Towarzyski początek miesiąca

Zastanawiałam się, jak podsumować pierwsze dni lipca, gdy nagle okazywało się, że dzieje się dużo, ale jakoś tak nie składało się to na kilka notatek blogowych albo i złożyłoby się, tylko w całym towarzyskim zabieganiu nie robiłam zdjęć, bo emocje i potrzeba rozmowy była większa niż odruch sięgnięcia po telefon czy aparat. Ale, że chcę o tych kilku spotkaniach napisać, to i napiszę, wplatając w narrację także dwie imprezy minionego weekendu.

Oczy otwarte (fot. Pepe,  Niechorze 2012)

Dawno niewidziani przyjaciele

Zacznę jednak od poprzedniej niedzieli, gdy po pobycie na festiwalu Art&Glass w Jeleniej Górze zawitał do Domku pod Orzechem dawno niewidziany gość. Człowiek, który przez kilka lat współtworzył historię supermaratonów rowerowych a nam po prostu się z nimi kojarzył, z resztą, co tu dużo kryć: najpiękniejsze kolarskie i nie tylko portrety jakie mamy z Gui są właśnie jego autorstwa!
I choć maratony bez niego trwały, to jednak co jakiś czas wspominaliśmy, że go brak. Moi kolarscy towarzysze pewnie już się domyślają, że gościłam Pepe i jego małżonkę Irminę.

Oczy zamknięte (fot. Pepe, Niechorze 2012)

Na owo spotkanie umawialiśmy się już od dłuższego czasu, teraz, gdy moi goście byli w Jeleniej Górze nadarzyła się okazja. Obecnie Pepe zajmuje się tworzeniem szklanych przedmiotów. Bo, jak mówi szkło fascynowało go od dawna, a teraz po prostu zaczął tworzyć rzeczy, które zawsze chciał robić. Spod jego ręki wychodzą zatem kolorowe talerzyki, miski, świeczniki. Wszystko nieprawdopodobnie barwne i przyprawione sercem, bo tworzone z pasją. Jeśli jesteście ciekawi, tych szklanych arcydziełem, to koniecznie trzeba zajrzeć na facebookowy profil "Kruche Kolory", gdzie Pepe łączy trzy swoje pasje: szkło, fotografię i gawędziarstwo, bo i gawędzić lubi.
Siedzieliśmy więc pod orzechem, pijąc kawę mrożoną i rozmawiając o zainteresowaniach wszelkich. O hutnictwie szkła, podróżowaniu, miejscu na ziemi, kozach, szczęściu i akceptacji. Czas mijał nieubłaganie i nim się obejrzeliśmy spotkanie musiało się skończyć.
Obiecaliśmy sobie jednak, że tym razem pozostaniemy w kontakcie i nie będziemy na kolejne spotkanie czekać kolejnych lat.

Tydzień jak z bicza strzelił

Tydzień upłynął nam na praniu po wizytach rodzinnych, sprzątaniu, zbieraniu ziół i remontowaniu pokoju na strychu. Pokoik ów powinien do końca miesiąca nadawać się już do zamieszkania. Na weekend mieliśmy zaplanowane dwie imprezy plenerowe, ale nim w sobotnie popołudnie zeszliśmy do wsi na festyn, gościliśmy kolejnego człowieka związanego ściśle z supermaratonami.

Krzyś z supermaratonów

W piątek zadzwonił Krzyś. Ten sam, z którym przejechałam niejeden maraton i dzięki któremu nigdy nie czułam się samotna w czasie wielogodzinnego kręcenia. Krzyś przygotowuje się do dużej pętli Pięknego Zachodu i w ramach treningu robił nocny przejazd przez Karkonosze. Wymyślił, ze skoro w sobotni poranek będzie w Świeradowie, to po prostu niemożliwe, by mnie nie odwiedził. I tak poranną kawę i śniadanie serwowaliśmy mu pod orzechem.
A wiecie jak nas przywitał?
- a więc to jest ten słynny orzech .
Fajnie prawda?
Tym razem rozmawialiśmy przede wszystkim o kolarstwie, bo też właśnie tym Krzyś żyje, poświęcając ultramaratonom każdą wolną chwilę. Niewtajemniczonym napiszę, że w owym byciu ultramaratończykiem nie byłoby niczego szczególnego (wszak znam wielu ludzi, dla których przejechanie 1000 km na raz jest prawie bułką z masłem), gdyby nie fakt, że człowiek ten jest niepełnosprawny- jeździ z protezą ręki. Według mnie jest wspaniałym przykładem na to, że chcieć to móc, a ograniczeniem jest tylko nasza własna wyobraźnia i nasza głowa.
Siedziało się i gadało cudownie, ale przed Krzysiem było jeszcze trochę kilometrów , a i musiał zdążyć na nockę do pracy. On pojechał, a my przygotowaliśmy się do wiejskiego festynu.

