Zmarnowany potencjał czyli książki, których nie polecam

Gdy nagle okazało się, że mam mnóstwo czasu, zachłysnęłam się nim i chciałam czytać, czytać, czytać. Wymyśliłam sobie, że sprawdzę co piszczy w tzw. kobiecej literaturze. Szybko przekonałam się jednak, że wśród książek dla kobiet oprócz wartościowych powieści lub przynajmniej takich, które bawią fabułą i językiem, znajdziemy całe mnóstwo książek słabych i takich, które mając niezły potencjał nie wykorzystały pomysłu. W ostatnim czasie trafiłam na trzy takie powieści.

Roma Fiszer "Kilka godzin do szczęścia"

Powieść zapowiadała się na wciągającą opowieść o pogmatwanych losach wojennego dziecka. Główna bohaterka, będąc już babcią dowiaduje się, ze została adoptowana w dramatycznych okolicznościach i próbuje odnaleźć swoje korzenie. W tym celu zabiera córkę i dorosłą wnuczkę na Kaszuby. Wątek podróży w przeszłość, poszukiwania rodziny i nawiązywania relacji wydawał mi się ciekawy, więc z ciekawością zasiadłam do lektury. Niestety po godzinie wątek został rozwiązany, rodzina odnaleziona, apotem były już tylko nudy. Książki nie ratowały nawet opisy zabytków, które zostały wplecione sztucznie. I o ile kunsztowne opisy architektury i dywagacje historyczne Hermana są zupełnie na miejscu i wciągają czytelnika w przeszłość, o tyle u Fiszer zupełnie się nie kleją z resztą fabuły. Szkoda, że autorka zmarnowała całkiem ciekawie zapowiadający się wątek, wikłając bohaterki na siłę w absurdalne związki emocjonalne zamiast przedstawić fascynujące poszukiwania swojej tożsamości.

Agnieszka Lis "Samotność we dwoje"

W sumie sama zastanawiam się, dlaczego dałam autorce drugą szansę. Chyba dlatego, że zbiera dosyć dobre recenzje na forach kobiecych. Po "Pozytywce", która moim zdaniem już byłą niewykorzystanym potencjałem, pomyślałam, że może inne powieści są lepsze. W ręce trafiła mi "Samotność we dwoje". Książka jest pamiętnikiem faceta, który sam ie wie czego chce. Ma żonę, kochankę i nie potrafi się zdecydować, co jest w jego życiu ważne. Do tego pojawiają się te same schematy jak w "Pozytywce"- silna kobieta robiąca karierę, bo w życiu prywatnym się nie układa, prostytutka podchodząca do swej profesji biznesowo i koniecznie utrata dziecka. Nawet epilog, w którym jest żyli długo i szczęśliwie, wygląda podobnie. Nie podejrzewam, bym sięgnęła jeszcze po jakąś powieść pisarki.

Justyna Chrobak "Zapach miłości"
W wypadku tej powieści trudno mówić o niewykorzystanym potencjale, bo tego potencjału nie było. Pisarka próbowała chyba wykorzystać motyw z "Masz wiadomość", czyli facet, w który zakochuje się bohaterka okazuje się być menażerem konkurencyjnej firmy. Niestety książka napisana jest źle. Język powieści przypomina trzecie parzenie herbaty marki "Minutka", podobnej jakości jest też fabuła. Rzadko zdarza mi się nie kończyć książki, którą zaczęłam czytać. Tej nie skończyłam, bo kaleki język po prostu mnie zmęczył.

Chyba muszę zrobić sobie wakacje od prozy kobiecej i poszukać czegoś ambitniejszego, ale póki co przyniosłam z biblioteki kolejne trzy powieści polskich autorek. Zobaczymy, czy to była słuszna decyzja.