Cuda narodzin czyli powiększyło nam się stado

Do niedawna obejście Domku pod Orzechem zamieszkiwały trzy koty, pies, 10 kur, dwie kozy, ropucha,klika padalców i jaszczurek pod murem oraz niezliczona ilość sikorek w otworach wentylacyjnych. Z nadejściem wiosny zwłaszcza te ostatnie budzą nas ptasim rejwachem. Nie o sikorkach jednak dzisiaj a o kozach i małych koźlętach.

W październiku nasze kozy odwiedził bieluśki amant z sąsiedniej wsi. Piękny,młody i jurny kozioł o ślicznej bródce i meczeniu w trakcie mutacji.

O tym, że wspólne zabawy na pastwisku przyniosły spodziewany efekt zaczęliśmy się przekonywać zimą, gdy obie kozy zrobiły się równie okrągłe, jak Gui pod koniec ciąży. Z tym, że o ile na narodziny małej M. czekaliśmy 9 miesięcy, o tyle kozy chodzą w ciąży tylko przez pięć. Gdy więc nadszedł marzec, zaczęliśmy się przygotowywać na powiększenie koziej rodziny. I choć przeczytałam dwie mądre książki i mnóstwo innych informacji, to przyznam, że miałam ogromną tremę, prawie tak, jakbym sama te koźlęta miała urodzić.

Okazało się jednak, że natura przez wieki sama sobie radziła, więc i tym razem oba kozie porody były niezwykle szybkie.

Pierwsza poradziła sobie Jenka, obdarowując nas ślicznymi maluchami w połowie marca. Dwie kózki zostały nazwane Jaskier i Jolanda. Na Pawettę czekaliśmy kolejne 4 dni, wiedząc już mniej więcej czego oczekiwać. A ona i tak nas zaskoczyła. Dzień było pogodny, więc wyprowadziłam ją na spacer. Potem, gdy zaczął dąć zimny wiatr, zamknęłam w zagródce. Było popołudnie. Przyszły moje sąsiadki obejrzeć małe koźlęta Jenki. Przez chwilę postałyśmy w koziarni, Zośka pogłaskała maluszki. Zastanowiło mnie zachowanie Pavki, która nie skoczyła na ścianki boksu, swoim zwyczajem, tylko stała spokojnie.

-Chodźcie, bo chyba Pawetta będzie rodzić.-powiedziałam do sąsiadek. Zdążyłyśmy wypić herbatę, gdy usłyszałam ciche i cienkie meczenie.

-Oj, chyba się mi kozy rodzą.-krzyknęłam do dziewczyn, biegnąc do koziarni.

Miałam rację. Na sianie leżały dwa maleństwa poowijane jeszcze w swoje błony. Pawetta świetnie sprawdziła się jako matka, szybko wylizując swoje dzieci, które kilkanaście minut później już próbowały wstawać i szukać nabrzmiałych od mleka strzyków. Maluchy, jako że spodziewaliśmy się ich na św. Patryka, zostały nazwane Patryk i Patrycja. Patryś jako jedyny ma czarne łatki.

Posprzątałam, dorzuciłam świeżego siana, by wszystkim było miękko i wygodnie.

A potem z sąsiadką, która przecież w urodziła w listopadzie swojego Jasia wzdychałyśmy, że tak to można rodzić. Szybko i sprawnie.

Dziś koźlęta mają już ponad trzy tygodnie. Są rozbrykaną ferajną, która sprawia, że pokładamy się ze śmiechu, obserwując ich wyczyny. No i mamy mnóstwo gości, dla których kozia terapia jest doskonałym lekiem na stres, a dla dzieci cudowną lekcja przyrody.

Muszę przyznać, że największym kozim tatą okazał się Ślubny, który wprost przepada spędzać z nimi czas, Przygotował nawet dla nich plac zabaw!

W weekend gościliśmy moich bliskich. Marysia, moja bratanica, praktycznie zamieszkała wśród kóz na łące. Przy czym wyglądało to tak, że wystarczyło, by przysiadła na ciepłej trawie, a już Jolanda pakowała się jej na kolana i... usypiała pod wpływem łagodnego głaskania. Pozostałe kózki, skakały wokół, sprawdzając jadalność kołnierzyka, nogawki i włosów Maryśki.
Maluchy jeszcze przez kilka tygodni będa hasały swobodnie, potem trzeba im poszukać nowych domków. No i czekają mnie zakupy, bo koźlęta potrzebują obróżek.