Październikowa wycieczka rowerowa na Torfowiska Doliny Izery

Znacie drogi przed siebie? Takie, które prowadzą tam, gdzie oczy poniosą? Spośród wielu pomysłów na aktywną niedzielę, wybrałam właśnie taką drogę. A dokąd mnie zaprowadziła? Przeczytajcie!

Tydzień na izerskiej wsi

Tydzień był zwariowany. Część planów pokrzyżowała mi jakaś niestrawność, która zabrała całą energię i wymusiła siedzenie w domu. Gdy tylko poczułam się lepiej, ruszyłam w jesienny las, z którego przyniosłam kosz grzybów. Te znów uziemiły mnie skutecznie na kilka godzin. W niedzielę nie zamierzałam już siedzieć w domu. Plan nie był zbyt konkretny. Wiedziałam, że wołają mnie góry i to nie Kamienicki Grzbiet, który przemierzam z koszem na grzyby, lecz główne pasmo izerskie.

Zaplanowanie wycieczki rowerowej po Górach Izerskich

Nad ranem, gdy słońce zabarwiło niebo na fioletowo, sięgnęłam po mapę, by rozstrzygnąć pierwszy dylemat: jak się dostać na Wysoki Grzbiet. Bo też dróg sporo, ale większość odwiedziłam już w tym roku! W końcu stanęło na tym, że najkrótszą drogą dojadę nad Płokę i potem będę myśleć dalej. Spakowałam prowiant, kawę w termosie, wodę w bidonie,  bluzę, gdyby miało byc chłodniej, a nawet koc i wsiadłam na rower.

Alternatywna trasa rowerowa ze Świeradowa

Choć nie było jeszcze dziesiątej, słońce grzało, a mnie po kilkudniowej niedyspozycji jechało się ciężko. Nim dotarłam do Pięciu Dróg, spociłam się nieziemsko. Na szczęście potem było już w dół aż do Płoki. Tu przy tablicy ku pamięci myśliwych musiałam podjąć decyzję, co dalej: Na Rozdroże Izerskie i żółtym szlakiem w górę aż do Młaków czy do Świeradowa i trasą rowerową, którą przemierzałam zaledwie miesiąc temu do Drwali. I wtedy w moje oczy rzuciła się ona. Jakoś nigdy nie zwróciłam na nią uwagi, może dlatego, że wyglądała na mapie niezbyt atrakcyjnie, zwąc się Drogą Dolno-Kwisową, a potem Drogą Średnią. Przyznacie, że mało oryginalne nazwy. Nie namyślając się dłużej, zjechałam wprost do Świeradowa obok wodospadu na Kwisie.

 Za tablicą z napisem Świeradów Zdrój zjechałam z głównej drogi w leśny dukt. I to była moja droga przed siebie. Cudna! Malownicza, z kilkoma punktami odpoczynku, zbiornikiem retencyjnym, pięła się cały czas w górę, czasem bardziej niż się spodziewałam, co chwilę odsłaniała nowe widoki na Kamienicki Grzbiet z różnej perspektywy i pod różnym kątem. Las, którym prowadziła okazał się niezwykle urozmaicony. Na uwagę zasłużyło kilka bardzo starych buków, które w jesiennej szacie zachwycały podwójnie. Nie spieszyłam się, chłonąc piękno tego październikowego dnia.

 Po ponad 5 km jazdy szutrem i tradycyjnymi kamieniami (tak, jak kiedyś wyglądała większość izerskich duktów) znalazłam się na żółtym szlaku, który przekornie zwany jest Drogą Panoramiczną, choć panoramy widać z niego było jakieś 20 lat temu, gdy przemierzaliśmy go pierwszy raz. Tu trafiłam na pierwszych turystów i od razu zaskoczyło mnie że jest ich tak wielu (a w sumie nie powinno, bo przecież na fb czytałam, że trudno o noclegi w górach na ten weekend)

Rowerem do Chatki Górzystów

Żółty towarzyszył mi aż do Jagnięcego Jaru, gdzie porzuciłam go na chwilę, chcąc obejrzeć z bliska Jagnięcy Potok. Przyznam, że głęboka dolina potoku zauroczyła mnie. 

