Hobbit czyli tam i z powrotem kulinarnie i po naszemu

Pamiętacie ekranizację Hobbita? Według mnie streszczenie zawiera się w czterech słowach: jedli, śpiewali, szli i bili się i tak przez trzy części filmu! My podobnie spędziliśmy pewien dzień, ale nim o nim opowiem, zadam Wam pytanie: czy potraficie wymienić potrawy serwowane przez Bilbo? Jeśli nie, to zajrzyjcie na koniec posta. A jak wyglądała nasza wycieczka rodem z ekranizacji?

Zaplanowanie wycieczki nie było proste, bo Ślubny miał swoje wymagania: spacer nie więcej niż 10 km, obiad z piwem, a więc ja wracam samochodem, no i koniecznie trzeba zabrać psa.

Wybór trasy

Wybór padł na otwartą niedawno Chatę Rybną w Gradówku. Przeczytałam o niej na którymś z lokalnych portali, a ze zbiera pozytywne opinie, należało sprawdzić, jak karmią. Co się tyczy spaceru, wymyśliłam Płóczkowskie Pola Agatowe.

Pewnie mogliśmy wybrać się do jaskiń po drugiej stronie ulicy albo na Szwajcarię Lwówecką, ale te miejsca już znam. W Płóćzkach Górnych też już kiedyś byłam z dziećmi, ale wówczas wycieczka zakończyła się totalną klapą, bo szlak nam się gdzieś zgubił, było gorąco i woda się skończyła. Dzieci szybko się zmęczyły, a z braku atrakcji zaczęły marudzić, więc wróciliśmy do auta i pojechali do Lwówka na lody.

A jak było teraz...

Samochód postawiliśmy dokładnie w tym samym miejscu, co wówczas, czyli na placyku poniżej kościoła. Nie poszliśmy jednak zielonym szlakiem w prawo, lecz posiłkując się mapą ruszyliśmy w górę wsi w poszukiwaniu szlaku skręcającego w lewo. To tam miały się znajdować pola agatowe.

Znaleźliśmy szlak i ruszyliśmy raźnie przed siebie po starych płytach jumbo. Po obu stronach rosły krzaki, chwasty i drzewa, które skutecznie zasłaniały widoki. Mieliśmy przed sobą tylko drogę, która miała nas zaprowadzić do ruin zamku, a potem gdziekolwiek.

Wśród dzikich owoców

Drzewa okazały się być czereśniami, na których powoli dojrzewały owoce. I choć do pełnej czerwoności trochę im brakowało, ja spragniona ich smaku i tak zerwałam sporą garść i z prawdziwą rozkoszą syciłam się ich aromatem. Potem pojawiły się maliny i poziomki. Niesamowite, o ile wcześniej dojrzewają tu owoce! Pomiędzy drzewami widać było lichą grykę rosnącą na rdzawo czerwonej glebie i kwitnące zboża. To gdzieś tam były owe poszukiwane przez nas pola agatowe.

Ale o tym przekonaliśmy się dopiero w domu. Póki co dotarliśmy do niesamowicie zaniedbanych, zaśmieconych i zachwaszczonych ruin, o penetracji których w trampach i krótkich szortach nie mogło być mowy. Sfotografowałam je tylko z drogi i ruszyliśmy dalej.

Mapa a rzeczywistość

Zgodnie z mapą należało dojść do niebieskiego szlaku, potem z niego zejść na szeroki dukt i dotrzeć z powrotem do wsi. My jednak nie znaleźliśmy szlaku, a i ten, którym teoretycznie szliśmy gdzieś zaginął. Z daleka pomrukiwała burza, nad nami jednak świeciło nadal słonce,wiec nie martwiliśmy się na zapas. Szliśmy lasem, potem łąką, potem znów lasem.

Wreszcie, gdy zaczęliśmy już być głodni, trafiliśmy na rozstaje drogi, które nijak miały się do mapy. Google maps też niewiele nam pomogło i w akcie desperacji włączyłam nawigację. Dopiero ona wyprowadziła nas na ścieżkę w kierunku wsi. Co ciekawe, uparcie twierdziła, że jesteśmy albo na niebieskim szlaku turystycznym, albo na szlaku agatowym.

 Niewykorzystany potencjał

W pewnym momencie mijaliśmy nawet podobno ruiny cegielni, jednak nijak nie mogliśmy się ich dopatrzeć wśród drzew.  Mimo wytężania wzroku nie zauważyliśmy też ani jednego oznakowania! O innej infrastrukturze turystycznej typu drogowskazy bądź punkty odpoczynku nie wspominając. No, chyba za taką uznamy zapomnianą peerelowską ławeczkę stojącą przy drogowej mijance. Zastanawiam się, dlaczego gmina Lwówek nie próbuje tej niewątpliwej atrakcji turystycznej wykorzystać. Wystarczyłoby się tylko trochę postarać, by przyciągnąć turystów. Powiedzmy sobie szczerze nie wystarczy czegoś nazwać szlakiem agatowym, by ludzie chcieli przyjeżdżać!

Po przejściu ponad 10 kilometrów wreszcie znaleźliśmy się we wsi. Do naszego samochodu mieliśmy jeszcze 2 km asfaltu przez wieś.

Przyznać tu trzeba że Płóczki Górne są urokliwą i bardzo zadbaną ulicówką.

Już mocno głodni wsiedliśmy d auta i przemieścili się te parę kilometrów nad stawy rybne, gdzie umiejscowiono Rybną Chatę.

 Rybna Chata w Gradówku

Zapełniony samochodami parking wskazywał, że nie tylko my wpadliśmy na pomysł zjedzenia tu obiadu. Aby usiąść na świeżym powietrzu ( wszak byliśmy z Gringo) trzeba było trochę poczekać.

W tym czasie przejrzeliśmy kartę, skorzystali z toalety, a Ślubny zamówił nawet swoje upragnione piwo.

Wreszcie zwolnił się stoli i zamówiliśmy pieczonego pstrąga. Gringo dostał miseczkę wody i zmęczony wycieczką ułożył się na żwirku za ławką.

Ryba spełniła nasze oczekiwania. Świeżutka, pieczona w pergaminie z aromatycznymi ziołami była kulinarną ucztą. Myślę, że jeszcze nie raz skorzystamy z oferty tego lokalu, choć wybór dan jest stosunkowo niewielki.

W sumie trudno mi tę wycieczkę podsumować, bo czuliśmy się trochę jak bohaterowie nieszczęsnejekranizacji Hobbita, którzy szli, szli, szli, jedli i śpiewali. Nam tylko śpiewania zabrakło.

P.S. A jeśli chcecie wiedzieć, co jedli bohaterowie książki "Hobbit czyli tam i spowrotem", żeby stworzyć książkę kulinarną z przepisami z dalekiego świata, to podpowiadam:

placek z kminkiem

bułeczki maślane

konfitury malinowe

paszteciki z mięsem

gulasz wieprzowy z sałatą

ser

szarlotka

gotowane jajka

kurczęta na zimno

pomidory

Do picia Bilbo podał kawę, herbatę, piwo i czerwone wino.