Mała M. zdobywa Wysoką Kopę, czyli Góry Izerskie z niemowlakiem cz. 2

Biała i różowa naparstnica.

Gdy byłam nastolatką marzyłam, że kiedyś zdobędę Koronę Gór Polskich albo przynajmniej przejdę w ciągu jednej wyprawy całe Beskidy, albo całe Sudety. Tak, wiem, od zawsze miałam ekstremalne marzenia. W efekcie weszłam na wszystkie latarnie morskie polskiego Wybrzeża, a z Korony Gór Polskich widziałam dokładnie połowę, zarówno w Sudetach, jak i w Beskidach. Dlaczego o tym wspominam? Bo moja śliczna wnuczka, Mała M. , właśnie rozpoczęła swoją przygodę z Koroną. Ale od początku.

Pomysł na wycieczkę w góry z niemowlakiem

• Mamo, czy daleko jest ta kopalnia kwarcu?- zapytała Gui któregoś dnia- bo mieliśmy ją na wykładzie.

• Nie, byliście tam jako dzieci.
• A z wózkiem da się wejść?
• Pewnie! Będzie długo, czasem monotonnie, ale da się.

I tak urodził się plan piątkowej wycieczki z Małą M.

Na żółtym szlaku

Gui z Małą M. na szlaku

 Dzień zapowiadał się niezbyt ciepły, a prognozy wskazywały na możliwość opadów deszczu po południu. Z tego powodu z Domku pod Orzechem wyjechałyśmy przed dziewiątą, by zdążyć przed zapowiadaną ulewą lub burzą.

Gdy parkowałam na Rozdrożu Izerskim zaczęło siąpić. Chwile posiedziałyśmy w aucie, a potem zdecydowałyśmy, że po pierwsze nie jesteśmy z cukru, a po drugie Gui zauważyła, że przecież na naszych wyprawach nigdy nie pada! I rzeczywiście, ledwo minęłyśmy rozwidlenie z zielonym szlakiem, gdy deszcz ustał. Było pochmurno, chwilami trochę mglisto, ale raźnie pchałyśmy wózek żółtym szlakiem. 

Widok na Sępią Górę z żółtego szlaku

Te ok. 5 km szutrowej ścieżki pnącej się powoli na Rozdroże pod Kopą to jeden z najnudniejszych szlaków w Górach Izerskich. Widoków prawie nie ma, a monotonia usypia. Nie wyobrażam sobie iść tędy samotnie. Na szczęście byłyśmy we trzy. Zaraz na początku Gui zauważyła, że ten aktualny jej pobyt w Gierczynie to taka namiastka naszych wypraw. Faktycznie, te wspólne trzy dni to niezwykle intensywny, kobiecy czas. Rano tulimy się do siebie i małej, potem pijemy kawę, dogadujemy trasę, pakujemy się i spędzamy ze sobą długie godziny, mając się tylko dla siebie. Potem opowiadam o jakieś odległej wycieczce rowerowej, gdy ta trasą podjeżdżałam i niedawnej, gdy zjeżdżałam.

 Mijają nas dwa samochody (!) z jagodziarzami, turystów nie ma. W połowie trasy robimy przerwę na karmienie Małej M. ja zbieram jagody.

Na Głównym Szlaku Sudeckim

Drogowskaz w górach

Po niemiłosiernie długich kilometrach dopychamy wózek do skrzyżowania z Głównym Szlakiem Sudeckim. Tu w końcu widzimy ludzi na szlaku, przede wszystkim rowerzystów. Gdy odpoczywamy, obserwujemy rodzinkę czeskich rowerzystów. Jedna z dziewczynek przypomina Chuda, gdy była mała. Ten sam biały warkocz i ta sama zacięta mina. I radość, gdy okazuje się, że rodzinka nie skręca w górę tylko w dół. Nas za to czeka strome podejście czerwonym szlakiem. Na zmianę ciągnąc i pchając przyczepkę z Małą M. wznosimy się na dach Gór Izerskich. Poniżej Sinych Skałek Gui przypomina sobie miejsce. Charakterystyczne gruzowisko i rude jagodziska powodują, że przypomina sobie fragmenty tamtej wyprawy sprzed lat. Ostatnie metry są trudne. Nawet bardzo trudne, bo nie dość, że stromo to wyszło słońce i zrobiło się naprawdę bardzo ciepło. . Jakoś jednak udaje się wciągnąć wózek i oto parkujemy przy ławie z jedną z najpiękniejszych panoram Gór Izerskich. 

Panorama Gór Izerskich z Sinych Skałek

Tam trzeba wejść!

Gui jest trochę zmęczona, ale pocieszam ją, że tak stromo już nie będzie no i w górę już też za bardzo nie będzie, bo przecież wyżej już jest tylko niebo. Jesteśmy wszak na dachu Gór Izerskich.

Oczywiście nasz optymizm jest trochę przedwczesny, bo do kamieniołomu Stanisław zostało nam jeszcze kilka kilometrów w tym podejście pod Wysoką Kopę. Idziemy, rozmawiamy próbujemy przypomnieć sobie, kiedy i w jakich okolicznościach wędrowaliśmy tu poprzednio. Obserwujemy schnące torfowiska wysokie, próbując wypatrzeć gdzieś na brzegach charakterystycznych roślin: wełnianki i przede wszystkim rosiczki.

Śladem Wiedźmina

Ze Stanisławem w tle

A że jesteśmy coraz bliżej Kopalni Kwarcu Stanisław, to rozmowa schodzi na Wiedźmina. Wszak to tu kręcono niektóre sceny do filmu i serialu. Zatrzymujemy się przy wiacie poniżej Wysokiej Kopy. Spotykamy biegacza, który chce znaleźć ledwo widoczną ścieżynkę wiodącą na najwyższy szczyt Gór Izerskich. 

