Tysiąc głasków, czyli z wizytą w Trzebiatowie

Kawa z widokiem na deszczowe Nowielice

Kilka ostatnich dni znaczcie różniło się od spokojnych sielankowych, wolno płynących dni pod Orzechem. Korzystając z zaproszenia na matury, wybrałam się z wizytą do Trzebiatowa. To, że sprzedaliśmy mieszkanie i działkę oraz pozamykaliśmy trzebiatowskie sprawy, nie znaczy, że odcięliśmy się od wszystkiego, co nas łączyło z poprzednim życiem. Wręcz przeciwnie. Nie zamierzamy zrywać więzi emocjonalnej z ludźmi, którzy byli nam bliscy przez prawie 30 lat.

Takie nastawienie sprawia, że każdy wyjazd na Pomorze wiąże się z ogromnymi, pozytywnymi emocjami, a doby zdają się zbyt krótkie.

Teoria głasków

Trzebiatowski Ratusz

Zgodnie z teorią głoszoną przez neurodydaktykę, każdy potrzebuje do życia odpowiedniej ilości głasków, czyli pozytywnych emocji dostarczanych przez innych: pochwał, przytuleń, uśmiechów, dobrych słów. Bez nich nasz organizm nie rozwija się nie funkcjonuje prawidłowo. Ilekroć jestem w Trzebiatowie, zbieram te głaski chyba na zapas, bo wracam do Domku pod Orzechem umordowana fizycznie podróżą z kilkoma przesiadkami, ale naładowana psychicznie. Nie inaczej było i tym razem, gdy w cztery dni pobytu wcisnęłam kilka ważnych spotkań i dwa dni pracy.

Spotkanie z dziećmi

Wyjechałam w niedzielny poranek i po kilku godzinach wygodnej podróży IC Barnim w towarzystwie kilku pań znalazłam się w Szczecinie, gdzie już czekali na mnie Piotr z Agatką. Wspólnie z dziećmi wybrałam się na obiad. Młodzi są obecnie na etapie poznawania orientalnych smaków, stąd obiad zjedliśmy w tajskich klimatach, wesoło gawędząc o podróżowaniu, przyrodzie i ciekawostkach wszelakich.  Potem wsiadłam w autobus PKS i nim dotarłam do Nowielic do teściów.

Fotka z Bałtykiem być musi

Emocjonujące kobiece rozmowy

Swój czas podzieliłam między długie rozmowy z teściową i poranki z kawą, a pogaduchy z koleżankami i przyjaciółkami. Było właśnie tak, jak lubię. Na emocjach, z radością. Oprócz licznych spotkań, w tym z zaprzyjaźnioną blogerką Marchevką oraz koleżankami z pracy, zrobiłam sobie krótki objazd ścieżki rowerowej z Nowielic do Trzebusza. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym przy okazji objazdu ścieżki rowerowej nie zrobiła sobie fotki w rzepaku oraz nie zebrała całego naręcza ziół. Tym razem był to czosnaczek, którego na Pogórzu Izerskim jeszcze nie zauważyłam.

Selfie w rzepaku

Na więcej rowerowych eskapad (oprócz dwóch dojazdów do pracy)  nie tyle nie starczyło czasu, co figla spłatała mi pogoda: w czwartek, gdy mogłabym jeszcze wykroić kilka godzin na wizytę nas morzem od rana padało i potwornie wiało. Było na tyle nieprzyjemnie, że z Nowielic do Trzebiatowa (2 km) pojechałam szkolnym autobusem! To jednak też było ciekawe zrządzenie losu, bo spotkałam kolejne rzadko widywane koleżanki.

Kolejowe przygody

Na osobną uwagę zasługuje mój powrót z Trzebiatowa, bo zamiast wygodnie podróżować IC Barnim wybrałam trasę alternatywną przez Zieloną Górę. Ten wariant, choć ma więcej przesiadek, jest krótszy i tańszy, bo cały czas jedzie się kolejami regionalnymi. Nie wzięłam tylko pod uwagę, że wracam w piątek... Tak... pewnie już się domyślacie, w jakim tłoku przyszło mi spędzić te kilka godzin jazdy! Na szczęście od samego początku trafiłam na wesołe towarzystwo, które nie utyskiwało na niedogodności podróży, więc jechało się z pozytywnym nastawieniem, obracając w żart wszelkie problemy.

No i koniec wizyty

 Nawet walizka, która przejechała przez cały korytarz autobusu komunikacji zastępczej wywołała jedynie salwy śmiechu, a nie czyjąś złość na czyjąś bezmyślność. Drugim szczęściem, był fakt, ze już od Trzebiatowa jechałam towarzystwie emerytowanej nauczycielki, która spędziła kilkanaście dni w sanatorium w Kołobrzegu i teraz wracała do... Lubania, czyli spędziłyśmy w swoim towarzystwie całą trasę. Ta ponad siedemdziesięciopięcioletnia kobieta tryskała niesamowitą energią i witalnością. Miałyśmy mnóstwo wspólnych tematów do rozmów od dzieci i wnuki przez dietę po... Internet.
Największym minusem okazało się spóźnienie innego pociągu, które skutkowało tym, że w Lubaniu nie poczekał na nas (było kilkoro takich pasażerów jak ja) pociąg kolei dolnośląskich i musiałam prosić Ślubnego, by mnie sprzed dworca zgarnął.
Cóż... życie bez przygód byłoby nudne.