Karolina Wilczyńska "Jeszcze raz, Nataszo"

 Po ostatnich porażkach czytelniczych do biblioteki pojechałam z postanowieniem lepszej selekcji wypożyczanej literatury. Nie jest to proste zadanie, bo wizyty w mieście, jak pamiętacie, są sporadyczne i wypełnione zadaniami. Nie inaczej było i tym razem. Miałam tylko tyle czasu, ile zajmą Ślubnemu sprawy na mirskim rynku.

Wpadłam więc do biblioteki jak po ogień i złapałam trzy książki prawie na oślep. Oczywiście, znów była to półka z obyczajówkami.

Wieczorem spojrzałam na swoje łupy. Pierwszą książkę odłożyłam po kilku początkowych zdaniach. Nie, nie były złe, tylko nie miałam na to ochoty w danej chwili. Sięgnęłam po drugą...
„Jestem wolna. Od godziny. (…) Zaczęłam nowe życie, życie singielki (…)
-Boszzz, znowu rozwódka?- jęknęłam w duchu i już miałam odłożyć, ale przekartkowałam. Na szczęście! Bo odłożyłabym całkiem niezłą powieść. Ale od początku...
Bohaterką książki „Jeszcze raz, Nataszo” jest świeżo upieczona rozwódka (hah, ale to zabrzmiało) Kobieta usiadła w domu i próbuje dokonać rozrachunku z przeszłością. A jest z czym się zmagać! Wygórowane wymagania rodziców, dzieciństwo na zasadzie tzw. zimnego wychowu, rodzinna tajemnica, studia, przypadkowe związki i podobny seks, wielka miłość, kariera i duże pieniądze, utrata dziecka, kariera. Wszystko w jednym życiorysie! Zauważyliście, że ostatnio co nie sięgnę po powieść to musi być kobieta robiąca karierę za cenę domowego szczęścia i utrata dziecka? To jakieś fatum, czy co?
Temat oklepany do bólu, zaczynam się zastanawiać, czy ja jestem jakimś dinozaurem, mając szczęśliwą rodzinę z trojgiem dorosłych dzieci i tym samym mężem od prawie 30 lat?
Nie żebym odmawiała kobietom prawa do rozwodu, kariery i depresji po stracie ciąży, ale w każdej powieści? To jakaś moda?

Jak zatem widzicie, temat książki niestety trochę wyeksploatowany. To dlaczego uznałam ją za wartą doczytania do końca? I stwierdziłam, że jest niezła?
A, bo przecież powieść to nie tylko temat i treść, ale także forma. I to forma jest atutem tego tytułu.
Powieść została podzielona na opowiadania. Każde kolejne dotyczy fotografii. Bo też Natasza w rozwodowy wieczór postanawia spalić zdjęcia, dokonując w ten sposób symbolicznego oczyszczenia. Siedzi zatem przed domem, pije kawę i herbatę na zmianę, a na grillu (!) tlą się kolejne zdjęcia-wspomnienia. Przy czym poznając życie
Nataszy przez krótką chwilę widziałam siebie, ale tylko przez chwilę- i bohaterka, i ja dorastałyśmy w tym samy okresie politycznej zawieruchy i poszukiwania własnej drogi w nowej polskiej rzeczywistości. Wybrałyśmy zupełnie inne ścieżki, ale to już nieistotne.
Patrząc na Nataszę studentkę, widziałam własne dylematy, wybory, próby dookreślenia kim jestem i kim chcę być. Waletowanie na podłodze w akademiku, studencka bieda, dorabianie na targowisku, wynajmowanie pokoiku na skraju miasta, imprezy i studenckie, przemijające znajomości, rozmowy o polityce, gdy wydaje nam się, ze możemy coś zmienić, a nawet charytatywny epizod, to ta część życiorysu Nataszy, z którym do pewnego stopnia mogę się utożsamiać.
I myślę, że to jest jeden z walorów powieści- pokazanie losów kobiety w epizodach pozwala czytelniczkom porównać swoje losy nie do całości, ale do fragmentów, dopasować się, porównać, a może nawet dokonać własnego rozrachunku z przeszłością?
„Jeszcze raz, Nataszo” jest pierwszą częścią cyklu, więc zamierzam sprawdzić, co przygotowała pisarka swojej bohaterce w przyszłości.