampek choinkowych. 

Karnawał, więc musza być faworki do kawy

Z kuchni dociera do mnie aromat świeżo zaparzonych ziaren kawy. Nie ma sensu wracać do sypialni. Powoli piję kawę, czytam książkę. Potem przeglądam aktualności internetowe. Wyglądam na dwór, by dokładniej przyjrzeć się temu, co zdarzyło się w nocy. Przed sobą widzę górę śniegu sięgającą okna. Dopiero za nią pojawia się pokryte grubą warstwą puchu podwórze.

Co wydarzyło sie przed koziarnią?

Ubieram się, łapię łopatę do śniegu i zaczynam szuflować. Muszę się przecież dostać do koziarni. Odkopuję drzwi do stajenki i furtkę do woliery- tam oprócz warstwy świeżego puchu jest jeszcze spora kupka śniegu, który zjechał przed chwilą z dachu. Gdy w końcu udaje mi się otworzyć furtkę, odgrzebuję całkiem zasypaną miskę na kurze jedzenie i przygotowuję kurom wybieg. Drzwiczki oczywiście nie chcą się otworzyć, a za nimi kury już niecierpliwie gdaczą. Kozy też już wstały. Wystarczy tylko otworzyć drzwi... Ta... klucz mam, zamek niby też jest... ale dziurki od klucza nie uświadczysz! 

Tu gdzies powinna być droga

Cała zasypana śniegiem i zamarznięta. Kozy meczą, kury gdaczą, pies skacze na drzwi, zdezorientowany, a ja... wracam do domu po zapalarkę do gazu i... świeczkę. Tak uzbrojona zaczynam odmrażać zamek, który w końcu daje się otworzyć. To jednak nie koniec. Bo drzwi też przymarzły i trzeba je czymś podważyć. Używam do tego stalowego pręta, który jakimś zrządzeniem losu nie został schowany do środka. Ufff... Pies skacze na kurzą klatkę, płosząc ptaki, kozy nadal meczą głodne i spragnione codziennej dawki czułości. Wchodzę do kurnika, kury zlatują z drążków prosto na moją głowę (jak dobrze, że wściekły kogut skończył jakiś czas temu w rosole!) Teraz tylko walnąć w kurze drzwiczki i szczęśliwe ptaki z ogromnym rumorem wybiegają i wylatują na śnieg.

Biało, wszędzie biało

 Obserwuję ich zdumienie na widok góry piętrzącej się tuż za drzwiami.

Głaszczę kozy, karmię je i mogę wracać do domu na śniadanie.

Kawa z mężem

Ku wielkiemu zaskoczeniu Ślubny już nie śpi i szykuje sobie kawę, ja za chwilę wypiję drugą. W filiżance pachnie etiopska Djimmah z Etnocafe. Moje śniadanie składa się z kaszy jaglanej z czekogruszką, Ślubny chrupie faworki.

Ustalamy plan dnia- on odśnieży ścieżki do domu, ja idę pobiegać na nartach.

Nieprzetarte szlaki

Przy czym bieganie na nartach jest tu zupełnie umowne. Wszak nie mieszkam w Jakuszycach i się do nich nie wybieram! Zatem po zapięciu nart czeka mnie „wydeptanie” sobie śladu. Kółko wokół Kufla liczy sobie około 500m i przez najbliższa godzinę będę je robić kilkakrotnie, przewracając się za każdym razem, gdy Gringo stanie mi na nartach wybijając mnie z rytmu lub odwrotnie nie odskoczy, gdy nadjeżdżam. Hamowanie nadal nie jest moją mocną stroną.

Na dziewiczym śniegu

 Po piątym kółku ślad powinien być już dobrze wyjeżdżony, ale tak nie jest, bo po pierwsze stale padający śnieg je zasypuje, a po drugie, Gringo lubi bieg tym samym śladem co ja, więc pełno tu śladów jego łap! I gdy tak biegam wokół Kufla żałuję trochę, że nie pomyślałam, by zaopatrzyć się w narty skiturowe, które sprawdzałyby się w tych warunkach znacznie lepiej niż moje wysłużone, kupione na allegro biegówki. 

Nic to! Ja i tak jestem szczęśliwa. Na razie jeszcze kocham tę piękną zimę z wszystkimi jej niedogodnościami i przyjemnościami takimi jak godzinne bieganie na nartach, podziwianie zimowych widoków i delektowanie się lipową herbata z malinami, imbirem i pomarańczą. 

P.S.Zakupy robimy raz w miesiącu, a ich termin ustalamy po sprawdzeniu tygodniowej prognozy pogody.

Herbata z niespodzianką