"Olszany. Droga do domu" Agnieszki Litorowicz-Siegert

Kobieta pracująca w wielkim mieście, niewielka wioska położona nad jeziorem nieopodal miasteczka na Pomorzu Drawskim. Coś Wam to przypomina?

Nie... To nie będzie kolejna recenzja Winnego Wzgórza Doroty Schrammek. Muszę jednak przyznać, że gdy zaczęłam czytanie „Olszan” porównanie nasunęło się samo. Podobieństw jest z reszta więcej. Obie pisarki nakreśliły codzienność w sennym pomorskim miasteczku, scharakteryzowały jego mieszkańców i na to tło wrzuciły losy głównej bohaterki.

Obie książki czyta się równie lekko i przyjemnie.

Wspomnień czar

Agnieszkę Litorowicz- Siegert znałam dotychczas jako dziennikarkę „Twojego Stylu”.

Z przyjemnością czytałam jej artykuły, więc, gdy ukazała się jej powieść, wiedziałam, że chcę ją przeczytać, zwłaszcza że dzieje się w miejscach, które znam ze swoich rowerowych podróży. W Szczecinku byłam kilkakrotnie. Przez wspominany w powieści park przejeżdżałyśmy z Gui rowerami, a przy fontannie w rynku odpoczywałyśmy po wyczerpujacej jeździe po pojezierskich piaskach. Ba! Nawet skorzystałyśmy z kurtyny wodnej rozstawionej w owo upalne lato na rynku (zdjęcie z owej kąpieli oraz opowieść o tamtym dniu znajdziecie tu: Szlakiem jezior. Dzień II )

„Olszany. Droga do domu” to książka o poszukiwaniu korzeni, odkrywaniu tajemnic przeszłości i budowaniu przyszłości w oparciu o przyjaźń i miłość.

Fabuła powieści

Ale po kolei. Bohaterką powieści jest Julia, projektantka wnętrz, której w jednej chwili rozsypało się całe poukładane i perfekcyjnie zaplanowane życie. Człowiek, z którym miała się zestarzeć krótko przed ślubem zerwał zaręczyny i odszedł do innej kobiety.

Julia, chcąc nabrać dystansu do całej sprawy i od nowa układać swoje życie postanawia wyjechać do Olszan, wioski położonej nieopodal Szczecinka. To tam stoi opuszczona rodzinna posiadłość, której od kilku lat nie udaje się sprzedać. Młoda kobieta chce dopilnować sprzedaży, a przy okazji poznać historię rodziny, o której z nieznanych powodów milczy jej matka.

Na miejscu Julia przekonuje się, że życie w małej miejscowości potraf wciągnąć, a miejscowa społeczność znacznie różni się od mieszkańców Warszawy. W krótkim czasie bohaterka nawiązuje głębokie relacje z kilkoma osobami, pojawia się w jej życiu interesujący mężczyzna, a rodzinna historia wciąga ją coraz bardziej.

Czy to jednak wystarczy, by Julia podjęła życiowe decyzje? Co przez lata ukrywała przed nią despotyczna matka? Komu zależy, by dom nie został sprzedany?

Te i inne pytania nasuwają się w trakcie czytania, sprawiając, że zostajemy wciągnięci w nurt spokojnego na ogół życia na prowincji.

Poranek z kawą i książką? Czemu nie? Zwłaszcza, gdy jest tak cicho, ciepło i piękne... #kawaoporanku #kawa #artlatte #coffeetime #coffee #książka #powieśćobyczajowa #powieść #sielsko #village #bookstagram #wydawnictwowab #konesso

Post udostępniony przez Anna Kruczkowska (@akacja68) Kwi 4, 2019 o 10:40 PDT

Moje spostrzeżenia

 Mnie chwilami zauroczenie spokojnym rytmem życia w  miasteczku trochę drażniło, może dlatego, że 25 lat mieszkania w podobnie sennym miejscu uczy, że nic nie jest czarno-białe, a małe miasteczka mają swoje ciemne sprawy, które dotyczą nie tylko niełatwej historii, ale i trudnej teraźniejszości, więc do jednostronnej oceny nastawiona jestem nieco sceptycznie. 

Z drugiej jednak strony, sama niejednokrotnie Trzebiatowem i jego zwolnionym rytmem życia się zachwycałam.

Cóż więc dodać? Mimo pewnej naiwnej sielskości i apoteozy małego miasteczka, w którym ludzie żyją zgodnie, a sąsiedzi zawsze chętnie służą sobie pomocą, powieść czyta się dobrze. Polecam jako odskocznię od szybkiego tempa życia tym, którzy tak właśnie szybko żyją.
Powieśc przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnctwa WAB oraz portalu Duże Ka.