Na Szlaku Cietrzewia w Górach Izerskich

Na izerskich ścieżkach

 Czerwcowe odwiedziny w Domku pod Orzechem obfitowały w tak wiele wydarzeń, że nie o wszystkich wycieczkach i spacerach zdążyłam napisać. I o ile trzecie i czwarte odwiedziny na Skałkach Miłości można by sobie odpuścić (choć myślę, że do tych czwartych jeszcze wrócę) , to o wycieczce Szlakiem Cietrzewia koniecznie trzeba napisać.

Izerski szlak Cietrzewia

Zgodnie z informacjami w Internecie Szlak Cietrzewia biegnie od Stogu Izerskiego do Jakuszyc. W zasadzie przeznaczony jest do uprawiania narciarstwa biegowego zimą, a kolarstwa górskiego latem. Jako trasa piesza jest długi i chwilami monotonny. 

Pomysł na wędrówkę podrzucił syn, którego rozpalała wizja spotkania rzadkiego gatunku ptaków, a jak pewnie już zauważyliście Piotr i Agatka są autorami niezwykle ciekawego bloga Przyra.pl, na którym zamieszczają relacje ze swoich spotkań ze zwierzętami. Mnie pozostało zaplanować trasę i cieszyć się z wspólnego wędrowania. 

Dokąd teraz?;

Ze Świeradowa do Hali Izerskiej czerwonym szlakiem

Po śniadaniu spakowaliśmy ekwipunek i wsiedliśmy do auta, by dostać się do Świeradowa Zdroju. Początkowo braliśmy pod uwagę wariant pieszy na Stóg Izerski, jednak po konsultacji z Agatką, która przecież jest w ciąży, zdecydowaliśmy, że zamiast mozolnej wspinaczki wjedziemy kolejką gondolową, a zaoszczędzone siły i czas przeznaczymy na górskie wędrowanie. Pod wyciągiem było jeszcze prawie pusto. Podobnie jak na górnej stacji kolejki. 

Mama i syn

Przez chwilę chłonęliśmy rozległy pejzaż Pogórza Izerskiego, by żwawo ruszyć przed siebie czerwonym szlakiem. Szybko zorientowałam się, że szlak prowadzi zupełnie inaczej niż ja go zapamiętałam. Wyjęłam mapę, która ma już kilka lat i niestety ona tez pokazywała zupełnie inną trasę niż ta, którą wędrowaliśmy( tę samą, która znajdziecie tu: https://goryiludzie.pl/mapy-online/gory-izerskie, też nieaktualną. Byłam niepocieszona, bo zamiast niezwykle malowniczej trasy szczytowej, tłukliśmy kilometry szerokim szutrowym duktem dobrym dla początkujących rowerzystów lub narciarzy biegowych, ale nie dla turystów pieszych (oMambecnie szlak prowadzi Drogą Telefoniczną), zwłaszcza,  że drzewa zasłaniają tu wszystko sprawiając, że szlak jest po prostu nudny. 

Szutrem? Naprawdę?

Dodatkowo na wędrówkę wybraliśmy chyba najbardziej upalny czerwcowy dzień, a na szerokiej drodze nie było ani kawałka cienia. O tym , że spotkamy tu jakiekolwiek zwierzęta także mogliśmy zapomnieć. Jedyne co byłow widać dobitnie to suszę, która sprawiała, że nie słychać było szmeru potoków, a zamiast soczyście zielonych torfowisk widać było pożółkłe mchy. 

Mimo tego rozmawiając i ciesząc się swoją obecnością dotarliśmy do Drwali na Polanie Izerskiej. A dokładniej do skrzyżowania ze ścieżką, którą kiedyś biegł czerwony szlak. Po krótkiej naradzie zdecydowaliśmy się nią wracać, gdyż powrót tym samym duktem nie wchodził w rachubę, a do Chatki Górzystów i dalej do Świeradowa inną trasą Agatka by nie dotarła. 