Potem przez chwilę zastanawiałam się, czy do Chatki Górzystów nie pojechać przez Orle, ale czas i kondycja zdecydowały, że zawróciłam na żółty i nim podążyłam jeszcze jakiś czas, lawirując między ludzkimi masami. Z poprzedniej wycieczki pamiętałam, że droga chwilami była mało rowerowa, a do tego koniecznie chciałam przejechać przez całą dawną Wielką Izerę, więc na skrzyżowaniu skręciłam w lewo, tak, jak ładnych arę lat temu jechałam z bratem. Dzięki temu mogłam dłużej podziwiać Torfowiska Doliny Izery.

A potem moim oczom ukazała się Gross Iser w całej swojej jesiennej krasie i okazałości. Usiadłam na ruinach jednej z wielu chałup, chciałam poczuć ducha tej wsi. Niestety pobliskim szlakiem przewalały się hałaśliwe tłumy, a w widocznej już Chatce Górzystów stłoczyło się ludzi więcej niż w kościele w czasie sumy.

Rowerem od Chatki Górzystów do Świeradowa

Chatkę ominęłam więc bez żalu. Tak samo szybko pożegnałam się z zatłoczonym niebieskim szlakiem, by pozostać wierną żółtej barwie. Taka decyzja podyktowana na była dwoma względami: po pierwsze tu było spokojnie a o drugie... i teraz cofnijmy się o 30 lat, gdy pierwszy raz zobaczyłam Halę Izerską, przez która prowadził jeden, jedyny niebieski szlak ( drugi czerwony był szlakiem szczytowym, najczęściej tak zabagnionym, że nie do przejścia). Droga, skręcająca ku granicy czechosłowackiej i była niedostępna. Pamiętam, jak tajemnicza Hala Izerska, o której mówiło się niewiele rozpalała wyobraźnię młodej studentki.

I pomyśleć, że dopiero po 30 latach to marzenie o spenetrowaniu Drogi Borowinowej udało mi się zrealizować. Jak widać, na realizację marzeń nigdy nie jest za późno. Przy okazji znalazłam jeszcze kilka ścieżek i dróg, które koniecznie muszę odwiedzić. Przy okazji okazało się kolejny raz, jak nieaktualne są moje papierowe mapy, gdyż i tu żółty szlak biegnie inaczej niż pokazuje mapa (aktualny przebieg szlaku pokazują jedynie mapy.cz)
Z szlakiem pożegnałam się poniżej Polany Izerskiej, gdyż nie miałam czasu ani ochoty na odwiedzanie Stogu Izerskiego. Z Drwali było już szybko, bardzo szybko w dół, wprost do Świeradowa. Gdy poprzednim razem wracaliśmy tak z bratem miałam śmierć w oczach. Jednak setki kilometrów górskich dróg, udział w maratonach i dobry rower sprawiły, że tym razem odczuwałam jedynie niesamowitą frajdę z jazdy. Przejechałam rawie 50 km i z przewyższeniem ponad 1000m. Ślad na endomondo

Czy muszę pisać, że najtrudniejszym odcinkiem okazał się kolejny raz... półtorakilometrowy podjazd pod Domek od Orzechem? 

Na koniec jedna, smutna refleksja: spotkałam dziesiątki ludzi na szlaku i tylko kilkoro przywitało się tradycyjnych turystycznym pozdrowieniem. Jeśli sama nie powiedziałam cześć lub dzień dobry (a przecież nie dość że jestem kobietą, to na szlaku znacznie podnosiłam średnią wieku, zatem inicjatywa powinna należeć do innych) mijaliśmy się w ciszy. A przecież kiedyś było to nie do pomyślenia! Co się stało z ludźmi?

Więcej zdjęć znajdziecie w galerii: Niedziela w górach