Jak żyły kobiety w XVI w. ?- "Córki Wawelu" Anny Brzezińskiej

Starsi czytelnicy bloga pewnie tak jak ja zasiadali przed laty przed telewizorem, by rodzinnie pasjonować się losami Jagiellonów w świetnym serialu z Aleksandrą Śląską w roli tytułowej. O jakim serialu mowa? Oczywiście o "Królowej Bonie".
Gdy w Internecie pojawiły się pierwsze zapowiedzi książki wydanej nakładem Wydawnictwa Literackiego  "Córki Wawelu" A. Brzezińskiej, wiedziałam, że to powieść, po którą chcę sięgnąć.

Na szczęście to opasłe tomiszcze znalazło się w zbiorach mirskiej biblioteki i przez kolejne dni zaczytywałam się opowieściami z życia szesnastowiecznych kobiet.

"Córki Wawelu. Opowieść o jagiellońskich królewnach" to książka niezwykła. Główną bohaterką autorka uczyniła paradoksalnie nie jedną z córek Zygmunta Starego, lecz... karlicę Dosię. To przez pryzmat jej losów - historycznych i zmyślonych - poznajemy życie wczesnorenesansowej Europy.
Książka podzielona jest na rozdziały zwane opowieściami. Dotyczą one wszystkich sfer kobiecego życia od ciąży i porodu, przez obowiązki, rozrywki, życie duchowe po starość i śmierć. Znajdziemy tu zarówno blichtr pałaców, jak i mroczne czeluście zaułków, piękno obok brzydoty i miłość obok okrucieństwa.
Razem z Dosią przemierzamy brukowane ulice Krakowa i posadzki europejskich zamków.

Powieść rozpoczyna się poszukiwaniem pracy prze wiejską dziewczynę Reginę. Przez kolejne strony poznajemy losy służących, ich obowiązki, marzenia i smutki. To ona, gwałcona przez swego pracodawcę, zachodzi w ciążę i zostaje matką maleńkiej dziewczynki. Razem z noworodkiem trafia do siedziby krakowskich prostytutek, więc i temu środowisku dokładnie się przyjrzymy. To tam okazuje się, że nowo narodzone dziecko jest karlicą. Przez swoją niezwykłość szybko staje się główną atrakcją szynku i dosyć niespodziewanie sprzedana trafia na Wawel. Stąd już tylko krok dzieli ją od zostania ulubioną maskotką córek królewskich. Najszybciej spoufala się z Katarzyną Jagiellonką, gdyż są równolatkami i to tej królewnie będzie towarzyszyć przez całe życie, zostając w końcu jej ochmistrzynią i opiekunką kolejnego pokolenia jagiellońskich dzieci ( a raczej małych Wazów, bo to w tę rodzinę wejdzie królewna Katarzyna)

Moim zdaniem autorce udało się ożywić historię, nie trywializując jej, a jednocześnie przekazując niesamowicie bogatą wiedzę o złotym wieku Jagiellonów.
Moimi ulubionymi rozdziałami, jak można się domyślić, są  te dotyczące wiedzy medycznej i ziołowej: "Zew Kirke.Renesansowe czary i leki" oraz "Uczniowie Paracelsusa.Rewolucja naukowa".
Obraz kobiet, jaki wyłania się z tej książki jest zaskakujący. Jeśli dotychczas wydawało wam się, że kobiety tamtego czasu były całkowicie zależne od mężczyzn i nie miały nic do powiedzenia, to jesteście w błędzie. Choć pewnie cieszyły się mniejszą samodzielnością niż obecnie, to jednak potrafiły wpływać na losy Europy, wspierając swoich mężów, opiekując się rodzinami, a nawet pracując zawodowo.

Moim zdaniem powieść jest idealną lekturą przed Dniem Kobiet.