My nie będziemy łazić z wózkiem po chaszczach. Nie tym razem. Pogoda znów się zmienia. Gdzieś znad Karkonoszy nadciągają ciężkie, ciemne chmury i gdy naszym oczom ukazuje się wielka jama w ziemi, właśnie zaczyna kropić. 

Kopalnia Kwarcu Stanisław

Mimo to schodzimy niżej, rozkładamy się z „biwakiem”. Mała M. chce zjeść i musi trochę odpocząć. Ileż można oglądać świat, półleżąc na plecach? Zbieram jagody, robimy pamiątkowe zdjęcia. Mała M. leży sobie na brzuszku i łapie gałązki i trawę. To ostatnio jej ulubione zajęcie. Śmiejemy się, że rośnie kolejny miłośnik przyrody.

Chyba nie muszę pisać, że Gui patrzy zafascynowana na to niesamowite wyrobisko skalne.

Biwakujemy

Powrót na Sine Skałki

Niestety pada coraz bardziej, wzmaga się wiatr. Czas wracać.

Idzie nam całkiem nieźle, po drodze znów spotykamy turystów. Takich prawdziwych  w pelerynach, z plecakami. A deszcz ustaje już pod Wysoką Kopą. Zatem na Sinych Skałkach znów możemy odpocząć. Tym razem skupiamy się na  Polanie Izerskiej i Hali Izerskiej. Opowiadam Gui o wyciecze Szlakiem Cietrzewia, a potem o historii Wielkiej Izery i Parku Ciemnego Nieba. Przypominam też sobie inną z izerskich ciekawostek. Wszak tu, stojąc na Wysokim Grzbiecie, jesteśmy także na dziale wodnym. Kwisa wpływa do Bałtyku, ale Izera, której źródła znajdują się pod Smrekiem wpada do Łaby, należy zatem do zlewiska Morza Północnego. Tak. Nasze niewielkie góry pełne są ciekawostek i tajemnic. Tu nie można się nudzić, a geografia i przyroda przestają być nudnymi przedmiotami szkolnymi, stając się dziedzinami nauki żywymi i przydatnymi.

Panorama z kopalnią kwarcu

Mapa Gór Izerskich

Na Sinych Skałkach Gui przekłada marudzącą już Małą M. do nosidła, bo łatwiej będzie nam pokonać strome zejście właśnie w ten sposób. Ja trzymam przyczepkę, by nie zjechała za szybko i ostrożnie dochodzimy do Młaków.

Jak prawie pokłóciłyśmy się z duchem Janusza

Ostatnie kilometry żółtego szlaku pokonujemy dosyć szybko, bo Mała M. nie chce zasnąć i chwilami głośno daje nam do zrozumienia, że się nudzi. Śmiejemy się, że to wina Dziadka Janusza. Mój tato nie lubił chodzić tymi samymi drogami. Uważał, że każda wycieczka lub spacer musi być kółkiem albo pętlą. Chodzenie tam i z powrotem nie wchodziło w rachubę! A my tym razem nie miałyśmy wyboru. Musiałyśmy wejść i zejść tą samą trasą. Próbujemy się dogadać z duchem Janusza, by przestał podszczypywać Małą M. Zawieramy z nim układ, że naprawdę będziemy się starały inaczej planować trasy, ale tym razem nie mogłyśmy inaczej, a w sumie dzięki nam miał okazję znów wybrać się na Młaki, które za jego czasów były błotniste i bardzo trudne do przejścia (wiem, jak to brzmi, jednak czasem mamy wrażenie, że duchy bliskich nam towarzyszą, a już duch Janusza z jego specyficznym poczuciem humoru często daje nam o sobie znać)  W połowie drogi robimy kolejną przerwę. Wystarczyło położyć marudną M. na brzuszku, by uspokoiła się. Dajemy jej chwilę na oglądanie krzaczków jagód, kawałków kory, kamyczków. 

Z niemowlakiem w nosidełku

Udaje mi się dozbierać jagód, bo gdzieś na trasie, przy okazji rozmowy o Chatce Górzystów, Gui zamarzyły się naleśniki na słodko. Ostatnie dwa kilometry mijają zabawnie, bo Mała M. dostaje do rączki mały patyczek i uspakaja się. A my stwierdzamy, że podsłuchała rozmowę na Młakach, gdzie spotkaliśmy sporą turystyczną rodzinę. 

Jedna z dziewczynek prowadziła męczący dla rodziców monolog:

-Ojej, ja nie wejdę pod tę górę. Jest za stromo. Muszę znaleźć badyl. Bo po górach trzeba chodzić z badylem. Mamo a ty wiesz, co to jest badyl. Badyl to jest...

Nasza kobieca siła

No i Mała M. chciała też po górach chodzić z badylem. W domu Ślubny tę izerską pamiątkę oszlifował papierem ściernym, będzie miała Mała M. patyczek do uderzania w bębenek z tuby po kawie. Młoda zasypia, gdy dochodzimy do zielonego szlaku.

Do Domku pod Orzechem dojeżdżamy zmęczone, ale bardzo zadowolone! Spędziłyśmy kolejny cudowny dzień, celebrując swoją kobiecą i rodzinną więź.
A jeśłi chcecie przypomniec sobie nasze poprzednie wyprawy, to koniecznie ich poszukajcie. O Rugii piszemy tu: Blondynki na Rugii i w kolejnych częsciach tego cyklu.