Gdzie stał fotograf?

W latach trzydziestych dwudziestego wieku w Mirsku miał swój zakład Oswald Kuhne. Był jednym z największych wydawców kartek pocztowych na Dolnym Śląsku. To dzięki niemu do dziś możemy podziwiać na zdjęciach piękno przedwojennej architektury tego regionu.

To z jego pracowni wyszła kartka, pocztowa, którą kilka dni temu kupiłam na ebay. Odkąd ją zobaczyłam, chciałam mieć to cacko w swojej kolekcji.

I gdy już pocztówka leżała na stole, w czworo (bo w weekend gościliśmy syna i synową) pochyliliśmy się nad czarno-białą fotografią, by dobrze się jej przyjrzeć. Podziwialiśmy płotki przy drodze, dom poniżej pensjonatu i ścieżkę prowadzącą do naszego domu. Bo też to w owej widokówce z 1942 roku jest dla nas najistotniejsze. Nie... Nie widać na niej ani skrawka naszego dachu, płotka, drzewka. Jest tylko ta droga do domu.

 Początkowo myśleliśmy, że fotograf stanął obok naszej chatki i pstryknął fotkę. Jednak bliższe porównanie tego, co jest na widokówce z tym, co my widzimy z okna, przekonało nas, że twórca stał wyżej.

Zabrałam więc kartkę, aparat fotograficzny i... zaczęłam biegać po zboczach Kufla w poszukiwaniu miejsca, gdzie mógł stać artysta. Zrobiła kilkanaście różnych ujęć, ale żadne nie pasowało do naszego wzorca.

Albo nie widać było drogi, albo pojawiał się dach naszego domu. Raz z tyłu majaczyła Tłoczyna, innym razem chowała się za zboczami Blizbora. Zmarznięta, bo u nas ciągle jeszcze przedwiośnie, zrezygnowana przysiadłam przed domem, gdzie Ślubny przygotowuje płotek, spojrzałam na pień modrzewia i wtedy mnie olśniło... Drabina! Nasz fotograf wlazł na drzewo za domem i to z niego, z wysokości co najmniej 5-6 m. zrobił zdjęcie, które trafiło na widokówkę. Niestety, wysokich lip, które pamiętam z dzieciństwa dawno już nie ma przy drodze dojazdowej do domu, a drzewka porastające pobocze są na tyle rachityczne, że nie ma na czym oprzeć wysokiej drabiny. Mimo to przytargałam tę, z której latem zbieram wiśnie i czereśnie i z wysokości 3,5 m (2 m nad ziemią + mój wzrost) wychylając się zza gałązek zrobiłam ostatnie ujęcia. Efekty pozostawiam Waszej ocenie.

Förstel w 1942 i dziś