Sępia Góra, czyli Góry Izerskie z niemowlakiem cz. 1

Trzy pokolenia kobiet

Sępia Góra to szczyt, który zdobywałam w swoim życiu niezliczoną ilość razy. To w końcu najbardziej znana góra, na którą da się wejść w czasie krótkiego pobytu w Gierczynie. W czasie rowerowych wycieczek raczej staram się go omijać, wiedząc, że tam bywa „tłoczno”.

Tym razem zdobywanie było pierwszą górską wyprawą Małej M., bo kto powiedział, że z niemowlakiem nie można iść w góry?

Przyczepka Thule jako wózek

Zgodnie z rodzinnymi wspomnieniami mnie wniesiona na Ochodzitą w torbie podróżnej, gdy miałam kilka miesięcy. Chudą wnieśliśmy na Sępią Górę w nosidełku (była to wówczas nowość) , Syn i Gui wjechali w wózkach. Teraz nadszedł czas na Małą M.
W czasie lipcowego pobytu Gui założyła sobie aktywny wypoczynek, a jak wiecie, jeśli Gui coś zaplanuje, to tak musi być. Jakoś wydawało nam się oczywistym, ze pierwszym zdobytym przez Małą M. szczytem będzie Sępia Góra, która ma dla nas wszystkich szczególne znaczenie.

Pogoda sprzyjała wędrowaniu, Było niezbyt ciepło, ale słonecznie i bezwietrznie.
Spakowałyśmy prowiant, Małą M. usadowiłyśmy w przyczepce rowerowej i ruszyłyśmy stała trasą na górny asfalt.

Przewijanie w plenerze

Nie przepadam za monotonnym duktem trawersującym Wysoką, ale nawet nasz super wózek nie pokonałby moich ulubionych ścieżynek i duktów. W towarzystwie Gui i Małej M. szło się jednak szybko i przyjemnie. W połowie tej części trasy zrobiłyśmy mały piknik, bo wnusia chciała się pożywić i trzeba było ją przewinąć.

Gdy dziewczyny zajmowały się sobą, nazbierałam cały kubek jagód, które w tym roku są dorodne i w dużej obfitości. Miałam trochę wątpliwości, czy uda nam się wciągnąć wózek stromym łącznikiem do niebieskiego szlaku z Rozdroża na Sępią Górę, gdyż zazwyczaj jest on rozmyty. Może nie był łatwy odcinek i chwilami jedna ciągnęła wózek, a druga pilnowała, by kółka się nie zsunęły, ale to tylko kilkadziesiąt metrów, więc dałyśmy radę. Potem było już łatwo. Wędrując niebieskim szlakiem rozmawiałyśmy o tym, jak te trasę pokonywali, gdy byli małymi dziećmi. Wspominałam, gdzie się zatrzymywaliśmy i jak wtedy wyglądało to miejsce.

Sępia Góra zdobyta

Pod samym szczytem, tam gdzie łączą się szlak niebieski z żółtym, przed chwilę debatowałyśmy, czy zostawiamy wózek i Małą M. wkładamy do nosidełka, czy stromą ściankę próbujemy podjechać. Zdecydowałam, że skoro potrafię zrobić ten podjazd na rowerze, to i przyczepkę wciągnę. I tak raźno ruszyłyśmy pod górę. Tu tez spotkałyśmy ludzi na szlaku. Trzeba było przytrzymać Gringo, który robi się hałaśliwy w obcym towarzystwie i potrafi wystraszyć. W jego oczach było widać wyrzut, że on jest na uwięzi, podczas gdy towarzyszący nam Riko (tak, tak... Riko wiernie nam towarzyszył) Ostatnie wypłaszczenie i naszym oczom ukazał się Bały Kamień, czyli skały wieńczące Sępią Górę. Szczyt o wysokości 828 m.n.p.m.

Tak jak przypuszczałam, na szczycie było kilkoro turystów, a jeśli chciało się zrobić pamiątkowe zdjęcie na Białym Kamieniu, to trzeba było poczekać na swoją kolej. Chyba wyglądałyśmy wiarygodnie, gdyż kilka osób zapytało nas o szczegóły zejścia do Świeradowa trasą alternatywną do stromego podejścia niebieskim szlakiem.

Podziwiamy widoki

Wyjaśniłam, jak można iść, a po chwili same szłyśmy tym duktem, gdyż powrót zaplanowałam okrężną drogą ze względu na zjazd łącznikiem, który mógł być o wiele trudniejszy niż podjazd. Żółtym łącznikiem dotarłyśmy do zielonego szlaku wiodącego z Świeradowa przez Gierczyn do Mirska. I to ten szlak towarzyszył nam przez kolejne kilometry. Przy zbiorniku przeciwpożarowym, który był dla dzieci nie lada atrakcją, zwłaszcza w czasach, gdy obok stała wiata turystyczna, podjęłyśmy oleją ważną decyzję dotyczącą drogi.
 Nie chciałam iść górnym asfaltem i choć wiedziałam, ze na koniec czeka mnie wciąganie wózka pod Kufel, to wybrałam ten wariant. Cały czas rozmawiając doszłyśmy do Kotliny, po drodze mijając mocno zarośnięte wyrobisko dawnej kopalni. Potem, podziwiając panoramę Pogórza Izerskiego zeszłyśmy do wsi i pozostał najtrudniejszy etap. Tak to już jest, że jak chce się mieszkać w najpiękniejszym miejscu na świecie to trzeba się liczyć z tym , że droga do domu będzie stroma. Zarówno my, jak i oba psy z widoczną radością przywitałyśmy Domek pod Orzechem, gdzie już czekał na nas Ślubny z obiadem.

Izerska dal

Zrobiłyśmy prawie 14 km, na zmianę, prowadząc i ciągnąc wózek z Małą M. Pokonanie jej z zwykłym wózkiem byłoby dużo trudniejsze, ale przyczepka rowerowa Thule sprawdza się na takich wertepach wyśmienicie.
 A zebrane na trasie jagody posłużyły mi do upieczenia pysznej drożdżówki.

Dziadek karmi malinami