Pierwsza rowerowa wycieczka w poszukiwaniu wiosny

Niedziela wstawała powolutku, nigdzie się nie spiesząc. Tak jakby wiedziała, że jest dniem wolnym, więc jej zadaniem, ba wręcz obowiązkiem jest płynąć leniwym nurtem nizinnej rzeki, a nie wartko jak górski strumień.

Tylko słońce wstało nagle i ostrymi promieniami błyskającymi znad lasu oznajmiło, że dzień będzie ciepły i prawie wiosenny. 

Poranek na wsi

Przygotowałam iście królewskie śniadanie z wiejskich jaj i pierwszych dzikich nowalijek znalezionych na łące, wypiłam kawę i nigdzie się nie spiesząc wsiadłam na rower.

Tak, tak! Oto po trzech miesiącach droga dojazdowa odtajała na tyle, że mogłam bezpiecznie zjechać na niziny, gdzie zamierzałam poszukać wiosny.

Plan wycieczki

Planu nie było, bo i swojej rowerowej formy, a raczej jej braku byłam pewna. Zdecydowałam, że będę robić zygzaki pomiędzy Gierczynem a Rębiszowem, nie oddalając się nigdy za bardzo od domu, by w razie zmęczenia móc bezpiecznie wrócić z tarczą, a nie na tarczy (czyli dzwoniąc po Ślubnego z prośbą, by mnie zebrał z drogi)

Pierwszą prawdziwą oznakę wiosny zauważyłam tuż przed Przecznicą- Były to w pełni rozwinięte leszczynowe kotki, o których wiadomo, że są prawdziwym kuchennym rarytasem. Na zbiór tychże zdecydowałam się jednak dopiero po zjeździe z głównej drogi. Bo też pierwszy zakos prowadził mnie do nowo wyremontowanego mostka na Przecznickim Potoku .

W dolnym biegu Mrożynki

Choć do samego mostku nie dojechałam, bo gdy na rozstaju dróg zatrzymałam się, aby leszczynowych smakołyków nazbierać (będą dodatkiem do najbliższego pieczonego przeze mnie chleba), zawołała mnie polna droga, na którą jakoś wcześniej nie zwracałam uwagi. Skręciłam więc i po kilkudziesięciu metrach znalazłam się nad brzegiem rwącego strumienia.

Miejsce było urokliwe, zatrzymałam się więc, ciekawa, czy też przy brzegu nie znajdę rukwi wodnej, kolejnej wiosennej zieleniny. Jakoż rosła sobie spokojnie, ale nie przy brzegu w na samym środeczku przy wystającym z wody kamieniu. Nie namyślałam się wcale. Pod wpływem impulsu zdjęłam buty i skarpety, podwinęłam rowerowe spodnie i po prostu weszłam do lodowatego potoku. Nazbierałam apetycznie wyglądających listków i dopiero na brzegu uświadomiłam sobie, że nie mam ręcznika, a stopy są mokre. Spojrzałam na rowerowe pedały, oceniając, czy da się pedałować boso (na tym rowerze jeszcze tej sztuki nie próbowałam) Po chwili sunęłam już sobie spokojnie całkiem bosa, z butami przewieszonymi przez kierownicę. Dotarłam do innego mostku na rzeczce i znalazłam się w Mlądzu, tuż przy Izerskiej Lawendzie.

Odwiedziny u znajomych izerskich blogerów

Boso przejechałam przez wieś i dopiero przed wjazdem na drogę łączącą Mirsk z Rębiszowem założyłam buty na całkiem już suche stopy.

Do Rębiszowa nie dojechałam jednak tą drogą tylko boczną odnogą z podjazdem obok kościoła. Na chwilę wstąpiłam do Inkwi, a gdy się okazało, że jest przeziębiona i nie należy jej męczyć, zdecydowałam się na jazdę do Kłopotnicy. W lesie leżało jeszcze trochę śniegu, jednak droga, podobnie jak u nas była już sucha. Przy ulubionej kapliczce na rozstaju dróg zatrzymałam się na chwilę, podziwiając błyszczące w słońcu Karkonosze. Potem zajechałam do Ziłów, by po kilku minutach rozmowy o remontowych perypetiach ruszyć w stronę Grudzy. 

Podjazd do Domku pod Orzechem

Byłam ciekawa, czy po trzech miesiącach bez roweru podjadę ten dosyć długi podjazd. Ku swojemu zdziwieniu i ogromnemu zadowoleniu udało mi się bez zadyszki pokonać pagórek. Potem już bez kombinacji, najkrótszą drogą wróciłam do Domku pod Orzechem, gdzie Ślubny właśnie wstawiał ziemniaki na obiad.

Niedziela, tak jak zaczęła się pięknie, tak i spać kładła się oszałamiająco, żegnając nas widowiskowym zachodem słońca.