Izerski pejzaż

Na izerskich bezdrożach

Cii, chyba coś słyszę

Teraz szliśmy malowniczą ścieżką wśród kosodrzewiny i jagodzisk, wchodząc na Świeradowiec, a potem Łużec. Zachowywaliśmy się niezwykle cicho, nasłuchując odgłosów przyrody. wcześniej dzieci poinstruowały mnie, jakie dźwięki wydają cietrzewie i na co powinnam zwrócić uwagę. Dokładnie opisały mi też cechy charakterystyczne siedlisk. Szliśmy zatem porozumiewając się gestami. Co jakiś czas dzieci zatrzymywały się, bo zdawało się ze wśród niskich drzew i krzewów usłyszały jakiś dźwięk.

 Niestety w południowym upale nawet cietrzewiom nie chciało się ruszać. 

Gdy zza drzew po raz pierwszy zobaczyliśmy zabudowania górnej stacji kolejki, Agatka jęknęła, wiedząc, że czeka nas jeszcze kilka kilometrów. Nieśmiało zapytała, czy nie da się iść jakoś inaczej. Rozłożyłam mapę i porównałam ją z google maps. Staliśmy na niewielkim rozdrożu poniżej Łużca. Dawny czerwony szlak skręcał tu w lewo, natomiast w dół prowadziła ścieżka, która niegdyś jeszcze przed wojną była pewnie turystycznym duktem z ułożonych misternie kamieni. 

Wyglądam jak krasnal? wiem! Czapeczkę pożyczyłam Agatce.

Teraz służyła już tylko zwierzętom oraz zbieraczom jagód, którzy w tych okolicach pojawią się za jakieś dwa tygodnie, gdy na tej wysokości jagody dojrzeją. Mogliśmy spokojnie iść starym duktem, gdyż z powodu suszy potok mający w okolicy swoje źródła zdążył całkiem wyschnąć. W pewnym momencie widzieliśmy nawet zrujnowany mostek zawieszony nad suchym korytem. I choć szlak od dawna nie był używany, nadal zachwycał ułożeniem trasy i widokami, które mogliśmy podziwiać miedzy drzewami. 

Dopiero niżej w kilku miejscach trafiliśmy na teren nieco podmokły, ale nie sprawiło nam to problemu. 

Tu kiedyś płynął strumień

Po kilkunastu minutach schodzenia dotarliśmy do czerwonego szlaku ze Stogu Izerskiego i nim poruszaliśmy się przez jakiś czas. Tak doszliśmy do jednego z wielu punktów odpoczynku. Krótka narada i podjęliśmy decyzję, ze nie będziemy schodzić dalej szlakiem, który teraz wiedzie asfaltem, tylko wybierzemy ścieżynkę, która na mojej jakże nieaktualnej mapie oznakowana była jak... ścieżka dydaktyczna "Nasze Izery"! Cóż, żadnych tablic dydaktycznych nie zauważyliśmy ale ścieżka była! Przy okazji naszła mnie refleksja dotycząca ostatnich poprawek w przebiegu szlaków. Najpierw żółty z Rozdroża Izerskiego do Rębiszowa, który sporo stracił ze swej dzikości i malowniczości, gdy poprowadzono go samymi szutrowymi i asfaltowymi drogami. Teraz czerwony... Jako turystka z minionej epoki nie potrafię zrozumieć takiej polityki. 

Odpoczniemy? Tylko nie na słońcu!

Dalej szliśmy najpierw wzdłuż szkółki leśnej, potem przecięliśmy TEWE i znów w dół wysokim lasem dotarliśmy do pierwszych zabudowań Świeradowa. Agatka była mocno zmęczona, ale dzielnie dotarła do samochodu. Zdecydowaliśmy, że zasłużyliśmy na lody, które dzień wcześniej dzieci odkryły w pobliżu świeradowskiej Biedronki. Zmęczeni i rozgrzani z ulgą  usiedliśmy w klimatyzowanym wnętrzu kawiarni Lala Cafe. Lody były fantastyczne nie tylko ze względu na panujący na dworze upał i nasze zmęczenie, ale dlatego, że przygotowywane były metodą rzemieślniczą i miały całkiem niebanalne smaki. Mnie skusiła na przykład marchewka z kurkumą! Te

Może nie zobaczyliśmy cietrzewi, ale spędziliśmy piękny dzień w górach. Jeden z tych, które pamięta się długo i opowiada o nim wnukom.