Poszukując zwiastunów wiosny

Patrząc na wielocentymetrowe zaspy na mojej górce, trudno wyobrazić sobie, że wiosna jest tuż tuż. A jednak... 15 stopni w słońcu i zdjęcia krokusów na Jasnych Błoniach w Szczecinie podziałały i na moją wyobraźnię. 

Mimo ewidentnej zimy na Fersztlu postanowiłam poszukać jakiś zwiastunów wiosny. Założyłam, że można je znaleźć na sąsiednich łąkach, więc swoje kroki skierowałam na Stożek. Nie miałam ambitnych planów, ot, dwugodzinny spacerek po okolicznych łąkach z kąpielą w strumyku na zakończenie.

Panorama wsi

Zaczęłam od włóczenia się po łąkach na zachodnim zboczu Stożka. To stąd widać panoramę Fersztla i przy sporej dozie wyobraźni można przywołać wygląd przysiółka rodem z dziewiętnastowiecznej mapy. Gdy śnieg zejdzie całkiem, wybiorę się na taki nostalgiczny spacer ze starą mapą i spróbuje odnaleźć resztki tamtej świetności przysiółka.

Póki co stałam, przyglądając się swojej chatce, która z tej perspektywy wygląda najlepiej.

Spotkanie w lesie

Potem zagłębiłam się w las. Tu leży jeszcze mnóstwo śniegu, więc zapadałam się po łydki w grząskim firnie. Na granicy łąki i lasu usłyszałam nagle odgłos biegnącego zwierzęcia. Założyłam, ze to Gringo biegnie za mną, wszak mi towarzyszył. Jakże byłam zdziwiona, gdy nagle w odległości 1 metra od siebie zobaczyłam stworzenie większe od mojego psa. Oto w rączym biegu minął mnie młody kozioł sarny. Zdążyłam tylko zanotować, ze niewielkie parostki porośnięte były jeszcze puchem. Zaraz za nim biegł i pies. Przywołałam go do siebie, bo przecież nie zamierzaliśmy zapolować na sarny.

Nadal wędrowałam lasem, przyglądając się spustoszeniu ostatnich wichur i człowieka. Wreszcie dotarłam do kamiennego muru, który poprzez swoją regularność sugerował albo bycie granicą rejonu kopalni Maria Anna (lub innej, wszak trawersowałam najbogatsze w minerały wzgórza), albo drogą łączącą pobliskie szyby.

Łąki na Stożku

Las na zboczach Stożka i Prochowej cały nosi pamiątki po dawnych poszukiwaczach- doły, nierówności, usypane z kamieni górki, świadczą o działalności człowieka. (Tu znajdziecie posty o Prochowej ) Wałem dotarłam do ścieżki dydaktycznej. Przekroczyłam ją i znalazłam się na wschodnim zboczu Stożka. Zakładałam, że będzie on już bezśnieżny, więc gruba pokrywa śniegowa mocno mnie zdziwiła. 

Zapadając się po łydki minęłam samotną wierzbę i to na niej zobaczyłam ledwo rozbite kotki, maleńki zwiastun wiosny. Potem doszłam do strumienia, kilka minut przyglądałam się jego bystremu nurtowi, wspominając letnie budowanie tamy z ciężarną Gui. Jednak to nie tu zamierzałam się kąpać, ale znacznie wyżej. Przez chwilę chciałam do swojej zatoczki dojść z biegiem rzeczki, choć w topniejącym śniegu mogło to być trudne. 

Żerowisko

Moją uwagę przykuło stado kruków czymś mocno zaaferowanych. Udało mi się je nawet sfotografować. 

Chwilę później już wiedziałam, że kruki żerują na pozostałościach po nocnym polowaniu. Nieopodal myśliwskiej ambony rozrzucone były wnętrzności jakiegoś zwierzęcia, część kruki rozciągnęły już po całej łące i teraz zajadały się w najlepsze.

Z trudem odciągnęłam psy, bo przecież i Gringo i Riko żywo zainteresowani byli kawałkami świeżych podrobów.

Zimowa kąpiel

I znów brodząc w śniegu, przeskakując nad cienkimi strużkami wody doszłam do zatoczki. Przez gałęzie przeświecało słońce, ale na mojej mini polance leżała gruba śniegowa powłoka. Mały wodospad wyglądał o wiele raźniej niż latem zasilony wodą z topniejącego śniegu. Temperatura powietrza oscylowała w okolicach 5-8 stopni, więc można rzec, że było ciepło. Bez problemów zdjęłam więc odzież i wykąpałam się.

Do domu wracałam już najkrótszą drogą, bo na herbatkę i po jajka przyszła sąsiadka z dzieciakami.

O pierwszej kąpieli pisałam tu: 

http://www.rozmowki-kobiece.pl/2019/01/teraz-albo-nigdy-czyli-jak-zostaam.html