Wjazd rowerem na Stóg Izerski

Widok z trasy

Czasem lubię się zmęczyć i to bardzo, wtedy wymyślam trasę rowerową krótką, ale o dużej różnicy poziomów. Tak właśnie było w niedzielę. Przejechałam tylko 35 km, ale w pionie pokonałam ponad 1200 m. Jak? Zapraszam na wycieczkę rowerową po Górach Izerskich.

Rowerem do Świeradowa

Z Domku pod Orzechem można albo zjechać do wsi, albo od razu mozolnie piąć się w górę na górny asfalt. Tak zrobiłam tym razem. A potem od razu na Pięć Dróg. To pierwsze kilkaset metrów w górę. Gdy ostatnim razem byłam na tym ulubionym naszym rozdrożu, zauważyłam dziwną konstrukcję: wielki stos drewna przykryty czarna siatką. Zastanawiałam się, co to jest. Kilka dni później na stronach nadleśnictwa znalazłam informację, że w ten sposób chroni się drewno przed kornikami. Nie należy siatki dotykać, gdyż nasączona jest trującym środkiem.

Uwaga! Trucizna!

 Jeśli zobaczycie w górach takie osiatkowane sterty, pamiętajcie, by się do nich nie zbliżać. 

 Z Pięciu Dróg zjechałam nad Płokę i dalej stromo w dół o Świeradowa Zdroju. Lubię tę drogę. Jedzie się szybko, a po obu stronach rozrzucone są grupy skalne. Na jednej z nich zatrzymałam się na chwilę. Po kilku minutach przejeżdżałam już przez most na Kwisie nieopodal wodospadu. 

Ze Świeradowa na Stóg Izerski

Większość turystów pieszych i rowerowych wybiera jako trasę rowerową na Stóg Izerski czerwony szlak. Z tego powodu jest on zazwyczaj zatłoczony. Zatem  zdecydowałam się na drogę alternatywną i za tablicą z nazwą miasta wjechałam w Drogę Tartaczną. Leśna droga pnie się w górę spokojnie, nie powodując zmęczenia. Gdzieś w połowie zatrzymałam się nad niewielką strugą, zjadłam batonik i odebrałam telefon od Chudej. Potem ruszyłam dalej. Dopiero na tzw. agrafce, czyli ostrym zakręcie, szlak łączy się z asfaltem, którym częściowo biegnie czerwony szlak. 

Na Stogu Izerskim

Od tego miejsca musiałam jechać ostrożnie, gdyż całą szerokością drogi szli spacerowicze, zwabieni w góry piękną pogodą. Rowerzystów było niewielu.

 Myślę, że wybrali się rowerem do Chatki Górzystów lub objeżdżali single treki w Czerniawie. Ostatnie metry podjazdu są dosyć strome, jechałam więc przy żywiołowym dopingu pieszych, dla których wejście na Stóg jest niemałym wyczynem. Niestety towarzyszyło mi też niepokojące zgrzytanie i piszczenie źle naoliwionego napędu. Przy schronisku było niesamowicie tłoczno. Zrobiłam więc tylko kilka zdjęć i zdecydowałam się na powrót do Świeradowa. 

Ze Stogu Izerskiego w dół

Oczywiście już na początku wykluczyłam szlak czerwony, zatem pozostała mi tzw. katorga, czyli zielony szlak do Czerniawy. Trasa ta jest jednym z najtrudniejszych pojazdów rowerowych w Polsce. Do niedawna dawało się podjechać tędy rowerem szosowym na Stóg Izerski. Teraz asfalt w wielu miejscach jest powyrywany, więc nie polecam zabierania roweru na wąskich oponach. 

Panorama Pogórza Izerskiego
 z trasy narciarskiej na Stogu Izerskim

 W pewnym miejscu wyrwa była na tyle głęboka, że zdecydowałam się zejść, by nie upaść przy pokonywaniu przeszkody. Zjazd tą trasą dla miłośnika uphillu, jakim jestem, jawi się faktycznie katorgą, więc gdy zobaczyłam, że po prawej strony mam wjazd na single treka, pomyślałam, że... w ten sposób skrócę sobie drogę do Świeradowa. Jakoś nie przeszkadzało mi, że trasa oznaczona jest kolorem czarnym. Cóż... faktycznie była nieco trudniejsza od tej, którą odwiedziłam poprzednim razem. Nawet raz zdecydowałam się na zejście z roweru!

Szlak jest urozmaicony i rzeczywiście trudniejszy. Kończy się na parkingach dla zmotoryzowanych rowerzystów powyżej dolnej stacji kolejki gondolowej. 

Jarmark w Świeradowie Zdroju

Święto Zbóż

Na chwilę zatrzymałam się przy jednej z wypożyczalni rowerów, by używając uroku blondynki, wyżebrać kilka kropli oleju. Zostałam profesjonalnie obsłużona, łańcuch i napęd zostały spryskane i mogłam zjechać do centrum Świeradowa Zdroju, gdzie odbywał się ciekawy jarmark związany z Świętem Dolnośląskich Zbóż. Obejrzałam stoiska, zatrzymałam się u koleżanek, zjadłam kilka przysmaków.

Powoli zbliżała się pora obiadowa, więc czas było wracać do domu. Ta... wracać … boczną drogą, którą odkryłam w zeszłym roku dojechałam do Krobicy, jednak nie pojechałam tak jak zwykle, tylko postanowiłam sprawdzić drogę, która rzuciła mi się w oczy w czasie wycieczki z bratanicą i prowadziła bezpośrednio do geoparku. Malowniczy wąski dukt faktycznie ma swoje zakończenie za geoparkiem. Tu podjęłam jedną z tych szalonych decyzji, by zamiast drogą główną pojechać do Gierczyna, skręcić w górę i dojechać do ruin na Kotlinie. Kto zna ten podjazd, wie, że nie należy do najłatwiejszych, a ja miałam już swoje w nogach. 

Widok z Kotliny

Na mojej ulubionej łące spojrzałam tylko na bezkresny horyzont i zjechałam do Gieczyna. Tak, tak... wiecie doskonale, że miałam jeszcze prawie dwa kilometry pod górę do Domku pod Orzechem.

I tak Spędziłam cudwny dzień na rowerze ciesząc się swoim własnym towarzystwem, które jak wiecie, bardzo lubię.

Dla zainteresowanych ślad trasy na endomondo. 

Skały na trasie i ja piękna 50+