Popieram protest nauczycieli

      Siedzę przed domem z widokiem na Pogórze Izerskie. Ludzie przyjeżdżają z daleka, by na chwilę pozachwycać się miejscem i widokiem. Ja mam go codziennie, zawsze, gdy tylko zechcę spojrzeć (no chyba, że jest mgła, wtedy czuję, że jesteśmy sami na świecie)

Wiosenne słońce prześwieca p,rzez rzadkie białe obłoczki, na pobliskich drzewach siedzą ćwierkające i świergoczące ptaki, a z dala słychać głęboki szum lasu poruszanego silnymi podmuchami wiatru.

Tu przed domem odczuwam jedynie lekki powiew przynoszący woń ciepłej ziemi i młodych liści.

Co jakiś czas przypominają o sobie kozy, których niewielkie stadko pasie się na łące powyżej domu.

Tak to moje kozy.

Przez wiele lat uczyłam się, studiowałam, zaliczałam kolejne kursy i podyplomówki, zdobywałam dyplomy i zaświadczenia odbytych szkoleń, by po 25 latach pracy jako nauczyciel zająć się hodowlą kóz.

Dlaczego o tym piszę?

To chyba jasne. Za kilka dni moje koleżanki i koledzy pierwszy raz od bardzo dawna naprawdę zastrajkują. Nie. Nie będą nosić plakietek, że się solidaryzują, ze mają dosyć, ale w końcu zrobią to, co należało zrobić już dawno. Wykrzyczą, że mają dosyć. Dosyć tłamszenia, poniewierania i zbywania. Mam nadzieję, że zawalczą o godność i prestiż zawodu, że udowodnią swoje racje i zmuszą władze do działania na rzecz poprawy edukacji.

Bo powiedzmy sobie szczerze, tak źle jak teraz dawno nie było. I nie chodzi o płace. Nigdy nie zarabialiśmy kokosów, a decyzja o związaniu się ze szkołą nie była podyktowana chęcią zysku, tylko powołaniem.

Niestety powołaniem nie nakarmi się rodziny.

Ale nie w tym rzecz. Rzecz w tym, że pracując z dziećmi, chciałoby się im pokazać świat piękny i urozmaicony. Razem z nimi odkrywać tajemnice języka, liczb, natury. Chciałoby się wiele, ale... ogranicza nas podstawa programowa, zestaw nakazów, zakazów i papierologii. Polska szkoła zamiast nadążać za zmieniającym się światem, staje się coraz bardziej skostniała i zacofana. I nie pomogą tu tablice multimedialne w każdej klasie oraz coraz to nowe dokumenty. A tym bardziej nie pomogą testy i sprawdziany, dziesiątki egzaminów, które może sprawdzą wiedzę, ale na pewno nie przygotują do życia.

Przez 25 lat próbowałam dzieciom pokazać świat, często wychodząc poza ramy podstaw programowych, programów i podręczników. Marzyłam, by szkoła, w której uczę, była otwarta na nowości, tolerancyjna, nowoczesna. Sporo udało mi się zrobić. A potem przyszedł moment... nie to nie był moment... raczej proces... okazało się, że są mury, których nie przeskoczę i nakazy, którym nie chcę się poddać. Dotarłam do nieprzekraczalnej granicy mojego JA.

Miałam chwile buntu, rozczarowania, rezygnacji. Szarpaninę emocjonalną przypłaciłam depresją.

Teraz nie muszę realizować czyiś wizji. Uczyć rzeczy, w które sama nie wierzę. Czytać lektur, które niczego nie wnoszą.

Jestem wolna. Hoduję kozy.

I tylko czasem żal mi dzieci, które nie mogą tak jak ja uciec ze szkoły i wybrać tego, co dla nich najlepsze. I żal mi moich koleżanek i kolegów, którzy nie mają mojej możliwości wyboru. I podziwiam ich za to, że mimo okazywanej im pogardy, niszczenia prestiżu zawodu, wciąż chcą być przewodnikami dzieci i młodzieży i wciąż widzą sens swojej pracy.

W tych trudnych dla szkoły dniach jestem całym sercem i wszystkimi myślami z nauczycielami. 

NAUCZYCIELEM SIĘ URODZIŁAM I W SERCU NADAL NIM JESTEM.

Dlatego POPIERAM PROTEST NAUCZYCIELI.

PLUSH na kartę lub w abonamencie! Zapoznaj się z ofertami! Sprawdź teraz!