Wiejski festyn w Gierczynie

Przyznam, że bardzo byłam ciekawa tej wiejskiej zabawy, bo choć przyjeżdżam do Gierczyna od tylu lat, to w festynie nie miałam okazji uczestniczyć.
Punktualnie o 16.00 znaleźliśmy się w gierczyńskim parku sportu i rekreacji. Zostaliśmy przywitani przez sołtysa i znaleźliśmy sobie pustą ławę. Po chwili dosiadła się do nas właścicielka Gierczynówki, z którą miałam okazję kiedyś zamienić kilka słów. Było to niezwykle pozytywne spotkanie, bo okazało się, ze nie tylko zapamiętała mnie z tamtego spotkania, ale też podczytuje mój kobiecy blog Myślę, że ta znajomość ma szansę na rozwój podobnie jak kilka innych zawartych w czasie zabawy, bo wygląda na to, że działając wspólnie dla dobra społeczności możemy zdziałać coś dobrego.
Oprócz kilku ciekawych rozmów i znajomości, wzięliśmy także udział w zawodach w rzucaniu kaloszem na odległość, a Ślubny zasilił fersztlową drużynę w piłce plażowej. Tortu nie wygrał, ale zabawa przyniosła mu sporo satysfakcji.

Sudecki Festiwal Minerałów

Niedziela upłynęła nam pod znakiem Sudeckiego Festiwalu Minerałów w Lubaniu. W ubiegłym roku bardzo nam się podobało, więc postanowiliśmy znów pojechać. Choć tak naprawdę, tym razem nie minerały były w centrum zainteresowania a... jedzenie i picie. Doczytałam, że przewidziano strefę food trucków, a browar Spirifer będzie serwował swoje pyszne piwa.
Jakoż po zaparkowaniu na obrzeżach miasta szybko dotarliśmy do rynku i znaleźliśmy browarników, o których niedługo będę mogła powiedzieć, że jesteśmy zaprzyjaźnieni ;) Ślubny zamówił zimnie piwo "Lawa" warzone specjalnie na festiwal, a ja poprosiłam o skompletowanie całego kartonika wszystkich dostępnych piw, razem z niezwykle ciemnym i mocnym.
Potem, korzystając z mapki, znaleźliśmy uliczkę z food truckami. Ślubny wybrał sobie meksykańską tortillę, a ja węgierski langosz. Opchani jak bąki ruszyliśmy między kramy, choć Ślubny snuł się noga za nogą, gdy ja jak zwykle gawędziłam z wystawcami.
Następnym razem albo zostawię Ślubnego przy jakimś stoliku, niech delektuje się piwem, a buszować będę sama, bo jego smętna mina zabrała mi połowę przyjemności. Mimo widocznego zniechęcenia dzielnie mi towarzyszył. Wspólnie kupiliśmy poniemiecki młynek do kawy, który właśnie przeszedł delikatną renowację, a ja zdążyłam jeszcze złapać pół agatu z wyrobiska w Nowym Kościele. Chętnie popatrzyłabym jeszcze na to i owo, ale ulitowałam się nad Ślubnym i wróciliśmy pod orzech, gdzie mogliśmy spokojnie oboje smakować piwo z browaru Spirifer.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Zdobycze z Sudeckiego Festiwal Minerałów w Lubaniu. Poniemiecki młynek do kawy, agat i piwo rzemieślnicze od @browar_spirifer To był udany wyjazd! #blogerka #piwo #piworzemieślnicze #młynek #wycieczka #skarby #skały #agat

Post udostępniony przez Anna Kruczkowska (@akacja68) Lip 7, 2019 o 5:58 PDT