Zabiorę Cię do Wenecji

Spora część izerskich wiosek położona jest w dolinach rzek i strumieni. To usytuowanie sprawia, że część domów mieści się przy samej wodzie, czasem rzeka staje się integralną częścią posesji.

Tworzą się swoiste „Wenecje”.

Podobnie jest w Gierczynie. I przez tę gierczyńską Wenecję chcę Was dzisiaj przeprowadzić.

Na spacer całkiem spontanicznie wybrałyśmy się z Gui i małą M zapakowaną w przyczepkę rowerową. Pod Kuflem jak zwykle wiało i trzeba było zejść w doliny, gdzie i ciepłej, i jakby wiosna bardziej kolorowa.

Wycieczkę zaczynamy pod Kuflem i schodzimy do Górnego Gierczyna. Przy mostku stoi jeden z ciekawszych domów przysłupowych w tej części wsi. Przyjrzyjcie się jaki jest piękny. 

Do kolejnych domów położonych nad samą rzeką prowadzą osobne mostki i kładki. Mając rzeczkę praktycznie za progiem, aż prosi się, by jej brzeg zagospodarować. 

Fakt, w wielu miejscach musi być on mocno umocniony, bo leniwa na ogół Czarnotka po ulewnych deszczach zmienia się w rwącą potężną rzekę, która przelewa się przez most w centrum wsi i wlewa do domów. Płynąc przez wieś Czarnotka meandruje, wijąc się to po prawej, to po lewej stronie asfaltu. Domy mają ja raz od frontu, innym razem od podwórza. 

Na jednej z posesji, gdzie rzeczka stanowi integralną część ogrodu wystawione są wygodne fotele, by móc się delektować szumem wody.

Przy remizie strażackiej schodzimy z głównej drogi, wybierając tę wiodącą nad samą rzeką. To tu mieści się malownicza Gierczynówka. Dom gościnny, którego właściciele perfekcyjnie wykorzystali wszystkie walory wijącej się przez ich posesję strugi. Ilekroć tędy przechodzę, przystaję obok tego zabytkowego domu przysłupowego, podziwiając inwencje gospodarzy.

Niestety chwilę później widzimy już zaniedbane podwórka i domy odwrócone do rzeczki „plecami”.

W centrum wsi znajduje się mini park, który także o brzeg Czarnotki się opiera.

Przez Dolny Gierczyn spacerujemy także boczną uliczką wzdłuż brzegu rzeki. W kilku miejscach widać, gospodarze przyległych posesji próbują wykorzystać sąsiedztwo, często jednak Czarnotka płynie smętnie, niosąc śmieci. Brzegi zarastają rdestowcem, który za kilka tygodni litościwie okryje zielenią cały wiejski brud. Tu ówdzie widać kępy rukwi wodnej. Przez chwilę obserwujemy kamienne domostwo i precyzję, z jaką zbudowany jest położony nieopodal również kamienny most.

Ostatnim dostępnym mostem, już praktycznie na terenie prywatnej posesji wydostajemy się na główną drogę.

Nie dochodzimy do stawu i największego domu w Gierczynie, bo mała M zaczyna się kręcić. Czas wracać na górkę.